51. Eerste termijn

Wie had gedacht dat 2020 zó zou beginnen…? Ik niet 😊 Op dit moment zijn in Namibië alle scholen gesloten, ze hebben de schoolvakantie vanwege Corona naar voren gehaald. Bijeenkomsten zijn afgelast. Bij winkels staat iemand om je handen te desinfecteren. Hier en daar zie je mensen met mondkapjes en handschoenen. En Corona is the talk of the town. Maar. Hier een terugblik op afgelopen termijn.

 

Met de jeugdclub zijn de meeste tieners van vorig jaar weer deel van de groep. De eerste weken van dit jaar zijn we bezig geweest met bijbellezen, om hen zo aan te moedigen om dit thuis ook meer te doen. We hebben iedere keer gekeken naar een van de “IK BEN” stellingen van Jezus. Zo hebben ze in groepjes nagedacht over wat het betekent dat Jezus de Goede Herder is en daar een tekening bij gemaakt. Ook hebben ze besproken wat het betekent dat Jezus het Licht van de Wereld is, en dat Hij ergens anders ook zegt dat wij het licht van de wereld zijn. De tieners hebben in korte toneelstukjes situaties gespeeld waarin zij het licht van de wereld kunnen zijn. De totale groep bestaat uit ongeveer 40 jongeren (als ze allemaal komen). Maar omdat het veelal dezelfde jongeren zijn als voorgaande jaren, hebben we besloten om de groep weer open te maken. Het is altijd een klein beetje eng voor mij, omdat ik eigenlijk meer een kleine-groep-mens ben. Mijn “grootste vrees” was dat ook dat er een menigte zou zijn. En die werd (voor mijn gevoel) bewaarheid toen ik bij de kerk aan kwam de eerste keer nadat we de groep open hadden gesteld. 74 tieners… de halve kerk zat vol. Zelfs mijn “oude” groep moest er een beetje van grinniken. Maar zij hebben me supergoed geholpen. Een stond meteen al bij de deur om iedereen te begroeten bij binnenkomst. Een ander hielp met dingen uitdelen. Weer een ander hielp me met de administratie. Kortom, zo bleek mijn grootste vrees eigenlijk best mee te vallen 😊 De week erna waren er al weer beduidend minder, dus we zullen zien hoe het na de schoolvakantie verder gaat.

 

Nog alleen de “oude” groep, bespreking in groepjes

De jongens
Met de jongens zijn we nog steeds bezig met naaldwerk. We werken inmiddels met drie naaimachines. Twee van de machines moeten met de hand aangevoerd worden en sinds kort is een derde machine geintroduceerd die electrisch is. Het is leuk om te zien hoe interessant ze het vinden. Bij de ene machine moet je een klein hendeltje omhoog doen als je terug wilt gaan en hem weer terugzetten als je weer vooruit wilt gaan. Dit doet hen denken aan schakelen in een auto en is dus reuze interessant. De electrische machine met zijn voetpedaal is uiteraard nog beter!
Een van de jongens kan echt al zelf de tassen maken en twee van zijn tassen zijn al verkocht! De anderen hebben nog iets meer begeleiding nodig. Maar aldoende leert men!
Hetzelfde geldt voor het leren lezen. We vorderen gestaag. De een sneller dan de ander, maar toch. Het is zo aandoenlijk om te zien hoe hard ze proberen en dan die glimlach als het lukt 😊 We komen er!

Nieuw groepje
Een paar keer is geprobeerd om nieuwe jongens bij de “oude jongens” te voegen, maar dit heeft toch niet zo lekker gewerkt. Dus is besloten om een nieuw groepje jongens op te starten, waar we weer helemaal vanaf het begin beginnen. Elke dinsdagochtend, na het “oude groepje,” komen ze. Het zijn er inmiddels vijf en het is erg leuk om weer te doen! Ze zijn erg verschillend deze keer, zo is er een nog nooit naar school geweest en is een ander zelfs tot graad 9 gekomen. Maar het is mooi om te zien hoe ze elkaar helpen en daar niet veroordelend in zijn.

Ook hebben we weer verschillende bijeenkomsten achter de rug met de kleuteronderwijzers, hebben de soepkeukens weer gedraaid en ook bij het meisjes hostel hebben we weer bijbelstudie gedaan. Zo was de eerste termijn intensief, maar lekker 😊

Tijden als deze laten ons weereens beseffen hoe mooi het is om te weten dat God dezelfde is; gisteren, vandaag en morgen. Dat Hij onze hoop is, wat er ook gebeurt. Dat we niet bang hoeven te zijn, maar op Hem mogen vertrouwen in en door alles heen. Ik bid dat dit bij elkeen van ons in ons hart zal zijn, deze tijd en altijd.
Liefs!
Lisette

Benefietdiner

De stichting Philadelphia, waarvoor ik werk, organiseert op 13 maart een benefiet diner om geld in te zamelen voor het project. Hier onder de informatie:

Voor slechts €15 kunt u genieten van een heerlijk driegangendiner, bereid met verse producten. Er zullen 2 shifts zijn, om iedereen de mogelijkheid te bieden aan te schuiven bij het diner. Het diner van de eerste shift zal beginnen om 17.00u, met inloop vanaf 16.30u. De tweede shift zal beginnen om 19.30u, met inloop vanaf 19.00u. Het benefietdiner zal plaatsvinden in Hart van Vathorst (Angelinapolder 3 3825 LX Amersfoort).

In 2020 bestaat stichting Philadelphia 15 jaar! Dit willen wij natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Daarom zal Piet van den Berg tijdens het benefietdiner iets komen vertellen over het werk dat stichting Philadelphia de afgelopen 15 jaar met steun van alle donateurs kon verzetten. Ook zal er een kraam zijn waar handgemaakte Afrikaanse producten te koop zijn.

Via het formulier in onderstaande link kunt u zich tot uiterlijk 01-03-2020 aanmelden voor het diner. Tevens kunt u via dit formulier eventuele allergieën doorgeven.

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc5srEKe4YwEAV7_fK-Q9UVe5FKhrSyrlkDZnhXEAuNiKiG2A/viewform?usp=pp_url

Praktisch: Er is ruim voldoende parkeergelegenheid op het grote parkeerterrein bij winkelcentrum Vathorst. Ook met het openbaar vervoer is Hart van Vathorst goed te bereiken. U kunt met de trein naar station Amersfoort Vathorst reizen, vanaf het station is Hart van Vathorst ongeveer 5-10 minuten lopen naar Hart van Vathorst.

50. Dankbaar

Give thanks to the Lord, for He is good! His faithful love endures forever.

Psalm 107:1

Na een bezoekje aan Nederland met kerst, ben ik inmiddels weer veilig in Grootfontein. Dankbaar! De terugreis van Windhoek naar Grootfontein was zo mooi. Toen ik weg ging, was alles nog dor en droog en bruinig. Nu is het groen, met op stukken echt lekker dik gras en overal kleine gele bloemetjes. Wat een verschil maakt regen… Dankbaar!

 
Afgelopen jaar is voorbij gevlogen en we hebben het op een mooie manier kunnen afsluiten met de jeugdclub en het kerstfeest. Op drie verschillende plekken in het dorp hebben we het kerstverhaal opgevoerd en het evangelie gedeeld a.d.h.v. armbandjes. Het was zo mooi om te zien hoe de jongeren dit deden en hoe hun zelfvertrouwen en enthousiasme groeide hoe verder we vorderden. We bidden dat de zaadjes die we op deze manier gezaaid hebben, zullen groeien en vrucht dragen. Zo dankbaar voor deze jongeren en voor hoe ze groeien en ontwikkelen!

Met de jongens hebben we de laatste keer van het jaar lekker gegeten en hebben ze (net als de jongeren van de jeugdclub) een pakje gekregen. De eerste tas om verkocht te worden is trouwens klaar. Dit jaar zullen we gaan kijken hoe we hier verder invulling aan gaan geven. Dankbaar voor hoe ver we al gevorderd zijn en vol verwachting over wat nog gaat komen!

Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn, en voor de mensen met wie ik werk. Dankbaar voor mijn vrienden hier en in Nederland en voor mijn familie. Dankbaar voor alle mensen die mij op wat voor manier dan ook ondersteunen. En dankbaar dat ik mag weten dat God bij mij is en bij jullie allemaal. Dankbaar voor het kerstverhaal. Dat Hij naar ons toe gekomen is. Dat Hij het Licht van de wereld is. En dat wij dat licht weer mogen uitdragen naar de mensen rondom ons. Ik zie uit naar wat komend jaar gaat brengen, omdat ik weet dat Hij goed is en dat Zijn liefde voor altijd is. Dankbaar.

 

Liefs!

49. Update

Vorige keer schreef ik over het plan om met de jeugdclub de kidsclub te gaan doen. Dit is inmiddels een paar keer gebeurd. De ene maandag bereidden we dan voor en de volgende maandag voerden we het uit. De eerste keer was nog wat onwennig en voor velen een beetje eng, maar daarna ging het al snel beter. We hebben de kinderen met harde stemmen geselecteerd om het praatwerk te doen. Aangezien het buiten is, er een groep van ruim 50 kinderen is en we omgeven zijn door muziek van bars en andere geluiden, moet er redelijk hard gepraat kunnen worden. De tieners hebben het verhaal van Josef nu behandeld met de kleintjes. Superleuk gedaan, zonder veel input van mijn kant af. Toen Josef bijvoorbeeld uit de gevangenis kwam en Farao hem als leider aanstelde, werd er in het toneelstuk zelfs een soort kroon (wat eigenlijk een hoedje was) bij Josef opgezet. De kinderen hebben genoten. Nu is het schoolvakantie, dus staat het even stil. Na de vakantie kijken we hoe verder, aangezien kerst (kerst?! Ja, kerst) er ook al aan komt en daar ook voor voorbereid moet worden.

Het verhaal wordt verteld

Josef en Farao

Met het groepje jongens vorderen we gestaag met ons naaldwerk. Na een gevoerde etui komt nu de naaimachine in beeld. De eerste les, voor de jongen die het eerste klaar was met al de opdrachten, is inmiddels achter de rug. Maar het was een beetje hectisch, omdat Justine er die dag niet bij kon zijn. En om dan alleen 6 jongens aan de gang te houden, waarvan 1 voor het eerst op de naaimachine is niet zo eenvoudig.
Hoewel het niet altijd makkelijk is om met ze te werken, is het toch ook heerlijk om te doen en zijn ze in mijn hart gekropen. Het is zo leuk om hun glimlach te zien wanneer ze een woord zelf gelezen hebben. En om te zien hoe hard ze proberen, ook al lukt het soms nog niet.
Er is een nieuwe jongen bijgekomen en het is mooi om te zien hoe ze hem helpen bij de dingen die voor de “oude garde” al normaal is. Zo corrigeren zij hem wanneer hij tijdens het bijbelverhaal ineens opstaat om water te gaan drinken. Of wanneer hij een woord gebruikt wat niet netjes is wanneer hij zegt dat hij moet plassen (terwijl ze dat zelf ook in het begin deden). Of toen we gingen bidden, wist hij nog niet hoe dit moest. De anderen legden het hem toen uit in hun eigen taal.

Het is leuk om ook samen te lachen. Eentje vergeet regelmatig zijn huiswerk en potlood. Maar hij houdt er ook van om eerst net te doen alsof hij het vergeten is, om het dan later met een grote glimlach uit zijn broekzak te toveren. Ik heb een speldenkussen gemaakt van vilt in de vorm van een cactus. Toen Justine ook een speldenkussen wilde maken, liet ik hem zien. Ze waren allemaal onder de indruk en eentje zei hoofdschuddend: “ai daai mense van Holland.” 🙂

Het is mooi om te weten dat God veel van ze houdt en met hen bezig is, een plan voor hen heeft. Ik bid dat zij dat zelf ook meer en meer zullen beseffen, want ze hebben nog zoveel negatieve gedachten over zichzelf en over de toekomst. Een tijdje terug heb ik het boek over de sterren en de stippen van Max Lucado aan ze voorgelezen. Erg herkenbaar, omdat er zoveel mensen zijn die zogenaamde stippen op hen geplakt hebben en nog steeds plakken. Als ik bijvoorbeeld met hen praat bij de supermarkt komt er soms iemand even checken of alles ok is, dat ik niet in de problemen kom. Ze worden nog zo vaak herkend als “troublemakers.” In het boek is er een meisje zónder stickers. Zij gaat elke dag naar haar maker, om te horen wat hij over haar denkt. Dat zorgt ervoor dat de stickers die de anderen op haar willen plakken, er onmiddellijk afvallen, omdat ze ziet dat het belangrijker is wat haar maker over haar denkt, dan wat de anderen over haar denken. Ik bid dat ook de jongens elke dag naar hun Maker gaan, om te luisteren naar hoe Hij over hen denkt en hoeveel Hij van hen houdt. Zodat een voor een de stickers van hen zullen afvallen en ze zullen gaan leven in het plan wat God voor hen heeft.

De bewuste hectische les 🙂

De gevoerde etui

 

Volgende week is de schoolvakantie voorbij en dan beginnen ook de andere activiteiten weer. Die week ben ik ook alweer 6 jaar hier. Ik kan het bijna niet geloven! Maar ben dankbaar voor al de jaren dat ik hier mocht leven en werken en zie uit naar de tijd die nog komen gaat. Ik wil ook baie dankie zeggen aan al de mensen die mij tot zover ondersteund hebben, financieel of op wat voor manier dan ook. Dat voelt zo speciaal en ik ben er zo dankbaar voor. Baie, baie dankie!!!

Tot zover.
Liefs!

48. Nieuws uit het gangetje

Soms weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven, omdat alles eigenlijk zijn gangetje gaat. Maar toen ik besloot om dan maar het gangetje te beschrijven, kwam ik erachter dat er eigenlijk ook best wel wat nieuws te vertellen is. Zie hier:
Met de jeugdclub wil ik proberen om meer outreach-achtige activiteiten te doen. Die gedachte is er al langer, maar het is er nooit echt van gekomen om dit met de hele groep te doen. De poging nu is om de jeugdclub de kidsclub te laten aanbieden. Afgelopen maandag hebben we hiervoor voorbereid. Ik had ze in vier groepen ingedeeld: een om het verhaal te vertellen, een om de zang te leiden, een voor het bidden en een om een memory verse aan te leren. Soms gebeurt het dat, zodra ze allemaal in hun groep zitten, iedereen nog naar mij kijkt, omdat ze niet weten wat ze moeten doen. Maar toen ze deze keer met de groepjes bij elkaar zaten, gingen ze meteen aan de slag. Vanuit de verste hoek hoorde ik het zing-groepje al liedjes met elkaar zingen. Ik zag hoe het verhaal-groepje de rollen aan het verdelen was voor wie Jozef en wie de broers zouden zijn. En zo waren alle groepjes als één team bezig met de voorbereidingen. Komende maandag is het zover, dan wordt het uitgevoerd. Ik ben benieuwd!

Met het groepje jongens waar ik mee werk, zijn we bezig met lezen en met naaldwerk. Op donderdag doen we naaldwerk en dan helpt Justine mij. Zij is van dezelfde bevolkingsgroep als deze jongens, dus kan in hun eigen taal met hen praten. Dit helpt erg veel en zij doet het zo leuk! Ze is echt een moederfiguur, dus heeft al tegen ze gezegd dat ze zich moeten wassen 😊, checkt als ze ziet dat ze een wond of iets hebben, en zegt dat ze met haar mee naar de kerk kunnen op zondag (al hebben ze dit nog niet gedaan). Erg leuk om te zien hoe ze meer en meer open worden tegenover haar en de achterdocht minder wordt. We hebben inmiddels een speldenkussen gemaakt, en een kippen-bean-bag (met zand ipv bonen). Zo leuk om de concentratie te zien terwijl ze werken en de trotse gezichten als ze klaar zijn.

Op dinsdag lezen we. We leren elke week 1 klank/letter, dus het gaat niet heel hard. Maar nu kunnen ze de hele week met een klank bezig zijn (ook dmv huiswerk wat ik ze geef) en blijft het beter hangen. En als we een klank geleerd hebben, proberen we al wat woorden te lezen met de klanken die ze geleerd hebben. Na afloop lees ik nog voor uit een prentenboek. Vinden ze leuk! Ook praat ik dinsdag met hen over karakter. Ze hebben niet altijd de beste voorbeelden om hen heen qua karakter, dus praat ik met hen over goede karaktereigenschappen. We hebben het bijvoorbeeld gehad over positieve dingen zeggen. Ze zijn namelijk geneigd om elkaar uit te lachen, of om op een soort aanvallende/ beschuldigende manier met elkaar te praten. Toen hebben we een rondje complimenten geven gedaan. Erg leuk om te zien hoe ze daarop reageren. En zo gaan we maar verder, soms gaat het berg op, soms gaat het weer minder. Dan besluit er bijvoorbeeld een om niet op te dagen, zonder duidelijke reden. Of bedelen ze weer bij de supermarkt. Toch geloof ik dat ik moet doorzetten. Ik bid dat het groepje voor hen een plek is waar ze zich geliefd mogen voelen (want ik hou echt van ze! En God ook 😊) Dat het een plek is waar ze weten waar ze aan toe zijn, consequent en stabiel. Ik bid dat het een plek is waar ze Jezus mogen leren kennen via de verhalen en iets van Hem in ons mogen zien. Dat het een plek is waar ze mogen groeien, en dan dus ook een plek waar ze fouten mogen maken… Zo leren we.

We hebben een nieuwe soepkeuken en wel voor 10 kinderen. Magda, een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, heeft gezien dat er veel kleuters in haar omgeving zijn die niet naar school gaan, omdat de ouders geen geld hebben. Kleuterscholen vragen namelijk een maandelijkse bijdrage, voor salaris en voor materialen enz. Daarom heeft zij besloten om 10 van deze kinderen uit te nodigen om bij haar naar school te komen, gratis. En ze heeft ons benaderd of wij misschien willen helpen met een soepkeuken, dat deze kinderen een maaltijd kunnen eten op school. Samen zijn we toen de wijk in gegaan om de kinderen te gaan uitnodigen. Vooral een staat me nog bij. Een klein jongetje met een heel ernstig gezichtje. Zijn moeder moest van ver worden gehaald om haar te vertellen van het idee. Toen we uiteindelijk aan hem vroegen of hij naar school wilde, keek hij ons eerst heel ernstig aan. En gaf toen één gedecideerde knik met zijn hoofd. Hihi duidelijker kan niet. Vanaf toen is hij elke dag naar Magda’s school gekomen en kan hij volgens Magda niet wachten tot ze gaan eten 🙂

 

Het is alweer een heel verhaal, dus ik laat het hier nu even bij. Volgende keer verder!
Veel liefs!
Lisette

47. Groeten uit Grootfontein

Na een lange digitale stilte van mijn kant af, hier weer een blog.

Ruim twee maanden was ik in Nederland. Nu ik dit type zit ik weer op de bank in mijn warme huisje in Grootfontein, hoor ik de duiven op mijn dak rondscharrelen en de hond van de buren blaffen en voelt het allemaal al weer zo ver weg. Maar het helpt om weer even in gedachten terug te gaan.

Vanwege het feit dat mijn zusje in februari ging trouwen en de zomervakantie hier van december tot halverwege januari duurt, had ik besloten om een keer iets langer naar Nederland te gaan. Zodoende heb ik na lange tijd weer eens een Hollandse kerst (incl gourmetten) gehad. Ik heb veel mensen weer even kunnen zien en spreken. Het was heerlijk om tijd met mijn familie en vrienden door te kunnen brengen. Om zelfs weer even de snijdende kou te voelen. Door de sneeuw te lopen. In het donker alleen buiten te lopen. Met de trein overal naar toe te kunnen. Heerlijk te kunnen wandelen en veel van Nederlands mooie plekjes te kunnen zien. En het was fijn en bijzonder om bij de bruiloft van mijn zusje te kunnen zijn. Ik heb er echt van genoten!

Vorige week maandagavond ben ik in Grootfontein aangekomen. Het was een bijzondere start, om het zo maar te noemen, omdat meteen nadat we wegreden bij de plek waar de bus stopt, de deur van de auto werd opengetrokken en mijn handtas en laptop eruit werden gegrist door iemand die meteen daarna het donker in rende. Nog voor we goed en wel doorhadden wat er gebeurde, was het al voorbij. Toen besefte ik me pas hoeveel ik eigenlijk in mijn handtas overal ronddraag… mijn portemonnee met bankpassen en rijbewijs (net nieuw ontvangen toen ik in NL was…), mijn mobiel, mijn MP3 speler (hij was al ouddd, maar werkte nog goed), mijn lievelings sjaal die ik van Ellen en Leoni uit Israel gehad heb,…en noem maar op. Om over mijn laptop nog maar te zwijgen… Persoonlijke dingen. Ten minste daar ging ik van uit. Tot maandagavond dan. Een heel raar gevoel moet ik zeggen dat ik nu niet weet wie het heeft en wat ermee gedaan wordt.

Mijn eerste dagen hier bestonden dan ook uit blokkeren, opnieuw aanvragen, politieverklaringen afleggen, en noem maar op. Er was niet echt tijd om te “landen.” Maar hoe dan ook, ben ik nog steeds blij dat ik weer hier ben en voel ik me, ondanks dit incident, veilig en op mijn plek; zie ik uit naar de dingen die ik hier de komende tijd mag gaan doen en weet ik dat God altijd bij mij zal zijn.

Inmiddels ben ik met verschillende activiteiten weer begonnen. Toen ik met de jongens bij elkaar kwam donderdagochtend, ons eerste groepje in lange tijd, heb ik ze laten kennismaken met drop. Geheel tegen mijn verwachtingen in was er maar 1 die het echt niet lekker vond, de rest wel en zelfs zo dat ze er nog wel een paar wilden. Lang leve drop! 🙂 We hadden het groepje deze keer buiten bij de kerk waar ik ook altijd youthclub heb. In de schaduw van de bomen en met af en toe een nieuwsgierige voorbijganger. We hebben lekker geverfd, zo leuk om te zien hoe ze daarvan genieten. En om te zien hoe ze invulling geven aan hun creativiteit… Een van de jongens houdt altijd erg van zichzelf “versieren” met allerlei hangertjes enz. Nu had hij, toen er nog een beetje verf over was, met zijn vinger wat stippen op zijn arm gezet. Heerlijk die creativiteit 😉

Tot de volgende keer!

Groetjes uit Grootfontein!

46. Kerst al

Kerst.

Een klein woordje met een grote betekenis. Jezus naar de wereld gekomen om ons te redden. De bijbel zegt: Zijn naam is Immanuel, God met ons. The Message-vertaling stelt: “The Word (Jezus) became flesh and blood, and moved into the neighbourhood.” (John 1:14) Wat een heerlijke boodschap. Goed Nieuws, want Hij kwam voor ons allemaal.

Voor de straatkinderen waarvan er een paar sinds kort ook naar de kerk komen. Die “Here I am to worship” neuriën, terwijl we sleutelhangers maken. Maar met wie we ook regelmatig weer een stap terug moeten zetten en weer proberen..

Voor de jongeren van de jeugdclub. Met wie we bij de afsluiting het kerstverhaal uitgebeeld hebben met marionet poppen. Voor het meisje dat op die avond het Goede Nieuws gedeeld heeft met alle 120 genodigden. Ze was altijd best stil geweest. Toen ik in de groep voorstelde dat het misschien een goed idee was om het evangelie te delen op onze kerstafsluiting, keek ze me aan. Toen ik vervolgens vragend mijn wenkbrauwen optrok, zei ze dat zij dat wel wilde doen.
Voor een ander meisje wat ook altijd stil en zacht was, maar nu een hoofdrol gespeeld heeft als oma en bijna alle tekst uit haar hoofd kende. Voor een jongen die ook nooit iets zei en liever wegkroop als we naar hem keken, maar nu de pop van een van de herders bestuurd heeft en zijn tekst al bij de eerste oefening uit zijn hoofd kende.

Voor de meisjes van het kosthuis die zo blij zijn als we komen. Die zo’n honger hebben naar meer van God. Die hun bijbel steeds vaker zelf lezen en niet meer altijd verbaasd zijn als we iets vertellen over bijvoorbeeld David, maar dat dan ook al gelezen hebben. Toen we het hadden over David die niet zijn schapen zomaar achter liet, maar iemand anders had geregeld, zei er een: dat is hetzelfde met Jezus die de Goede Herder is en ons niet alleen heeft achter gelaten, maar de Heilige Geest gestuurd heeft…

Voor de kleintjes van de kidsclub, van wie Jezus zegt ‘laat de kinderen tot Mij komen.’ Als ik daar ben en rondkijk naar al die gezichtjes, zie ik bijna hoe Jezus glimlacht en hoe lief Hij voor ze is.

Voor de jongen die ik onlangs ontmoet heb voor de supermarkt. Die vertelde dat zijn ouders zijn overleden, maar dat hij wil dat zijn broertjes naar school moeten gaan. Voor zijn opa die nu voor hen zorgt, terwijl ze in een hutje wonen gemaakt van stokken en plastic zakken.

Voor mijzelf. Die ondanks al mijn fouten en dat ik Hem soms niet genoeg vertrouw maar dingen wil overnemen, toch mag weten dat Hij me kent en van me houdt.

Voor jou/u. (vul maar in..)

Op de stoelen van de genodigden bij onze kerstafsluiting hadden we kaartjes gelegd met deze (bekende) tekst:

“For God so loved the world that He gave his one and only Son, that whoever believes in him shall not perish but have eternal life.” (John 3:16)

En dat is de boodschap van kerst:

God houdt van de wereld. En dus van ons, van jou.

Daarom gaf Hij Jezus (kerst) om de straf voor onze zonden op Hem te nemen.

Zodat als wij dat geloven, we vergeven zijn, heel-gemaakt, vrij. Zijn kind.

En daarom Leven in al zijn volheid mogen ervaren. Hier op aarde. En later, voor altijd in Zijn tegenwoordigheid, in de hemel.

Goed nieuws. Voor iedereen.

Fijne kerst alvast.

Hier onder nog wat foto’s..

Heel veel liefs,

Lisette

Kerst opvoering voor de kinderen van de kidsclub

De herders bezoeken Jezus

Het koor

De poppen en hun spelers