55. Begin van 2021

Het is groen hier in Grootfontein. We hebben dit jaar een heel goed regenjaar in grote delen van het land. Grootfontein doet zijn naam eer aan, want er zijn verschillende fonteinen (ondergronds water) die opengegaan zijn. Dus dan stroomt er gewoon water uit de aarde naar boven. Best bijzonder. Ook onder de weg ergens in het dorp is er een open gegaan, dus daar is het nu afgesloten, omdat het asfalt kapot is. Ook door de regen zelf zijn de wegen slecht geworden. Zo zigzaggen we met zijn allen van de ene kant van de weg naar de andere om alle (soms echt diepe) kuilen te ontwijken.

De afgelopen tijd is best intensief geweest. Niet zozeer door mijn “normale” activiteiten, maar omdat er wat extra dingen bij kwamen. De normale activiteiten zijn over het algemeen allemaal weer aan de gang. Met de jeugdclub doe ik nou twee groepen, achter elkaar. Eerst de relatief nieuwe tieners die er vorig jaar bijgekomen zijn. Met hen doe ik een soort aangepaste vorm van jeugd alpha, waar we praten over vragen als “Wie is Jezus” en “Waarom is Jezus voor mij aan het kruis gestorven?” Met de tweede groep, die al een tijd deel zijn van de jeugdclub, ben ik begonnen met het programma Lead Today. Dit is van de organisatie OneHope en is een leiderschaps training. Dit klinkt misschien heel groots, maar het gaat ervan uit dat iedereen een leider kan zijn, wanneer je leiderschap gelijkstelt aan invloed. We hebben allemaal invloed op de mensen die op ons pad komen. En het programma leert hoe je een leider kunt zijn die een positieve invloed heeft op mensen. Ze doen dit aan de hand van verschillende mensen uit de bijbel. Bijvoorbeeld, een eigenschap van een goede leider is dat hij integriteit heeft, en dit bespreken ze dan door middel van het verhaal van Joseph. Leuk om te doen!

Met de jongens ben ik ook weer begonnen. Na de zomervakantie was ik even bang dat ze alle letters die we al hadden geleerd weer vergeten zouden zijn, maar dat viel reuze mee gelukkig. En langzaam maar zeker maken we vorderingen. Maar, geduld is nodig. We hadden nog gelachen afgelopen donderdag. Ik geef ze elke keer als we bij elkaar komen, huiswerk. Een jongen kan al redelijk lezen, maar hij wil nog oefenen met Afrikaans. Dus ik geef hem altijd als huiswerk om een verhaaltje te lezen met wat vragen die hij moet beantwoorden. Zo ook deze keer. Toen we buiten stonden na afloop van het groepje, en we bezig waren om de tafel en stoelen weer in de auto te laden, zei hij opeens: “ons gaan almal plaas toe (we gaan allemaal naar de boerderij).” Het klonk als een soort mededeling. Dus ik schrok en zei “wat?!” Want dat zou betekenen dat ze niet meer naar het groepje zouden komen. Maar wat bleek…. “ons gaan almal plaas toe” was de eerste zin van zijn verhaaltje 😊 We hebben lekker gelachen. Ook met naaldwerk hebben we de draad weer opgepakt 😊 Een jongen is inmiddels al begonnen op de naaimachine. De anderen doen er iets langer over. Elk op zijn eigen tempo. Eentje heeft moeite met fijne motoriek en dan is naaldwerk natuurlijk best heel moeilijk. Dus heeft hij eerst een pompoen gemaakt en had ik hem daarna aan het weven gezet, wat iets makkelijker is dan naaldwerk. Maar na een tijdje gaf hij aan dat hij toch graag ook een etui wil proberen te maken. Dus daar is hij nu mee bezig. Ik ben trots!

De extra dingen waar ik het over had, deden me op een gegeven moment bijna denken dat ik het verkeerde beroep had gekozen. Vier verschillende jongens hadden allemaal na elkaar een wond die niet “normaal” was. De oorzaken: spijker, ijzerdraad, gevochten en de vierde had wondjes op zijn tong. Ik zal jullie de details verder besparen. Maar. Als je me een beetje kent, weet je dat ik en bloed niet echt goed samen gaan. Maar ik heb me er moedig doorheen geslagen al zeg ik het zelf. Met twee heb ik in het ziekenhuis gezeten voor een tetanus prik, bij een duurde het uren en leek het of we nooit aan de beurt kwamen. En toen het 13.00u was, werd er doodleuk gezegd dat we om 14.00u weer terug moesten komen. Toen kon ik helaas niet meer mee, en moest hij zelf weer gaan. Hij heeft me beloofd dat hij de prik is wezen halen, dus daar vertrouw ik maar op… En bij eveneens twee jongens heb ik ze elke dag een keer moeten zoeken om de wond schoon te maken of om antibiotica pilletjes te geven. Maar, ze zijn nu bijna allemaal weer beter, gelukkig.

Een ander extra ding was twee jongens die niet meer naar school gingen en die toch wel wilden gaan. Een kwam naar de jeugdclub met mededeling dat er een groot probleem was. Zijn oom had hem uit huis gezet en hij ging niet meer naar school. Ik heb toen, sinds lange tijd, weer eens een ouder-kind gesprek gedaan om te kijken wat er mogelijk was. Bleek dat er eigenlijk een soort communicatie probleem is tussen de jongen en zijn oom. De een praat weinig, de ander gebruikt heel veel woorden, waardoor de eerste verward raakt en de tweede daar weer verkeerde conclusies uit trekt. Ze wilden eigenlijk allebei hetzelfde, dus uiteindelijk zijn we eruit gekomen en woont de jongen weer thuis en is terug op school.
De andere jongen was al regelmatig te vinden bij de winkels om te helpen met karretjes duwen. Maar hij was ook altijd nog op school. Tot begin dit jaar. Hij liet me weten dat hij eigenlijk nog wel naar school wil gaan. Dus toen hebben we dat hele proces in gang gezet van school zoeken (want hij was klaar op de basisschool, dus moest naar een nieuwe), alles was vol, naar de inspecteur, die had uiteindelijk wel een plek gevonden, uniform aangeschaft, gesprek met de principal en nu is ook hij weer op school. Nu bid ik dat ze het allebei volhouden!

Ook extra was dat we weer de schoolmaterialen gegeven hebben voor de 40 tieners van de jeugdclubs. Ze mochten weer een lijstje maken van dingen die ze nog nodig hebben voor school, zoals schriften, een tas, woordenboek, pennen, enz. En per kind geven we dan voor een bepaald bedrag dingen van hun lijstje. Is leuker dan om voor allemaal hetzelfde te geven, omdat het zo meer aansluit bij elkeens (is dit een woord?) behoefte. Maar, wel meer werk. Dus daar ben ik ook wel een tijdje mee bezig geweest en heeft me soms op het punt gebracht om in huilen uit te barsten haha. Op vrijdagmiddag in PEP, waar de rij tot het einde van de winkel is en mensen heel de tijd voordringen en zeggen “ik stond hier al.” Of om erachter te komen dat je lijstjes niet meer kloppen, omdat ze iets niet meer hebben waar je wel op gerekend had. Maar het is gedaan en uiteindelijk de moeite waard. 😊

Tot slot had ik ook nog geholpen bij een training voor de bushmanland onderwijzers. Een beetje anders dit jaar, omdat ze per regio een “leider” hadden gekozen die dan naar de training komt, en dan al het geleerde gaat overdragen aan de anderen in die regio. De training ging dus ook over leiderschap en ik hoefde alleen de kleuterschoolgerelateerde (is dat een woord? 😊) onderwerpen aan te bieden.

Beetje wazig, maar als ik niet hoefde aan te bieden kwam dit meisje elke keer bij mij op schoot zitten. Lief toch.

Dat is tot nu toe zo ongeveer het begin van 2021. Ik ben dankbaar voor alles wat ik kon doen en dat ik hier nog steeds mag werken en leven. Ook ben ik dankbaar voor alle ondersteuning die ik van jullie krijg op wat voor manier dan ook. Baie dankie!

Veel liefs uit Namibië!

54. Terugblik

Niet lang na mijn vorige blog, kon ik zijn titel weer aanvullen met “…begonnen.” We mochten weer met 50 mensen, en later 200 mensen, bij elkaar komen. Dus alles was weer mogelijk. In deze blog wil ik een terugblik geven op dingen die in mijn herinnering opkomen als ik denk aan het laatste deel van 2020.

Als ik terugkijk op de afgelopen periode, dan denk ik aan…

… de jongen die, toen we net weer met grotere groepen bij elkaar mochten komen, als enige kwam opdagen bij de jeugdclub. Hij had me een tijdje daarvoor om een bijbel gevraagd, nu kon ik er een aan hem geven, hem uitleggen hoe het werkt en een korte bijbelstudie met hem doen. Hij was zo blij en dankbaar 😊

… de keer dat ik bij mijn dinsdaggroep met de jongens gepraat had over het belang van woorden. We hadden elkaar complimenten gegeven en het was zo mooi om te zien wat dat met ze deed. Het zijn vaak jongens waar zo veel negatieve dingen over gezegd worden, en op deze manier kon je heel duidelijk zien wat de kracht is van positieve woorden.

… een keer dat net buiten de plek waar we zitten met ons naaldwerkgroepje er een groepje kleuters bezig was om een diertje te mishandelen. Ik was zo geschokt. Tijdens datzelfde groepje bad een van de jongens voor zijn broer. Hij was met een baksteen op zijn hoofd geslagen. Kinderen worden in harde omstandigheden groot…

… de glimlach van een van de jongens als hij de goede letter schrijft die ik aan hem gevraagd heb.

… het meisje van mijn jeugdclub wat met tranen in haar ogen de toestemmingsbrief om te kunnen komen aan mij kwam laten zien, waar door haar ouders op geschreven was: “permission not given.” Waarop we samen een paar tranen moesten wegvegen.

… een van de jongens die super enthousiast is over veel dingen. Hij was wat langer op school dan de anderen, dus heeft geen moeite met lezen. Ik had hem een boek meegegeven over tuinieren. Die heeft hij gelezen. We hebben hem geholpen met wat compost, zaadjes en tuintips. Vervolgens kreeg ik elke bijeenkomst een verslag van hoe groot zijn plantjes al zijn.

… de eerste keer na een lange tijd toen we weer bij de meisjes in het kosthuis waren. Dat we samen gezongen hebben en dat je tijdens het zingen gewoon kon voelen hoe hun gemoed weer beter werd na de lange tijd van afzondering.

… de keren dat het moeilijk was bij de groepjes, omdat het soms niet makkelijk voor ze is om gecorrigeerd te worden op iets. Dan geeft dit wat spanning in de groep. Maar zodoende leren we. En ook de keren dat we lekker gelachen hebben over dingen. Een van de jongens vertelde een keer een verhaal waarover hij zelf zo moest lachen, dat de tranen over zijn wangen liepen.

… onze kerstafsluiting van de jeugdclub. Het was een “deurmekaar jaar” voor ons allemaal. Maar toch fijn om het in ieder geval op een positieve manier af te kunnen sluiten, door samen het kerstverhaal te lezen, kerstliedjes te zingen, en een kerstfilm te kijken.

… de liters melk die ik mocht uitdelen, omdat een boerderij het anders moest weg laten lopen. Veel mensen hier houden ervan om de melk niet meteen te drinken, maar te laten staan (buiten de koelkast), tot het zuur wordt. met klonten. Ieder z’n smaak…

…een van de jongens van mijn groepje die uit een groot gezin komt, wat in het dorp bekend staat als moeilijk. Zijn ouders zitten regelmatig dronken bij een supermarkt te bedelen. Hij had punten gespaard bij het groepje en wilde er maizemeal, soep en suiker van hebben. Maar het probleem was: waar moet het afgeleverd worden, zonder dat het meteen verkocht wordt voor alcohol. Uiteindelijk is hij met me meegereden naar een huis waar we het konden brengen en waar het veilig zou zijn. Hij zou het dan zelf daar weer gaan halen als hij naar huis zou gaan, zodat hij ervoor kon zorgen dat ze ervan konden eten. Wat een ander leven…

… dezelfde jongen die later weer bij mij in de auto zat, toen we zijn kerstfeest pakje bij het “veilige” huis gingen brengen. Hij zat naast me, met zijn voorhoofd een beetje opgezwollen, want hij had met een andere jongen gevochten. Bij het groepje vertalen de anderen altijd voor hem naar Damara. Want als ik iets tegen hem zeg, is over het algemeen zijn antwoord “ja,” maar dan heeft hij het eigenlijk niet begrepen. Dus toen we even zo in stilte reden, kwam ik bij een hobbel en zei “hop, hop,“ terwijl de voorwielen en achterwielen erover gingen. Hij keek me aan met zijn gezwollen voorhoofd en zijn hele gezicht straalde toen hij hierom moest lachen. Daar hadden we even een ogenblik van samen kunnen lachen, over iets heel eenvoudigs. En lang leve grootfontein, want er kwamen daarna nog een hele paar hobbels 😊

…een andere jongen van mijn groepje die, toen we zijn kerstfeest pakje bij zijn huis gingen brengen, meteen van zijn snoepjes uitdeelde aan de rest van de familie.

…de afsluiting die ik met de kleuteronderwijzers gehad heb. We hadden allemaal een bijbelvers meegenomen wat ons de afgelopen tijd heeft bemoedigd. Het was zo mooi om dit met elkaar te kunnen delen en te kunnen beseffen dat God ons, door alles heen, nooit verlaten heeft. Toen ik later bij een van de onderwijzers nog een cadeautje en melk kwam brengen, zei ze dat ze echt kan zien dat God voor hen zorgt. Ze had geen geld voor zeep en eten, maar hier kreeg ze zeep (in het cadeautje) en melk. Op een andere manier hadden ze maizemeal gekregen. God is trouw.

En zo zijn er nog vele herinneringen bijgekomen in de afgelopen periode. Het jaar is nu bijna voorbij en veel activiteiten zijn afgesloten voor de zomervakantie. Er is nu een tijd van rust en ontspanning, waar ik best wel aan toe ben. Gewoon dat er even niks moet. Ook is dit altijd een tijd van vooruitkijken naar volgend jaar: wat gaan we dan doen? Waarmee gaan we stoppen? Iets nieuws beginnen? We zullen zien!

Fijne feestdagen iedereen en hartelijk dank voor alle ondersteuning!!

Liefs uit Namibië!

53. Gestopt, begonnen, gestopt, …

Dit jaar is tot nu toe zo anders dan al de andere jaren dat ik hier was. Je kunt niks plannen…Veel van mijn normale activiteiten zijn ook weer gestopt.

Met de jongens kan ik nog wel doorgaan, want die zijn minder dan tien per groep. Van mijn eerste groep zijn er bovendien twee weggegaan. Ze hebben werk gekregen (wat een wonder is in tijden als deze) op een boerderij. Ze waren drie jaar deel van het groepje, dus het is in mijn hoofd best even wennen… Ik mis ze, en de anderen van het groepje missen hen ook…Zij bidden nu, als we samen bidden aan het eind van het groepje, voor de twee die weg zijn en dat zij zelf ook werk mogen krijgen. Superlief.

De twee die weg zijn, trots op hun zelfgemaakte hoed

De bijbelstudie bij het kosthuis is al de hele tijd gestopt, omdat ze geen mensen van buitenaf het kosthuis in willen laten. De meisjes zelf mogen ook nergens heen. Dus we wachten nog maar tot er weer mensen in mogen.

Een paar weken hebben we weer youthclub gehad. Anders dan normaal, omdat nu alle stoelen enz. schoongemaakt moesten worden voor en na youthclub, we ver uit elkaar moesten zitten, iedereen zijn handen moest wassen voor binnenkomst, we een register bijhielden, en iedereen een masker droeg. In vergelijking met voor Corona, waren er ook minder jongeren die kwamen. Maar we waren in ieder geval weer begonnen. En nu zijn we weer gestopt, want het land is weer terug naar bijeenkomsten van max 10 mensen.
In de weken dat we wel youthclub hadden, hebben we het o.a. gehad over Psalm 91:1-2

Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten
zal overnachten in de schaduw van de Almachtige.
Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht,
mijn God, op Wie ik vertrouw.

In deze eerste twee verzen worden 4 namen van God genoemd. En elke naam zegt iets over wie Hij is. In tijden als deze raak je zo snel gericht op omstandigheden, op alles wat gebeurt en kan gebeuren, dat we vergeten wie Hij is. Dat hoe groots en dramatisch alles ook lijkt, God de Allerhoogste is, de Almachtige, de IK BEN DIE IK BEN, eeuwige, en de Schepper God. Ik had deze verzen op een klein papiertje aan iedereen gegeven. En terwijl ik het uitdeelde zei ik: “try to read it everyday, meditate on it, memorize it.” Toen vulde een van de jongeren mijn rijtje aan met: “sanitize it.” Hihi.

Daarna waren we begonnen met een reeks over de geestelijke wapenrusting. Ik had op youtube een video gezien waar de wapenrusting werd vergeleken met een mandarijntje met en zonder schil. Met schil symboliseert dat je de wapenrusting aan hebt. Wanneer je het mandarijntje dan in het water legt, blijft hij drijven. En zonder schil, zonder wapenrusting, zinkt hij. Toen ik het thuis probeerde, bleek dit inderdaad het geval. Superleuk natuurlijk. Dus ik had een mandarijntje meegenomen, een glas voor het water, ik was er klaar voor. Maar ja, het mandarijntje had andere plannen, want toen ik met een groots gebaar het mandarijntje zonder schil in het water legde, bleef hij gewoon drijven. We hebben lekker gelachen. Aan het einde zei een van de jongeren, die hielp met het schoonmaken van de stoelen, tegen mij: It’s ok miss, we understood. Gelukkig maar 😊

Mijn jeugdclub-schoonmaak-kit

De kleuterscholen waren ook weer begonnen. Minder kinderen dan normaal, maar de onderwijzers konden weer lesgeven. We hebben een paar bijeenkomsten gehad om lessen voor te bereiden. Maar, ook dit is weer gestopt, omdat de regering besloten heeft de face-to-face klassen van kleuter tot grade 9 weer te laten ophouden voor bepaalde tijd. We hebben zo gelachen bij een van de bijeenkomsten om de verhalen van een van de onderwijzers. De eerste schooldag na Corona-sluiting had ze het met de kinderen gehad over Corona. “Weten jullie van Corona?” “Yes teacher! We moeten onze handen wassen! En we moeten onze maskers dragen!” “Heel goed!” Nog geen uur later tijdens pauze tijd, ziet ze diezelfde kinderen buiten rondrennen, met hun masker al rondzwaaiend boven hun hoofd, ziet ze ergens anders een kind proberen zijn masker over zijn been vast te maken, en weer ergens anders ziet ze dat een kind zijn masker bij een ander kind op doet om te laten zien hoe zijn masker zit. Kortom… het was nogal een strijd.

Waarschijnlijk horen we aan het eind van deze week weer meer, van maatregelen enz. De hoeveelheid gevallen in Windhoek lopen redelijk snel op, en ook in Grootfontein zijn nu een paar besmettingen vastgesteld.
Het zijn denk ik voor iedereen tijden van verandering, van onduidelijkheid, van onzekerheid. Wat wij mogen doen in dit alles is wat de schrijver van psalm 91 doet: Schuilen bij God, woorden van geloof spreken en op Hem vertrouwen.

Veel liefs!

52. Corona tijd update

Een blog over mijn activiteiten in Corona-tijd. De laatste tijd worden de maatregelen al hoe meer versoepeld, maar er zijn tijden geweest dat we niet naar buiten mochten, alleen voor essentiële dingen als boodschappen en medicijnen. Mijn reguliere activiteiten hebben voor een periode stil gelegen (en sommige nog steeds), omdat bijeenkomsten niet toegestaan waren.

Voedselpakketten
Als gevolg van de Corona-maatregelen zijn er veel gezinnen die het financieel zwaar hebben gekregen. Veel mensen zijn hier afhankelijk van dagelijkse inkomsten en kunnen niet terugvallen op spaargeld of iets dergelijks. Als zij bijvoorbeeld niet hun tomaten kunnen verkopen in het kraampje langs de weg (iets wat verboden was), hebben ze die dag geen inkomsten en dus geen eten. We wilden iets doen en hadden toestemming gevraagd bij de politie. Ik had aan Elmerie (de principal van een kleuterschool in Blikkiesdorp waar we al jaren een soepkeuken hebben) gevraagd of ze misschien een beetje rond kon vragen bij de mensen om haar of er gezinnen zijn die het extra zwaar hebben als gevolg van Corona. Het bleef twee dagen stil en toen belde ze mij met de mededeling dat ze een lijst van 360 gezinnen samengesteld had (voor- en achternaam, ID-nummer, evt telefoonnummer, erf nummer en aantal personen in gezin). Hihi dat was een beetje meer dan ik had gedacht… Na nog een beetje selecteren heeft ze het iets naar onderen bijgesteld, er bleken er hier en daar dubbel te zijn, of die uiteindelijk toch hulp gekregen hebben van de overheid (er was een regeling van de overheid, maar niet iedereen kwam in aanmerking en sommigen moesten lang wachten). We hadden besloten om voedselpakketten samen te stellen en deze via een ingenieus systeem aan de mensen uit te delen. Het kostte heel wat denkwerk om dit te kunnen doen, zonder alle lockdown-regels te overtreden. Als wij namelijk in onze auto naar de mensen toe zouden gaan, om dingen uit te delen, leert de ervaring dat social-distancing dan snel ver te zoeken is. We hebben met een supermarkt in het dorp geregeld, dat we per dag 30 mensen zouden laten komen om een voedselpakket op te halen. De supermarkt zou die pakjes dan al klaar hebben staan. Voor de mensen hebben we vouchers gemaakt met hun naam en ID nummer erop geschreven. Die gaf ik dan elke keer aan Elmerie en zij gaf ze weer aan mensen. Die moesten de voucher dan inleveren bij ontvangst van hun pakje en moesten hun ID laten zien. Een waterdicht systeem al zeg ik het zelf.
Uiteindelijk hebben we vanuit Philadelphia 200 gezinnen kunnen helpen.

Jongens en soepkeuken
Ook mijn jongens heb ik tussendoor nog wel gezien om eten te geven voor 2 weken per keer. Een tijdje geleden was het weer toegestaan om met 10 of minder mensen bij elkaar te komen, dus kon ik mijn groepjes met de jongens weer beginnen. We zijn verschoven naar de community hall, wat meteen naast een politiebureau ligt. Zo zitten we op neutraal terrein en kunnen we voor niemand problemen geven. Flexibel als we zijn, hebben we het tassen maken even op on-hold gezet en maken we nu naarstig maskers. Die zijn nu namelijk verplicht ☹. Een politie-buurvrouw vindt het leuk om ons te ondersteunen en kwam al met een bestelling. We hebben aan haar alleen al 17 maskers verkocht, waarvan ze er ook gaat opsturen naar haar familie in het Noorden. Ook verkoopt Elmerie onze maskers met een klein beetje winst voor haar zelf. Ze heeft een klein winkeltje bij haar erf (chips, sweeties, koekjes en nu dus maskers).

We hebben in overleg met haar toen ook de soepkeuken weer opengemaakt bij haar school, ook al is er nog geen school. Dus komen haar kinderen die altijd van de soepkeuken aten en nog wat anderen daar nu in groepjes van tien, om hun eten op te halen. Take away.

 

Dekens
Samen met Elmerie hebben we, in de tijd toen het de regels al weer iets soepeler waren, ook aan verschillende kinderen dekens kunnen uitdelen, omdat het winter is. Normaal gesproken doen we dat in een keer aan een groep, maar omdat de scholen/jeugdclub nog niet zijn begonnen, zijn we nu in een aantal keren naar de huizen gereden. Er is een heel nieuw gedeelte in Blikkiesdorp met de naam “Kap en bou” waar mensen zelf begonnen zijn om erven te maken en er huisjes op te bouwen. Daar hebben we de meesten uitgedeeld. Het is er een beetje “deurmekaar,” want de wegen tussenin lopen niet altijd zo logisch. Maar met een beetje moeite is het gelukt en af en toe heeft Elmerie vanaf een grote afstand de naam van het kind geroepen, en dan kwamen ze vanzelf tevoorschijn. Ik ben een klein beetje jaloers op haar stem.

 

 

Kleuteronderwijzers
Met de kleuteronderwijzers zijn we bezig geweest om lessen op te nemen (voice recorder) op onze mobiel, zodat we dit aan de ouders konden sturen. Ook zijn er in de krant werkboekjes verstuurd oa voor kleuters. Dus deze heb ik nog gebracht, zodat de ouders dit weer bij de scholen konden ophalen en met hun kind thuis kunnen doen. Vanaf 22 juni beginnen de kleuterscholen weer.
Dit was ongeveer wat ik gedaan heb afgelopen tijd. De oudste kinderen zijn inmiddels begonnen op de scholen, en zo zullen er langzaam maar zeker steeds meer kinderen terug naar school gaan. We hopen en bidden dat deze lijn zo voort blijft gaan!
Veel liefs!

51. Eerste termijn

Wie had gedacht dat 2020 zó zou beginnen…? Ik niet 😊 Op dit moment zijn in Namibië alle scholen gesloten, ze hebben de schoolvakantie vanwege Corona naar voren gehaald. Bijeenkomsten zijn afgelast. Bij winkels staat iemand om je handen te desinfecteren. Hier en daar zie je mensen met mondkapjes en handschoenen. En Corona is the talk of the town. Maar. Hier een terugblik op afgelopen termijn.

 

Met de jeugdclub zijn de meeste tieners van vorig jaar weer deel van de groep. De eerste weken van dit jaar zijn we bezig geweest met bijbellezen, om hen zo aan te moedigen om dit thuis ook meer te doen. We hebben iedere keer gekeken naar een van de “IK BEN” stellingen van Jezus. Zo hebben ze in groepjes nagedacht over wat het betekent dat Jezus de Goede Herder is en daar een tekening bij gemaakt. Ook hebben ze besproken wat het betekent dat Jezus het Licht van de Wereld is, en dat Hij ergens anders ook zegt dat wij het licht van de wereld zijn. De tieners hebben in korte toneelstukjes situaties gespeeld waarin zij het licht van de wereld kunnen zijn. De totale groep bestaat uit ongeveer 40 jongeren (als ze allemaal komen). Maar omdat het veelal dezelfde jongeren zijn als voorgaande jaren, hebben we besloten om de groep weer open te maken. Het is altijd een klein beetje eng voor mij, omdat ik eigenlijk meer een kleine-groep-mens ben. Mijn “grootste vrees” was dat ook dat er een menigte zou zijn. En die werd (voor mijn gevoel) bewaarheid toen ik bij de kerk aan kwam de eerste keer nadat we de groep open hadden gesteld. 74 tieners… de halve kerk zat vol. Zelfs mijn “oude” groep moest er een beetje van grinniken. Maar zij hebben me supergoed geholpen. Een stond meteen al bij de deur om iedereen te begroeten bij binnenkomst. Een ander hielp met dingen uitdelen. Weer een ander hielp me met de administratie. Kortom, zo bleek mijn grootste vrees eigenlijk best mee te vallen 😊 De week erna waren er al weer beduidend minder, dus we zullen zien hoe het na de schoolvakantie verder gaat.

 

Nog alleen de “oude” groep, bespreking in groepjes

De jongens
Met de jongens zijn we nog steeds bezig met naaldwerk. We werken inmiddels met drie naaimachines. Twee van de machines moeten met de hand aangevoerd worden en sinds kort is een derde machine geintroduceerd die electrisch is. Het is leuk om te zien hoe interessant ze het vinden. Bij de ene machine moet je een klein hendeltje omhoog doen als je terug wilt gaan en hem weer terugzetten als je weer vooruit wilt gaan. Dit doet hen denken aan schakelen in een auto en is dus reuze interessant. De electrische machine met zijn voetpedaal is uiteraard nog beter!
Een van de jongens kan echt al zelf de tassen maken en twee van zijn tassen zijn al verkocht! De anderen hebben nog iets meer begeleiding nodig. Maar aldoende leert men!
Hetzelfde geldt voor het leren lezen. We vorderen gestaag. De een sneller dan de ander, maar toch. Het is zo aandoenlijk om te zien hoe hard ze proberen en dan die glimlach als het lukt 😊 We komen er!

Nieuw groepje
Een paar keer is geprobeerd om nieuwe jongens bij de “oude jongens” te voegen, maar dit heeft toch niet zo lekker gewerkt. Dus is besloten om een nieuw groepje jongens op te starten, waar we weer helemaal vanaf het begin beginnen. Elke dinsdagochtend, na het “oude groepje,” komen ze. Het zijn er inmiddels vijf en het is erg leuk om weer te doen! Ze zijn erg verschillend deze keer, zo is er een nog nooit naar school geweest en is een ander zelfs tot graad 9 gekomen. Maar het is mooi om te zien hoe ze elkaar helpen en daar niet veroordelend in zijn.

Ook hebben we weer verschillende bijeenkomsten achter de rug met de kleuteronderwijzers, hebben de soepkeukens weer gedraaid en ook bij het meisjes hostel hebben we weer bijbelstudie gedaan. Zo was de eerste termijn intensief, maar lekker 😊

Tijden als deze laten ons weereens beseffen hoe mooi het is om te weten dat God dezelfde is; gisteren, vandaag en morgen. Dat Hij onze hoop is, wat er ook gebeurt. Dat we niet bang hoeven te zijn, maar op Hem mogen vertrouwen in en door alles heen. Ik bid dat dit bij elkeen van ons in ons hart zal zijn, deze tijd en altijd.
Liefs!
Lisette

Benefietdiner

De stichting Philadelphia, waarvoor ik werk, organiseert op 13 maart een benefiet diner om geld in te zamelen voor het project. Hier onder de informatie:

Voor slechts €15 kunt u genieten van een heerlijk driegangendiner, bereid met verse producten. Er zullen 2 shifts zijn, om iedereen de mogelijkheid te bieden aan te schuiven bij het diner. Het diner van de eerste shift zal beginnen om 17.00u, met inloop vanaf 16.30u. De tweede shift zal beginnen om 19.30u, met inloop vanaf 19.00u. Het benefietdiner zal plaatsvinden in Hart van Vathorst (Angelinapolder 3 3825 LX Amersfoort).

In 2020 bestaat stichting Philadelphia 15 jaar! Dit willen wij natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Daarom zal Piet van den Berg tijdens het benefietdiner iets komen vertellen over het werk dat stichting Philadelphia de afgelopen 15 jaar met steun van alle donateurs kon verzetten. Ook zal er een kraam zijn waar handgemaakte Afrikaanse producten te koop zijn.

Via het formulier in onderstaande link kunt u zich tot uiterlijk 01-03-2020 aanmelden voor het diner. Tevens kunt u via dit formulier eventuele allergieën doorgeven.

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc5srEKe4YwEAV7_fK-Q9UVe5FKhrSyrlkDZnhXEAuNiKiG2A/viewform?usp=pp_url

Praktisch: Er is ruim voldoende parkeergelegenheid op het grote parkeerterrein bij winkelcentrum Vathorst. Ook met het openbaar vervoer is Hart van Vathorst goed te bereiken. U kunt met de trein naar station Amersfoort Vathorst reizen, vanaf het station is Hart van Vathorst ongeveer 5-10 minuten lopen naar Hart van Vathorst.

50. Dankbaar

Give thanks to the Lord, for He is good! His faithful love endures forever.

Psalm 107:1

Na een bezoekje aan Nederland met kerst, ben ik inmiddels weer veilig in Grootfontein. Dankbaar! De terugreis van Windhoek naar Grootfontein was zo mooi. Toen ik weg ging, was alles nog dor en droog en bruinig. Nu is het groen, met op stukken echt lekker dik gras en overal kleine gele bloemetjes. Wat een verschil maakt regen… Dankbaar!

 
Afgelopen jaar is voorbij gevlogen en we hebben het op een mooie manier kunnen afsluiten met de jeugdclub en het kerstfeest. Op drie verschillende plekken in het dorp hebben we het kerstverhaal opgevoerd en het evangelie gedeeld a.d.h.v. armbandjes. Het was zo mooi om te zien hoe de jongeren dit deden en hoe hun zelfvertrouwen en enthousiasme groeide hoe verder we vorderden. We bidden dat de zaadjes die we op deze manier gezaaid hebben, zullen groeien en vrucht dragen. Zo dankbaar voor deze jongeren en voor hoe ze groeien en ontwikkelen!

Met de jongens hebben we de laatste keer van het jaar lekker gegeten en hebben ze (net als de jongeren van de jeugdclub) een pakje gekregen. De eerste tas om verkocht te worden is trouwens klaar. Dit jaar zullen we gaan kijken hoe we hier verder invulling aan gaan geven. Dankbaar voor hoe ver we al gevorderd zijn en vol verwachting over wat nog gaat komen!

Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn, en voor de mensen met wie ik werk. Dankbaar voor mijn vrienden hier en in Nederland en voor mijn familie. Dankbaar voor alle mensen die mij op wat voor manier dan ook ondersteunen. En dankbaar dat ik mag weten dat God bij mij is en bij jullie allemaal. Dankbaar voor het kerstverhaal. Dat Hij naar ons toe gekomen is. Dat Hij het Licht van de wereld is. En dat wij dat licht weer mogen uitdragen naar de mensen rondom ons. Ik zie uit naar wat komend jaar gaat brengen, omdat ik weet dat Hij goed is en dat Zijn liefde voor altijd is. Dankbaar.

 

Liefs!

49. Update

Vorige keer schreef ik over het plan om met de jeugdclub de kidsclub te gaan doen. Dit is inmiddels een paar keer gebeurd. De ene maandag bereidden we dan voor en de volgende maandag voerden we het uit. De eerste keer was nog wat onwennig en voor velen een beetje eng, maar daarna ging het al snel beter. We hebben de kinderen met harde stemmen geselecteerd om het praatwerk te doen. Aangezien het buiten is, er een groep van ruim 50 kinderen is en we omgeven zijn door muziek van bars en andere geluiden, moet er redelijk hard gepraat kunnen worden. De tieners hebben het verhaal van Josef nu behandeld met de kleintjes. Superleuk gedaan, zonder veel input van mijn kant af. Toen Josef bijvoorbeeld uit de gevangenis kwam en Farao hem als leider aanstelde, werd er in het toneelstuk zelfs een soort kroon (wat eigenlijk een hoedje was) bij Josef opgezet. De kinderen hebben genoten. Nu is het schoolvakantie, dus staat het even stil. Na de vakantie kijken we hoe verder, aangezien kerst (kerst?! Ja, kerst) er ook al aan komt en daar ook voor voorbereid moet worden.

Het verhaal wordt verteld

Josef en Farao

Met het groepje jongens vorderen we gestaag met ons naaldwerk. Na een gevoerde etui komt nu de naaimachine in beeld. De eerste les, voor de jongen die het eerste klaar was met al de opdrachten, is inmiddels achter de rug. Maar het was een beetje hectisch, omdat Justine er die dag niet bij kon zijn. En om dan alleen 6 jongens aan de gang te houden, waarvan 1 voor het eerst op de naaimachine is niet zo eenvoudig.
Hoewel het niet altijd makkelijk is om met ze te werken, is het toch ook heerlijk om te doen en zijn ze in mijn hart gekropen. Het is zo leuk om hun glimlach te zien wanneer ze een woord zelf gelezen hebben. En om te zien hoe hard ze proberen, ook al lukt het soms nog niet.
Er is een nieuwe jongen bijgekomen en het is mooi om te zien hoe ze hem helpen bij de dingen die voor de “oude garde” al normaal is. Zo corrigeren zij hem wanneer hij tijdens het bijbelverhaal ineens opstaat om water te gaan drinken. Of wanneer hij een woord gebruikt wat niet netjes is wanneer hij zegt dat hij moet plassen (terwijl ze dat zelf ook in het begin deden). Of toen we gingen bidden, wist hij nog niet hoe dit moest. De anderen legden het hem toen uit in hun eigen taal.

Het is leuk om ook samen te lachen. Eentje vergeet regelmatig zijn huiswerk en potlood. Maar hij houdt er ook van om eerst net te doen alsof hij het vergeten is, om het dan later met een grote glimlach uit zijn broekzak te toveren. Ik heb een speldenkussen gemaakt van vilt in de vorm van een cactus. Toen Justine ook een speldenkussen wilde maken, liet ik hem zien. Ze waren allemaal onder de indruk en eentje zei hoofdschuddend: “ai daai mense van Holland.” 🙂

Het is mooi om te weten dat God veel van ze houdt en met hen bezig is, een plan voor hen heeft. Ik bid dat zij dat zelf ook meer en meer zullen beseffen, want ze hebben nog zoveel negatieve gedachten over zichzelf en over de toekomst. Een tijdje terug heb ik het boek over de sterren en de stippen van Max Lucado aan ze voorgelezen. Erg herkenbaar, omdat er zoveel mensen zijn die zogenaamde stippen op hen geplakt hebben en nog steeds plakken. Als ik bijvoorbeeld met hen praat bij de supermarkt komt er soms iemand even checken of alles ok is, dat ik niet in de problemen kom. Ze worden nog zo vaak herkend als “troublemakers.” In het boek is er een meisje zónder stickers. Zij gaat elke dag naar haar maker, om te horen wat hij over haar denkt. Dat zorgt ervoor dat de stickers die de anderen op haar willen plakken, er onmiddellijk afvallen, omdat ze ziet dat het belangrijker is wat haar maker over haar denkt, dan wat de anderen over haar denken. Ik bid dat ook de jongens elke dag naar hun Maker gaan, om te luisteren naar hoe Hij over hen denkt en hoeveel Hij van hen houdt. Zodat een voor een de stickers van hen zullen afvallen en ze zullen gaan leven in het plan wat God voor hen heeft.

De bewuste hectische les 🙂

De gevoerde etui

 

Volgende week is de schoolvakantie voorbij en dan beginnen ook de andere activiteiten weer. Die week ben ik ook alweer 6 jaar hier. Ik kan het bijna niet geloven! Maar ben dankbaar voor al de jaren dat ik hier mocht leven en werken en zie uit naar de tijd die nog komen gaat. Ik wil ook baie dankie zeggen aan al de mensen die mij tot zover ondersteund hebben, financieel of op wat voor manier dan ook. Dat voelt zo speciaal en ik ben er zo dankbaar voor. Baie, baie dankie!!!

Tot zover.
Liefs!

48. Nieuws uit het gangetje

Soms weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven, omdat alles eigenlijk zijn gangetje gaat. Maar toen ik besloot om dan maar het gangetje te beschrijven, kwam ik erachter dat er eigenlijk ook best wel wat nieuws te vertellen is. Zie hier:
Met de jeugdclub wil ik proberen om meer outreach-achtige activiteiten te doen. Die gedachte is er al langer, maar het is er nooit echt van gekomen om dit met de hele groep te doen. De poging nu is om de jeugdclub de kidsclub te laten aanbieden. Afgelopen maandag hebben we hiervoor voorbereid. Ik had ze in vier groepen ingedeeld: een om het verhaal te vertellen, een om de zang te leiden, een voor het bidden en een om een memory verse aan te leren. Soms gebeurt het dat, zodra ze allemaal in hun groep zitten, iedereen nog naar mij kijkt, omdat ze niet weten wat ze moeten doen. Maar toen ze deze keer met de groepjes bij elkaar zaten, gingen ze meteen aan de slag. Vanuit de verste hoek hoorde ik het zing-groepje al liedjes met elkaar zingen. Ik zag hoe het verhaal-groepje de rollen aan het verdelen was voor wie Jozef en wie de broers zouden zijn. En zo waren alle groepjes als één team bezig met de voorbereidingen. Komende maandag is het zover, dan wordt het uitgevoerd. Ik ben benieuwd!

Met het groepje jongens waar ik mee werk, zijn we bezig met lezen en met naaldwerk. Op donderdag doen we naaldwerk en dan helpt Justine mij. Zij is van dezelfde bevolkingsgroep als deze jongens, dus kan in hun eigen taal met hen praten. Dit helpt erg veel en zij doet het zo leuk! Ze is echt een moederfiguur, dus heeft al tegen ze gezegd dat ze zich moeten wassen 😊, checkt als ze ziet dat ze een wond of iets hebben, en zegt dat ze met haar mee naar de kerk kunnen op zondag (al hebben ze dit nog niet gedaan). Erg leuk om te zien hoe ze meer en meer open worden tegenover haar en de achterdocht minder wordt. We hebben inmiddels een speldenkussen gemaakt, en een kippen-bean-bag (met zand ipv bonen). Zo leuk om de concentratie te zien terwijl ze werken en de trotse gezichten als ze klaar zijn.

Op dinsdag lezen we. We leren elke week 1 klank/letter, dus het gaat niet heel hard. Maar nu kunnen ze de hele week met een klank bezig zijn (ook dmv huiswerk wat ik ze geef) en blijft het beter hangen. En als we een klank geleerd hebben, proberen we al wat woorden te lezen met de klanken die ze geleerd hebben. Na afloop lees ik nog voor uit een prentenboek. Vinden ze leuk! Ook praat ik dinsdag met hen over karakter. Ze hebben niet altijd de beste voorbeelden om hen heen qua karakter, dus praat ik met hen over goede karaktereigenschappen. We hebben het bijvoorbeeld gehad over positieve dingen zeggen. Ze zijn namelijk geneigd om elkaar uit te lachen, of om op een soort aanvallende/ beschuldigende manier met elkaar te praten. Toen hebben we een rondje complimenten geven gedaan. Erg leuk om te zien hoe ze daarop reageren. En zo gaan we maar verder, soms gaat het berg op, soms gaat het weer minder. Dan besluit er bijvoorbeeld een om niet op te dagen, zonder duidelijke reden. Of bedelen ze weer bij de supermarkt. Toch geloof ik dat ik moet doorzetten. Ik bid dat het groepje voor hen een plek is waar ze zich geliefd mogen voelen (want ik hou echt van ze! En God ook 😊) Dat het een plek is waar ze weten waar ze aan toe zijn, consequent en stabiel. Ik bid dat het een plek is waar ze Jezus mogen leren kennen via de verhalen en iets van Hem in ons mogen zien. Dat het een plek is waar ze mogen groeien, en dan dus ook een plek waar ze fouten mogen maken… Zo leren we.

We hebben een nieuwe soepkeuken en wel voor 10 kinderen. Magda, een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, heeft gezien dat er veel kleuters in haar omgeving zijn die niet naar school gaan, omdat de ouders geen geld hebben. Kleuterscholen vragen namelijk een maandelijkse bijdrage, voor salaris en voor materialen enz. Daarom heeft zij besloten om 10 van deze kinderen uit te nodigen om bij haar naar school te komen, gratis. En ze heeft ons benaderd of wij misschien willen helpen met een soepkeuken, dat deze kinderen een maaltijd kunnen eten op school. Samen zijn we toen de wijk in gegaan om de kinderen te gaan uitnodigen. Vooral een staat me nog bij. Een klein jongetje met een heel ernstig gezichtje. Zijn moeder moest van ver worden gehaald om haar te vertellen van het idee. Toen we uiteindelijk aan hem vroegen of hij naar school wilde, keek hij ons eerst heel ernstig aan. En gaf toen één gedecideerde knik met zijn hoofd. Hihi duidelijker kan niet. Vanaf toen is hij elke dag naar Magda’s school gekomen en kan hij volgens Magda niet wachten tot ze gaan eten 🙂

 

Het is alweer een heel verhaal, dus ik laat het hier nu even bij. Volgende keer verder!
Veel liefs!
Lisette

47. Groeten uit Grootfontein

Na een lange digitale stilte van mijn kant af, hier weer een blog.

Ruim twee maanden was ik in Nederland. Nu ik dit type zit ik weer op de bank in mijn warme huisje in Grootfontein, hoor ik de duiven op mijn dak rondscharrelen en de hond van de buren blaffen en voelt het allemaal al weer zo ver weg. Maar het helpt om weer even in gedachten terug te gaan.

Vanwege het feit dat mijn zusje in februari ging trouwen en de zomervakantie hier van december tot halverwege januari duurt, had ik besloten om een keer iets langer naar Nederland te gaan. Zodoende heb ik na lange tijd weer eens een Hollandse kerst (incl gourmetten) gehad. Ik heb veel mensen weer even kunnen zien en spreken. Het was heerlijk om tijd met mijn familie en vrienden door te kunnen brengen. Om zelfs weer even de snijdende kou te voelen. Door de sneeuw te lopen. In het donker alleen buiten te lopen. Met de trein overal naar toe te kunnen. Heerlijk te kunnen wandelen en veel van Nederlands mooie plekjes te kunnen zien. En het was fijn en bijzonder om bij de bruiloft van mijn zusje te kunnen zijn. Ik heb er echt van genoten!

Vorige week maandagavond ben ik in Grootfontein aangekomen. Het was een bijzondere start, om het zo maar te noemen, omdat meteen nadat we wegreden bij de plek waar de bus stopt, de deur van de auto werd opengetrokken en mijn handtas en laptop eruit werden gegrist door iemand die meteen daarna het donker in rende. Nog voor we goed en wel doorhadden wat er gebeurde, was het al voorbij. Toen besefte ik me pas hoeveel ik eigenlijk in mijn handtas overal ronddraag… mijn portemonnee met bankpassen en rijbewijs (net nieuw ontvangen toen ik in NL was…), mijn mobiel, mijn MP3 speler (hij was al ouddd, maar werkte nog goed), mijn lievelings sjaal die ik van Ellen en Leoni uit Israel gehad heb,…en noem maar op. Om over mijn laptop nog maar te zwijgen… Persoonlijke dingen. Ten minste daar ging ik van uit. Tot maandagavond dan. Een heel raar gevoel moet ik zeggen dat ik nu niet weet wie het heeft en wat ermee gedaan wordt.

Mijn eerste dagen hier bestonden dan ook uit blokkeren, opnieuw aanvragen, politieverklaringen afleggen, en noem maar op. Er was niet echt tijd om te “landen.” Maar hoe dan ook, ben ik nog steeds blij dat ik weer hier ben en voel ik me, ondanks dit incident, veilig en op mijn plek; zie ik uit naar de dingen die ik hier de komende tijd mag gaan doen en weet ik dat God altijd bij mij zal zijn.

Inmiddels ben ik met verschillende activiteiten weer begonnen. Toen ik met de jongens bij elkaar kwam donderdagochtend, ons eerste groepje in lange tijd, heb ik ze laten kennismaken met drop. Geheel tegen mijn verwachtingen in was er maar 1 die het echt niet lekker vond, de rest wel en zelfs zo dat ze er nog wel een paar wilden. Lang leve drop! 🙂 We hadden het groepje deze keer buiten bij de kerk waar ik ook altijd youthclub heb. In de schaduw van de bomen en met af en toe een nieuwsgierige voorbijganger. We hebben lekker geverfd, zo leuk om te zien hoe ze daarvan genieten. En om te zien hoe ze invulling geven aan hun creativiteit… Een van de jongens houdt altijd erg van zichzelf “versieren” met allerlei hangertjes enz. Nu had hij, toen er nog een beetje verf over was, met zijn vinger wat stippen op zijn arm gezet. Heerlijk die creativiteit 😉

Tot de volgende keer!

Groetjes uit Grootfontein!