58. Update 2022

Sommigen van jullie vroegen je misschien al vertwijfeld af of ik nog besta… Ja dus 😊 Hier een update vanuit Namibië.

Het jaar begon druk met een weeklange training voor de kleuteronderwijzers uit Bushmanland. Ik zeg wel uit Bushmanland, omdat dit altijd zo was. Maar al een tijdje komen er ook uit andere gebieden van Namibië onderwijzers bij, zoals de Zambezi en Kavango regio. Het was een grote groep dit keer met wat nieuwe gezichten. Het was leuk om hen te leren kennen en om de anderen weer te zien. We hebben een goede tijd samen gehad. Tussen de middag is er altijd pauze met lunch. Een dag zat ik met mes en vork te eten, de rest eet over het algemeen met een lepel. Het kleine meisje wat altijd samen met haar moeder komt en mij dus al een beetje kent, zat naast haar moeder te eten met haar lepel. Ze keek naar mij, met een beetje van een frons, en vroeg toen aan haar moeder, waarom ik met twee lepels at? Hihi.

Toen deze week voorbij was ben ik begonnen met mijn andere activiteiten. Met de kleuteronderwijzers uit Grootfontein met wie ik werk heb ik een bijeenkomst gehad. Het was goed hen na de vakantie weer te zien en om het jaar samen te beginnen. Goed en moeilijk, want een van de onderwijzers die al vanaf het begin bij onze groep hoort, is tijdens de decembervakantie overleden. Het is onwerkelijk dat ze er nu niet meer is. Nog zo jong ook. Ze was iemand die altijd echt aanwezig was en sfeer bracht met haar grapjes en haar vrolijke lach. We missen haar…

De jeugd clubs zijn weer opgestart. Met beide groepen heb ik inmiddels de laatste lessen van vorig jaar afgerond. Na een van de lessen kwam een meisje naar me toe (die ene die altijd zoveel vragen heeft en journalist wil worden). Ze zei heel ernstig “miss, I have a suggestion.” Dus ik dacht, okay, misschien moet ik dingen anders doen, of heeft ze een idee voor een les. Maar toen vervolgde ze met “the pencils….” Haha die moesten volgens haar geslepen worden. Goed punt. Ze mogen altijd aantekeningen maken in een schriftje met potloden die ik week in week uit meeneem, maar blijkbaar nooit slijp. Hihi dus die avond, zat ik punten te slijpen. Vanaf deze week ga ik de twee youth clubs weer bij elkaar zetten en mogen ze nieuwe jongeren uitnodigen. Ik ben benieuwd!
In het begin van het schooljaar heb ik weer aan ze gevraagd welke school materialen ze nog nodig hebben, zoals schriften, pennen, rugtas of een rekenmachine. Ze hebben allemaal hun lijstjes gemaakt en ik ben het gaan kopen, voor een bepaald bedrag per kind. Altijd leuk om te doen!

Met de jongens was het een beetje “deurmekaar.” Via iemand die hier als zendeling werkt, ben ik bij pastor Gert en zijn vrouw uitgekomen. Hij heeft hier een kerk en houdt er ook van om met jongeren zoals de straatkinderen te werken. Al een tijdje had ik namelijk het gevoel dat het goed zou zijn om een man bij het project te betrekken. Dus we hebben kennis gemaakt en hij was erg enthousiast om betrokken te raken. (Zijn vrouw moest een tijd in een ander dorp gaan werken). We konden het groepje bij hem doen (de kerk staat in zijn erf), dinsdag en donderdag. Een paar jongens van mijn oude groepje waren niet meer in het dorp en de rest leek, toen ik ze erover vertelde, niet heel enthousiast dat er veranderingen waren. Toen ze niet kwamen de eerste keren dat we groepje hadden, besloten pastor Gert en ik naar hen toe te gaan en met ze te praten bij de winkel waar ze altijd staan. Dat ging op zich goed en toen leek het of ze zouden komen. Maar uiteindelijk viel dat toch tegen. Daarom hebben we besloten om ook andere kinderen uit te nodigen, die ook niet naar school gaan. De straatkinderen zijn ook nog altijd welkom, maar op dit moment komen er maar 2 van die groep. Ik bid en vertrouw dat de anderen uiteindelijk ook zullen komen!
Maar. Ondertussen genieten we van de kinderen die wel komen. De eerste dag kwamen er vijf en ze waren er al twee uur te vroeg. Na een paar keer kwamen er vier kinderen bij. Ik had toen een tafel bij de kerk gebracht die daar kan blijven staan, omdat degene die ik altijd meeneem, te klein werd. Ik nam mijne nog wel altijd mee, zodat we de groep konden splitsen naar leeftijd als het nodig was. Maar uiteindelijk deden we dat nooit. Toen een dag kwam ik daar aan en pastor Gert stond al buiten. Hij zei dat we mijn tafel ook nodig hadden, want er waren er 20…(tussen 4 en 17 jaar). Daar houden we het voor nu even bij. Maar het is speciaal om te zien hoe snel het gegroeid is. En geen van allen gaat naar school… Ik heb nu bij de Omulunga school een lijst met namen en geboortedatums ingegeven van hen die naar school zouden moeten gaan om te kijken wat er toch nog mogelijk is wat dat betreft. Dat wachten we nog even af. Het is fijn om met pastor Gert te kunnen samenwerken. En ook leuk om te zien hoe hij dingen aanpakt en met de kinderen omgaat. Hij doet altijd het bijbelverhaal en ik dan de activiteiten (spellen, creatief, en (voorbereidende) leesactiviteiten). Hij vertelt de verhalen met veel drama en betrekt de kinderen er ook op een leuke manier bij. Een keer een tijd terug zei hij opeens dat hij een lied met ze wilde zingen (die dag waren alleen de twee straatkinderen er, want het regende). Hij begon, en zowaar, de twee jongens zongen mee. Best hard ook nog. Nu zingen we elke keer als we bij elkaar komen en hebben we al een nieuw lied ook geleerd. Het gaat er soms redelijk hysterisch aan toe. De meesten waren nog nooit in een school en moeten nog een beetje wennen aan regels 🙂 maar komt goed.
We zijn inmiddels ook een soepkeuken bij pastor Gert begonnen, zodat ze ook op de dagen dat ik er niet ben, toch daar kunnen komen eten. Pas ging ik redelijk vroeg even naar zijn kerk om wat kinderkleren te brengen die we hadden gekregen. Toen was bijna de hele groep al weer daar, terwijl pastor Gert in zijn achtertuin bezig was om het eten te koken. Mooi om te zien hoe trouw ze komen.

De overige soepkeukens zijn ook aan de gang, bij drie kleuterscholen, waarvan 1 nieuwe. In totaal kunnen nu dan meer dan 100 kinderen elke dag een maaltijd krijgen. En dat wordt al hoe meer nodig, want de voedselprijzen gaan heel de tijd omhoog. En vooral ook van basisdingen als suiker, olie, meel, enz. Dus veel mensen zullen het zwaarder gaan krijgen dan voorheen…

Hier laat ik het nu even bij. Ik bid voor jullie. Ik bid voor de mensen hier. Ik bid dat in deze tijden van onrust we onze hoop en onze vrede en onze troost in God mogen vinden. En dat we meer dan ooit Zijn Licht mogen zijn, daar waar het donker is.

Veel liefs!
Lisette

57.

Hoogste tijd voor een nieuwe blog. De laatste van het jaar. En wat een jaar was het weer… Voorbij gevlogen, maar als ik denk aan alles wat gebeurd is, was het toch ook een lang jaar geweest. Ongeveer meteen na mijn vorige blog heb ik bijna al mijn activiteiten weer opgepakt. Maar ik heb ze soms in een wat aangepaste vorm gedaan, want soms was (en ben) ik nog erg moe.

De jeugdclubs hebben we inmiddels afgesloten, want de examens zijn begonnen. Ik had dit jaar relatief veel grade 11-tieners in de groep en die hebben hun afsluitende examens. Ik ben erg benieuwd! Want toen ik een tijdje geleden vroeg hoe de regionale examens (die een beetje vroeger in het jaar zijn) gegaan waren, was het antwoord “it was a disaster, miss…” Ze hebben zoveel lestijd verloren als gevolg van corona. Dus om met een achterstand opeens wel een examen te moeten schrijven waar alles van het hele boek gevraagd kan worden…klinkt voor mij als een “recipe for disaster” inderdaad. Maar ze hebben hard gewerkt, dus we hopen dat het bij deze examens beter gaat.
De overige jeugdclub bijeenkomsten waren goed geweest. Ik had twee redelijk vaste groepen die kwamen. En de aanpassing die ik gemaakt had, was dat we nu in een kring zaten, in plaats van dat ik voor de groep stond. Ik moet zeggen, dat beviel goed! Het voelde dan echt meer als een groepsgesprek in plaats van een presentatie. Meer persoonlijk. En soms ging ik dan de hele kring rond om iedereen iets te vragen. Ik merkte dat zelfs de meest stille onder hen, het dan toch af en toe ook waagde om een vraag te stellen. Toen ik bij de “nieuwe” groep een tijdje terug wou openen met gebed, vroeg een meisje of iedereen iets mocht zeggen in het gebed. Dat zouden ze vroeger niet snel gedaan hebben. Hihi ik weet ook niet of iedereen er zo blij mee was, maar ze hebben het toch allemaal gedaan. Leuk om te zien!
Voor de afsluiting hebben we een pop-up nativity story gedaan met de twee groepen samen. Ik had het idee op internet gevonden en het heeft goed gewerkt. Ik vertelde dan het kerstverhaal, en elke keer als ik een bepaald woord zei, moesten zij iets doen. Bijvoorbeeld, elke keer als ik het woord herder zei, moesten ze “bèèèè!” zeggen, of bij het woord Maria, moesten ze hun handen opsteken en “mama!” zeggen. Dat hield het lekker interactief. Tussendoor hadden we liedjes gezongen, wat altijd heerlijk is als we met een grote groep zijn. Bij een had ik het hele lied kippenvel, en dat bij ruim 30 graden. Na afloop kregen ze hun cadeautjes en nou moet ik ze missen tot volgend jaar…

Met de jongens ben ik ook weer verder gegaan. Twee keer in de week. De aanpassing hier was, dat ik soms op donderdag geen naaldwerk gedaan heb, omdat dat een hele hoop gedoe is om alles mee te nemen. Daar had ik soms de kracht niet voor. Maar dan deden we in plaats daarvan iets anders. Zo hebben we van die poppetjes gemaakt die je op je vingers kan zetten (soort poppenkast), of iets anders geknutseld of geverfd. Op dinsdagen hebben we wel steeds gewerkt aan leesvaardigheid en sociale vaardigheden. Een jongen heeft lang heel veel moeite gehad met lezen, maar de laatste tijd ging hij echt goed vooruit. We deden dan soms dat ik allemaal kaartjes met woorden en plaatjes op de tafel legde, dan kozen ze een woord wat ze moesten lezen en moesten dan het plaatje erbij zoeken. Vaak hielp ik hem dan door hem klank voor klank het woord te laten lezen en ze dan aan het eind achterelkaar te zeggen, zodat hij het kon plakken. Maar de laatste tijd zei hij dat ik hem niet meer mocht helpen, hij wilde het zelf doen. Zo leuk! En hij was dan ook echt trots. En ik ook 😊
We hebben ook weer regelmatig gelachen om de ene jongen die altijd grapjes maakt. Een keer had ik donuts meegenomen, voor mijn verjaardag. Toen hij er een pakte, zei hij dat hij nu zoals een politieman is in Amerika. Die eten ook altijd donuts, dat had hij op tv ooit gezien. Vervolgens speelde hij een korte scene waarin hij op een crime-scene afkwam, waarin hij moest uitzoeken wat er gebeurd was. En al denkend over de oplossing zei hij opeens “donut please,” terwijl hij met zijn hand al klaar stond om hem te ontvangen. Hihi de donut was volgens hem nodig om de zaak te kunnen oplossen. Het is moeilijk te beschrijven, maar als hij het daar zo uitspeelt is het hilarisch. Voor mij en Justine in ieder geval. De andere jongens snappen hem nooit zo.
Maar het is niet allemaal rozengeur en manenschijn. Soms komen ze opeens niet of hoor ik halve verhalen van hoe ze met andere jongens problemen hebben. Dat er sprake is van jaloezie en misschien zelfs bedreiging. Helemaal ben ik er nog niet achter, dus ik wil er ook niet teveel over zeggen. Maar ik bid voor wijsheid over hoe ik hen het beste kan helpen. Ik bid dat ze in de komende periode goede besluiten zullen nemen en dat ze hun tijd op een positieve manier zullen besteden. Ik bid dat er kansen zullen komen voor goed werk en dat ze die zullen aangrijpen. Bidden jullie mee?

Gepraat van bidden. Ik ben sinds een tijdje betrokken bij Operation Christmas Child (OCC) in Grootfontein, als prayer coordinator. Daarvoor ben ik een tijdje terug met het Grootfontein team mee geweest naar Windhoek voor een conferentie van die organisatie. Het is de organisatie die schoenendozen stuurt vol met allerlei cadeautjes om aan kinderen te kunnen uitdelen. Daaraan gelinkt is dan een zondagschool programma die de mensen van de school/kerk waar het uitgedeeld wordt dan met deze kinderen kunnen doen om hen te leren over wie Jezus is en wat Hij voor hen gedaan heeft. Bijzonder om deel te mogen zijn van zo’n grote, wereldwijde organisatie. Pas terug was er voor de prayer coordinators een biddag, met een zoom meeting waarin we samen gebeden hebben. Dan zijn er meer dan 600 deelnemers aan die zoom meeting, van over de hele wereld. Ze lieten daarin video’s zien van dezelfde conferenties als waar ik was, die over de hele wereld gehouden zijn en hoe zij dan samen aanbiddingsliederen zongen. Zo mooi om te zien hoe we in al onze verschillen toch één kunnen zijn.

Met de wiskunde zijn we nog doorgegaan tot de examens. Nu is het afwachten. De soepkeukens zijn doorgegaan tot de vakantie. Er is een groententuin aangelegd bij een van de kleuterscholen waar we een soepkeuken hebben. Dus daar kunnen ze ook spinazie, tomaten, courgettes en boontjes aan het eten toevoegen.

Bij een van de straatjongens had ik geprobeerd een groententuin aan te leggen, maar deze is nog niet gelukt. Toen had iemand anders in zijn yard me gevraagd of hij zaadjes mocht hebben om achter zijn huisje een groententuin te maken. Een tijdje later ging ik kijken, toen had hij een ingenieus irrigatiesysteem aangelegd met behulp van een wasmachine. Zie foto. Nu eten ze al spinazie en wortels en zijn trots op hun tuin.

Met de kleuteronderwijzers uit Grootfontein ben ik niet echt bij elkaar gekomen als groep, maar ik heb ze meer individueel gesproken. Ik heb in september wel weer geholpen met een training voor de kleuteronderwijzers uit Bushmanland. Dit keer zijn ze allemaal gekomen (vorige keer alleen maar de leiders), dus het was fijn om ze weer te zien.

En zo loopt het jaar op zijn einde en is de zomervakantie aangebroken. Mijn plan was om de decembervakantie naar Nederland te komen, maar of dat nog gaat lukken met alle ontwikkelingen weet ik nog niet. Wel ga ik in ieder geval een tijdje naar de kust hier in Namibië en dan zal ik van daar af verder kijken. Het zal toch goed zijn om iedereen weer te zien na twee jaar…
Ik wil iedereen bedanken voor jullie ondersteuning dit afgelopen jaar. Ik waardeer dit erg en ben zo gezegend met de mensen om mij heen, dichtbij en ver weg. Ik bid God’s zegen over jullie. Dat jullie een goede kersttijd mogen hebben, waarin we weereens mogen beseffen dat God zoveel van ons houdt dat Hij Zijn enigste Zoon gegeven heeft. Dat Jezus naar de aarde is gekomen, als God Met Ons. God wil dichtbij ons zijn. Bij jou en bij mij.

Veel liefs ♡

56. De derde golf

Jullie willen niet weten hoe lang ik al met deze blog bezig ben, en hoeveel keer ik al opnieuw begonnen ben. Een record is gevestigd… Elke keer als ik hem klaar geschreven heb, voelt hij niet goed. Alsof hij geen recht doet aan alles wat gebeurd is. Dus, hier poging zoveelste-keer. (En ik ben er nog steeds niet helemaal tevreden over…)

In de afgelopen tijd is er veel gebeurd in Namibië als land en in mijn leven eigenlijk ook wel. En het lukt me gewoon niet zo goed om er woorden aan te geven. Want aan de ene kant was het een verschrikkelijke tijd, waarin de een na de ander ziek werd en corona als een golf over ons land spoelde. Een tijd waarin we het ene na het andere overlijdensbericht hoorden, van mensen dichtbij en ver weg. We hoorden van mortuaria die vol waren, zuurstoftekorten, mensen die bang zijn, mensen die rouwen. Het voelde overweldigend en soms ook machteloos. En aan de andere kant, was het ook een tijd waarin mensen elkaar geholpen hebben, met boodschappen doen, eten koken, gebed, zuurstofflessen, een bezoek op afstand en bemoedigende woorden. Mooi om te zien hoe mensen er dan voor elkaar kunnen zijn en hoe God door mensen kan werken.

Zelf ben ik ook ziek geweest, met waarschijnlijk Covid (niet getest). En nog steeds voel ik me nog niet helemaal “de oude;” meer gewoon “oud” 😊. Toen ik ziek was, mocht ik weten dat ik niet alleen was. God heeft voor mij gezorgd, ook door vele mensen die mij ondersteund hebben. Toen ik niet meer binnen hoefde te blijven, vond (en vind) ik het moeilijk om dingen te wíllen doen, maar het (nog) niet te kúnnen doen, of dit nou was doordat ik het fysiek niet aankon, of dat het niet mocht vanwege maatregelen. Het was voor mij een tijd van aanpassen, gemengd met een klein beetje frustratie 😊. Maar het was ook leerzaam.

Hier een kort overzicht van wat dingen die ik wel gedaan heb:

Voor ik ziek was, waren we al een beetje begonnen met regelen om jassen (onderdeel van schooluniform) te kunnen kopen voor een groep tieners op een van de middelbare scholen. Winter in Namibië is namelijk best heel koud, vooral als je in de ochtend vroeg naar school moet lopen. Ook om binnen stil te zitten, zonder verwarming, is koud.

Bewijsstuk A

Nadat ik weer een beetje beter was konden we uiteindelijk de jassen gaan kopen en bij de school overhandigen. 37 jongeren hebben er een gekregen, met dank aan sponsors uit Nederland.

Ook had ik voor ik ziek werd al dekens gekocht voor de tieners van mijn jeugdclubs. Ook deze hebben we, na ik een beetje beter was aan ze kunnen overhandigen.

Toen we nog jeugdclub hadden, had een meisje aangegeven dat ze wiskunde niet gehaald had de eerste termijn. Dus toen had ik gezegd dat ze haar boeken mee kon nemen naar jeugdclub, zodat we na afloop konden kijken of we haar zouden kunnen helpen; ik, of iemand in de groep die het misschien snapt. Maar, toen moest jeugdclub stoppen vanwege de maatregelen. Ze kwam naar me toe om te vragen hoe het nou moest met wiskunde? Sindsdien zijn we al een paar keer samengekomen om haar wiskunde te oefenen. Twee weten meer dan een. Dus zo worstelen we ons door dit soort dingen:

Het moet bij mij weer van ver komen, want het is lang geleden dat ik dit gedaan heb. Maar stiekem ook wel weer leuk 😊. Sinds een tijdje komt een ander meisje van de jeugdclub ook, dus kunnen we zeggen: drie weten meer dan een. Dat klinkt nog geruststellender. Het is voor mij lekker om de tieners zo ook op een andere manier te leren kennen.

De groepjes met de jongens hoop ik deze week weer te beginnen. Maar voor dit heb ik ze wel gezien bij de winkels. Toen ik een van de jongens een tijdje terug sprak, zei ik dat ik de groepjes nog niet kon beginnen, o.a. omdat ik me nog “pap” (= beetje zwak) voelde. Toen onthield hij meteen om te zeggen dat hij graag “pap” (= eten) wil hebben 😊. Omdat we dus geen groepje hadden, heb ik in de tussentijd eten bij de huizen waar ze slapen afgeleverd (waaronder pap 😊).

De jongen die mij nooit zo goed begrijpt en uit een moeilijk gezin komt, vertelde me dat hij weer bij een ander huis slaapt en ik wist niet waar dat was. Ik moest nog wat andere dingen eerst regelen, dus vroeg ik hem of hij de hele dag bij dat winkelcentrum zou zijn. Dan zou ik hem later ophalen om samen het eten bij zijn huis te brengen. Ja, was het antwoord, hij zou de hele tijd daar zijn. Maar toen ik hem even later kwam ophalen, was hij in geen velden of wegen te bekennen. In de middag weer gegaan, maar weer geen spoor. Dat is maar hoe het regelmatig bij hem gaat… De volgende dag ben ik weer gaan kijken. Hij was er weer niet, maar werd uiteindelijk door een andere jongen naar me toe gebracht. Toen hebben we het eten naar het huis gebracht waar hij nu slaapt. En dat huis leek eigenlijk best goed, met vriendelijke mensen. De vrouw die ik sprak zei dat de jongen de zoon is van de broer van haar overleden man en dus heeft ze hem in huis genomen. Toen we er aan kwamen, waren ze bezig de heg te knippen en vroegen of ik toch alsjeblieft tegen de jongen kan zeggen dat hij zich moet wassen 😊.

Ook hebben we de afgelopen tijd een paar keer tomaten en courgettes gekregen om uit te delen en is de soepkeuken bij Elmerie nog wel doorgegaan.

Zoals jullie zien, heb ik minder gedaan dan normaal. Maar de scholen zijn sinds kort weer begonnen en we mogen weer met meer mensen bij elkaar komen, dus hoop ik ook mijn andere activiteiten in de komende tijd weer op te starten.

Veel liefs!
Lisette

PS. Vond het een mooie foto, dus zet hem er nog even bij… Voor ik ziek was, hadden we een keer een donatie van kwarteleitjes gekregen. Die ochtend was ik naar Elmerie gegaan en hebben we ze daar gekookt om uit te delen.

55. Begin van 2021

Het is groen hier in Grootfontein. We hebben dit jaar een heel goed regenjaar in grote delen van het land. Grootfontein doet zijn naam eer aan, want er zijn verschillende fonteinen (ondergronds water) die opengegaan zijn. Dus dan stroomt er gewoon water uit de aarde naar boven. Best bijzonder. Ook onder de weg ergens in het dorp is er een open gegaan, dus daar is het nu afgesloten, omdat het asfalt kapot is. Ook door de regen zelf zijn de wegen slecht geworden. Zo zigzaggen we met zijn allen van de ene kant van de weg naar de andere om alle (soms echt diepe) kuilen te ontwijken.

De afgelopen tijd is best intensief geweest. Niet zozeer door mijn “normale” activiteiten, maar omdat er wat extra dingen bij kwamen. De normale activiteiten zijn over het algemeen allemaal weer aan de gang. Met de jeugdclub doe ik nou twee groepen, achter elkaar. Eerst de relatief nieuwe tieners die er vorig jaar bijgekomen zijn. Met hen doe ik een soort aangepaste vorm van jeugd alpha, waar we praten over vragen als “Wie is Jezus” en “Waarom is Jezus voor mij aan het kruis gestorven?” Met de tweede groep, die al een tijd deel zijn van de jeugdclub, ben ik begonnen met het programma Lead Today. Dit is van de organisatie OneHope en is een leiderschaps training. Dit klinkt misschien heel groots, maar het gaat ervan uit dat iedereen een leider kan zijn, wanneer je leiderschap gelijkstelt aan invloed. We hebben allemaal invloed op de mensen die op ons pad komen. En het programma leert hoe je een leider kunt zijn die een positieve invloed heeft op mensen. Ze doen dit aan de hand van verschillende mensen uit de bijbel. Bijvoorbeeld, een eigenschap van een goede leider is dat hij integriteit heeft, en dit bespreken ze dan door middel van het verhaal van Joseph. Leuk om te doen!

Met de jongens ben ik ook weer begonnen. Na de zomervakantie was ik even bang dat ze alle letters die we al hadden geleerd weer vergeten zouden zijn, maar dat viel reuze mee gelukkig. En langzaam maar zeker maken we vorderingen. Maar, geduld is nodig. We hadden nog gelachen afgelopen donderdag. Ik geef ze elke keer als we bij elkaar komen, huiswerk. Een jongen kan al redelijk lezen, maar hij wil nog oefenen met Afrikaans. Dus ik geef hem altijd als huiswerk om een verhaaltje te lezen met wat vragen die hij moet beantwoorden. Zo ook deze keer. Toen we buiten stonden na afloop van het groepje, en we bezig waren om de tafel en stoelen weer in de auto te laden, zei hij opeens: “ons gaan almal plaas toe (we gaan allemaal naar de boerderij).” Het klonk als een soort mededeling. Dus ik schrok en zei “wat?!” Want dat zou betekenen dat ze niet meer naar het groepje zouden komen. Maar wat bleek…. “ons gaan almal plaas toe” was de eerste zin van zijn verhaaltje 😊 We hebben lekker gelachen. Ook met naaldwerk hebben we de draad weer opgepakt 😊 Een jongen is inmiddels al begonnen op de naaimachine. De anderen doen er iets langer over. Elk op zijn eigen tempo. Eentje heeft moeite met fijne motoriek en dan is naaldwerk natuurlijk best heel moeilijk. Dus heeft hij eerst een pompoen gemaakt en had ik hem daarna aan het weven gezet, wat iets makkelijker is dan naaldwerk. Maar na een tijdje gaf hij aan dat hij toch graag ook een etui wil proberen te maken. Dus daar is hij nu mee bezig. Ik ben trots!

De extra dingen waar ik het over had, deden me op een gegeven moment bijna denken dat ik het verkeerde beroep had gekozen. Vier verschillende jongens hadden allemaal na elkaar een wond die niet “normaal” was. De oorzaken: spijker, ijzerdraad, gevochten en de vierde had wondjes op zijn tong. Ik zal jullie de details verder besparen. Maar. Als je me een beetje kent, weet je dat ik en bloed niet echt goed samen gaan. Maar ik heb me er moedig doorheen geslagen al zeg ik het zelf. Met twee heb ik in het ziekenhuis gezeten voor een tetanus prik, bij een duurde het uren en leek het of we nooit aan de beurt kwamen. En toen het 13.00u was, werd er doodleuk gezegd dat we om 14.00u weer terug moesten komen. Toen kon ik helaas niet meer mee, en moest hij zelf weer gaan. Hij heeft me beloofd dat hij de prik is wezen halen, dus daar vertrouw ik maar op… En bij eveneens twee jongens heb ik ze elke dag een keer moeten zoeken om de wond schoon te maken of om antibiotica pilletjes te geven. Maar, ze zijn nu bijna allemaal weer beter, gelukkig.

Een ander extra ding was twee jongens die niet meer naar school gingen en die toch wel wilden gaan. Een kwam naar de jeugdclub met mededeling dat er een groot probleem was. Zijn oom had hem uit huis gezet en hij ging niet meer naar school. Ik heb toen, sinds lange tijd, weer eens een ouder-kind gesprek gedaan om te kijken wat er mogelijk was. Bleek dat er eigenlijk een soort communicatie probleem is tussen de jongen en zijn oom. De een praat weinig, de ander gebruikt heel veel woorden, waardoor de eerste verward raakt en de tweede daar weer verkeerde conclusies uit trekt. Ze wilden eigenlijk allebei hetzelfde, dus uiteindelijk zijn we eruit gekomen en woont de jongen weer thuis en is terug op school.
De andere jongen was al regelmatig te vinden bij de winkels om te helpen met karretjes duwen. Maar hij was ook altijd nog op school. Tot begin dit jaar. Hij liet me weten dat hij eigenlijk nog wel naar school wil gaan. Dus toen hebben we dat hele proces in gang gezet van school zoeken (want hij was klaar op de basisschool, dus moest naar een nieuwe), alles was vol, naar de inspecteur, die had uiteindelijk wel een plek gevonden, uniform aangeschaft, gesprek met de principal en nu is ook hij weer op school. Nu bid ik dat ze het allebei volhouden!

Ook extra was dat we weer de schoolmaterialen gegeven hebben voor de 40 tieners van de jeugdclubs. Ze mochten weer een lijstje maken van dingen die ze nog nodig hebben voor school, zoals schriften, een tas, woordenboek, pennen, enz. En per kind geven we dan voor een bepaald bedrag dingen van hun lijstje. Is leuker dan om voor allemaal hetzelfde te geven, omdat het zo meer aansluit bij elkeens (is dit een woord?) behoefte. Maar, wel meer werk. Dus daar ben ik ook wel een tijdje mee bezig geweest en heeft me soms op het punt gebracht om in huilen uit te barsten haha. Op vrijdagmiddag in PEP, waar de rij tot het einde van de winkel is en mensen heel de tijd voordringen en zeggen “ik stond hier al.” Of om erachter te komen dat je lijstjes niet meer kloppen, omdat ze iets niet meer hebben waar je wel op gerekend had. Maar het is gedaan en uiteindelijk de moeite waard. 😊

Tot slot had ik ook nog geholpen bij een training voor de bushmanland onderwijzers. Een beetje anders dit jaar, omdat ze per regio een “leider” hadden gekozen die dan naar de training komt, en dan al het geleerde gaat overdragen aan de anderen in die regio. De training ging dus ook over leiderschap en ik hoefde alleen de kleuterschoolgerelateerde (is dat een woord? 😊) onderwerpen aan te bieden.

Beetje wazig, maar als ik niet hoefde aan te bieden kwam dit meisje elke keer bij mij op schoot zitten. Lief toch.

Dat is tot nu toe zo ongeveer het begin van 2021. Ik ben dankbaar voor alles wat ik kon doen en dat ik hier nog steeds mag werken en leven. Ook ben ik dankbaar voor alle ondersteuning die ik van jullie krijg op wat voor manier dan ook. Baie dankie!

Veel liefs uit Namibië!

54. Terugblik

Niet lang na mijn vorige blog, kon ik zijn titel weer aanvullen met “…begonnen.” We mochten weer met 50 mensen, en later 200 mensen, bij elkaar komen. Dus alles was weer mogelijk. In deze blog wil ik een terugblik geven op dingen die in mijn herinnering opkomen als ik denk aan het laatste deel van 2020.

Als ik terugkijk op de afgelopen periode, dan denk ik aan…

… de jongen die, toen we net weer met grotere groepen bij elkaar mochten komen, als enige kwam opdagen bij de jeugdclub. Hij had me een tijdje daarvoor om een bijbel gevraagd, nu kon ik er een aan hem geven, hem uitleggen hoe het werkt en een korte bijbelstudie met hem doen. Hij was zo blij en dankbaar 😊

… de keer dat ik bij mijn dinsdaggroep met de jongens gepraat had over het belang van woorden. We hadden elkaar complimenten gegeven en het was zo mooi om te zien wat dat met ze deed. Het zijn vaak jongens waar zo veel negatieve dingen over gezegd worden, en op deze manier kon je heel duidelijk zien wat de kracht is van positieve woorden.

… een keer dat net buiten de plek waar we zitten met ons naaldwerkgroepje er een groepje kleuters bezig was om een diertje te mishandelen. Ik was zo geschokt. Tijdens datzelfde groepje bad een van de jongens voor zijn broer. Hij was met een baksteen op zijn hoofd geslagen. Kinderen worden in harde omstandigheden groot…

… de glimlach van een van de jongens als hij de goede letter schrijft die ik aan hem gevraagd heb.

… het meisje van mijn jeugdclub wat met tranen in haar ogen de toestemmingsbrief om te kunnen komen aan mij kwam laten zien, waar door haar ouders op geschreven was: “permission not given.” Waarop we samen een paar tranen moesten wegvegen.

… een van de jongens die super enthousiast is over veel dingen. Hij was wat langer op school dan de anderen, dus heeft geen moeite met lezen. Ik had hem een boek meegegeven over tuinieren. Die heeft hij gelezen. We hebben hem geholpen met wat compost, zaadjes en tuintips. Vervolgens kreeg ik elke bijeenkomst een verslag van hoe groot zijn plantjes al zijn.

… de eerste keer na een lange tijd toen we weer bij de meisjes in het kosthuis waren. Dat we samen gezongen hebben en dat je tijdens het zingen gewoon kon voelen hoe hun gemoed weer beter werd na de lange tijd van afzondering.

… de keren dat het moeilijk was bij de groepjes, omdat het soms niet makkelijk voor ze is om gecorrigeerd te worden op iets. Dan geeft dit wat spanning in de groep. Maar zodoende leren we. En ook de keren dat we lekker gelachen hebben over dingen. Een van de jongens vertelde een keer een verhaal waarover hij zelf zo moest lachen, dat de tranen over zijn wangen liepen.

… onze kerstafsluiting van de jeugdclub. Het was een “deurmekaar jaar” voor ons allemaal. Maar toch fijn om het in ieder geval op een positieve manier af te kunnen sluiten, door samen het kerstverhaal te lezen, kerstliedjes te zingen, en een kerstfilm te kijken.

… de liters melk die ik mocht uitdelen, omdat een boerderij het anders moest weg laten lopen. Veel mensen hier houden ervan om de melk niet meteen te drinken, maar te laten staan (buiten de koelkast), tot het zuur wordt. met klonten. Ieder z’n smaak…

…een van de jongens van mijn groepje die uit een groot gezin komt, wat in het dorp bekend staat als moeilijk. Zijn ouders zitten regelmatig dronken bij een supermarkt te bedelen. Hij had punten gespaard bij het groepje en wilde er maizemeal, soep en suiker van hebben. Maar het probleem was: waar moet het afgeleverd worden, zonder dat het meteen verkocht wordt voor alcohol. Uiteindelijk is hij met me meegereden naar een huis waar we het konden brengen en waar het veilig zou zijn. Hij zou het dan zelf daar weer gaan halen als hij naar huis zou gaan, zodat hij ervoor kon zorgen dat ze ervan konden eten. Wat een ander leven…

… dezelfde jongen die later weer bij mij in de auto zat, toen we zijn kerstfeest pakje bij het “veilige” huis gingen brengen. Hij zat naast me, met zijn voorhoofd een beetje opgezwollen, want hij had met een andere jongen gevochten. Bij het groepje vertalen de anderen altijd voor hem naar Damara. Want als ik iets tegen hem zeg, is over het algemeen zijn antwoord “ja,” maar dan heeft hij het eigenlijk niet begrepen. Dus toen we even zo in stilte reden, kwam ik bij een hobbel en zei “hop, hop,“ terwijl de voorwielen en achterwielen erover gingen. Hij keek me aan met zijn gezwollen voorhoofd en zijn hele gezicht straalde toen hij hierom moest lachen. Daar hadden we even een ogenblik van samen kunnen lachen, over iets heel eenvoudigs. En lang leve grootfontein, want er kwamen daarna nog een hele paar hobbels 😊

…een andere jongen van mijn groepje die, toen we zijn kerstfeest pakje bij zijn huis gingen brengen, meteen van zijn snoepjes uitdeelde aan de rest van de familie.

…de afsluiting die ik met de kleuteronderwijzers gehad heb. We hadden allemaal een bijbelvers meegenomen wat ons de afgelopen tijd heeft bemoedigd. Het was zo mooi om dit met elkaar te kunnen delen en te kunnen beseffen dat God ons, door alles heen, nooit verlaten heeft. Toen ik later bij een van de onderwijzers nog een cadeautje en melk kwam brengen, zei ze dat ze echt kan zien dat God voor hen zorgt. Ze had geen geld voor zeep en eten, maar hier kreeg ze zeep (in het cadeautje) en melk. Op een andere manier hadden ze maizemeal gekregen. God is trouw.

En zo zijn er nog vele herinneringen bijgekomen in de afgelopen periode. Het jaar is nu bijna voorbij en veel activiteiten zijn afgesloten voor de zomervakantie. Er is nu een tijd van rust en ontspanning, waar ik best wel aan toe ben. Gewoon dat er even niks moet. Ook is dit altijd een tijd van vooruitkijken naar volgend jaar: wat gaan we dan doen? Waarmee gaan we stoppen? Iets nieuws beginnen? We zullen zien!

Fijne feestdagen iedereen en hartelijk dank voor alle ondersteuning!!

Liefs uit Namibië!

53. Gestopt, begonnen, gestopt, …

Dit jaar is tot nu toe zo anders dan al de andere jaren dat ik hier was. Je kunt niks plannen…Veel van mijn normale activiteiten zijn ook weer gestopt.

Met de jongens kan ik nog wel doorgaan, want die zijn minder dan tien per groep. Van mijn eerste groep zijn er bovendien twee weggegaan. Ze hebben werk gekregen (wat een wonder is in tijden als deze) op een boerderij. Ze waren drie jaar deel van het groepje, dus het is in mijn hoofd best even wennen… Ik mis ze, en de anderen van het groepje missen hen ook…Zij bidden nu, als we samen bidden aan het eind van het groepje, voor de twee die weg zijn en dat zij zelf ook werk mogen krijgen. Superlief.

De twee die weg zijn, trots op hun zelfgemaakte hoed

De bijbelstudie bij het kosthuis is al de hele tijd gestopt, omdat ze geen mensen van buitenaf het kosthuis in willen laten. De meisjes zelf mogen ook nergens heen. Dus we wachten nog maar tot er weer mensen in mogen.

Een paar weken hebben we weer youthclub gehad. Anders dan normaal, omdat nu alle stoelen enz. schoongemaakt moesten worden voor en na youthclub, we ver uit elkaar moesten zitten, iedereen zijn handen moest wassen voor binnenkomst, we een register bijhielden, en iedereen een masker droeg. In vergelijking met voor Corona, waren er ook minder jongeren die kwamen. Maar we waren in ieder geval weer begonnen. En nu zijn we weer gestopt, want het land is weer terug naar bijeenkomsten van max 10 mensen.
In de weken dat we wel youthclub hadden, hebben we het o.a. gehad over Psalm 91:1-2

Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten
zal overnachten in de schaduw van de Almachtige.
Ik zeg tegen de HEERE: Mijn toevlucht en mijn burcht,
mijn God, op Wie ik vertrouw.

In deze eerste twee verzen worden 4 namen van God genoemd. En elke naam zegt iets over wie Hij is. In tijden als deze raak je zo snel gericht op omstandigheden, op alles wat gebeurt en kan gebeuren, dat we vergeten wie Hij is. Dat hoe groots en dramatisch alles ook lijkt, God de Allerhoogste is, de Almachtige, de IK BEN DIE IK BEN, eeuwige, en de Schepper God. Ik had deze verzen op een klein papiertje aan iedereen gegeven. En terwijl ik het uitdeelde zei ik: “try to read it everyday, meditate on it, memorize it.” Toen vulde een van de jongeren mijn rijtje aan met: “sanitize it.” Hihi.

Daarna waren we begonnen met een reeks over de geestelijke wapenrusting. Ik had op youtube een video gezien waar de wapenrusting werd vergeleken met een mandarijntje met en zonder schil. Met schil symboliseert dat je de wapenrusting aan hebt. Wanneer je het mandarijntje dan in het water legt, blijft hij drijven. En zonder schil, zonder wapenrusting, zinkt hij. Toen ik het thuis probeerde, bleek dit inderdaad het geval. Superleuk natuurlijk. Dus ik had een mandarijntje meegenomen, een glas voor het water, ik was er klaar voor. Maar ja, het mandarijntje had andere plannen, want toen ik met een groots gebaar het mandarijntje zonder schil in het water legde, bleef hij gewoon drijven. We hebben lekker gelachen. Aan het einde zei een van de jongeren, die hielp met het schoonmaken van de stoelen, tegen mij: It’s ok miss, we understood. Gelukkig maar 😊

Mijn jeugdclub-schoonmaak-kit

De kleuterscholen waren ook weer begonnen. Minder kinderen dan normaal, maar de onderwijzers konden weer lesgeven. We hebben een paar bijeenkomsten gehad om lessen voor te bereiden. Maar, ook dit is weer gestopt, omdat de regering besloten heeft de face-to-face klassen van kleuter tot grade 9 weer te laten ophouden voor bepaalde tijd. We hebben zo gelachen bij een van de bijeenkomsten om de verhalen van een van de onderwijzers. De eerste schooldag na Corona-sluiting had ze het met de kinderen gehad over Corona. “Weten jullie van Corona?” “Yes teacher! We moeten onze handen wassen! En we moeten onze maskers dragen!” “Heel goed!” Nog geen uur later tijdens pauze tijd, ziet ze diezelfde kinderen buiten rondrennen, met hun masker al rondzwaaiend boven hun hoofd, ziet ze ergens anders een kind proberen zijn masker over zijn been vast te maken, en weer ergens anders ziet ze dat een kind zijn masker bij een ander kind op doet om te laten zien hoe zijn masker zit. Kortom… het was nogal een strijd.

Waarschijnlijk horen we aan het eind van deze week weer meer, van maatregelen enz. De hoeveelheid gevallen in Windhoek lopen redelijk snel op, en ook in Grootfontein zijn nu een paar besmettingen vastgesteld.
Het zijn denk ik voor iedereen tijden van verandering, van onduidelijkheid, van onzekerheid. Wat wij mogen doen in dit alles is wat de schrijver van psalm 91 doet: Schuilen bij God, woorden van geloof spreken en op Hem vertrouwen.

Veel liefs!

52. Corona tijd update

Een blog over mijn activiteiten in Corona-tijd. De laatste tijd worden de maatregelen al hoe meer versoepeld, maar er zijn tijden geweest dat we niet naar buiten mochten, alleen voor essentiële dingen als boodschappen en medicijnen. Mijn reguliere activiteiten hebben voor een periode stil gelegen (en sommige nog steeds), omdat bijeenkomsten niet toegestaan waren.

Voedselpakketten
Als gevolg van de Corona-maatregelen zijn er veel gezinnen die het financieel zwaar hebben gekregen. Veel mensen zijn hier afhankelijk van dagelijkse inkomsten en kunnen niet terugvallen op spaargeld of iets dergelijks. Als zij bijvoorbeeld niet hun tomaten kunnen verkopen in het kraampje langs de weg (iets wat verboden was), hebben ze die dag geen inkomsten en dus geen eten. We wilden iets doen en hadden toestemming gevraagd bij de politie. Ik had aan Elmerie (de principal van een kleuterschool in Blikkiesdorp waar we al jaren een soepkeuken hebben) gevraagd of ze misschien een beetje rond kon vragen bij de mensen om haar of er gezinnen zijn die het extra zwaar hebben als gevolg van Corona. Het bleef twee dagen stil en toen belde ze mij met de mededeling dat ze een lijst van 360 gezinnen samengesteld had (voor- en achternaam, ID-nummer, evt telefoonnummer, erf nummer en aantal personen in gezin). Hihi dat was een beetje meer dan ik had gedacht… Na nog een beetje selecteren heeft ze het iets naar onderen bijgesteld, er bleken er hier en daar dubbel te zijn, of die uiteindelijk toch hulp gekregen hebben van de overheid (er was een regeling van de overheid, maar niet iedereen kwam in aanmerking en sommigen moesten lang wachten). We hadden besloten om voedselpakketten samen te stellen en deze via een ingenieus systeem aan de mensen uit te delen. Het kostte heel wat denkwerk om dit te kunnen doen, zonder alle lockdown-regels te overtreden. Als wij namelijk in onze auto naar de mensen toe zouden gaan, om dingen uit te delen, leert de ervaring dat social-distancing dan snel ver te zoeken is. We hebben met een supermarkt in het dorp geregeld, dat we per dag 30 mensen zouden laten komen om een voedselpakket op te halen. De supermarkt zou die pakjes dan al klaar hebben staan. Voor de mensen hebben we vouchers gemaakt met hun naam en ID nummer erop geschreven. Die gaf ik dan elke keer aan Elmerie en zij gaf ze weer aan mensen. Die moesten de voucher dan inleveren bij ontvangst van hun pakje en moesten hun ID laten zien. Een waterdicht systeem al zeg ik het zelf.
Uiteindelijk hebben we vanuit Philadelphia 200 gezinnen kunnen helpen.

Jongens en soepkeuken
Ook mijn jongens heb ik tussendoor nog wel gezien om eten te geven voor 2 weken per keer. Een tijdje geleden was het weer toegestaan om met 10 of minder mensen bij elkaar te komen, dus kon ik mijn groepjes met de jongens weer beginnen. We zijn verschoven naar de community hall, wat meteen naast een politiebureau ligt. Zo zitten we op neutraal terrein en kunnen we voor niemand problemen geven. Flexibel als we zijn, hebben we het tassen maken even op on-hold gezet en maken we nu naarstig maskers. Die zijn nu namelijk verplicht ☹. Een politie-buurvrouw vindt het leuk om ons te ondersteunen en kwam al met een bestelling. We hebben aan haar alleen al 17 maskers verkocht, waarvan ze er ook gaat opsturen naar haar familie in het Noorden. Ook verkoopt Elmerie onze maskers met een klein beetje winst voor haar zelf. Ze heeft een klein winkeltje bij haar erf (chips, sweeties, koekjes en nu dus maskers).

We hebben in overleg met haar toen ook de soepkeuken weer opengemaakt bij haar school, ook al is er nog geen school. Dus komen haar kinderen die altijd van de soepkeuken aten en nog wat anderen daar nu in groepjes van tien, om hun eten op te halen. Take away.

 

Dekens
Samen met Elmerie hebben we, in de tijd toen het de regels al weer iets soepeler waren, ook aan verschillende kinderen dekens kunnen uitdelen, omdat het winter is. Normaal gesproken doen we dat in een keer aan een groep, maar omdat de scholen/jeugdclub nog niet zijn begonnen, zijn we nu in een aantal keren naar de huizen gereden. Er is een heel nieuw gedeelte in Blikkiesdorp met de naam “Kap en bou” waar mensen zelf begonnen zijn om erven te maken en er huisjes op te bouwen. Daar hebben we de meesten uitgedeeld. Het is er een beetje “deurmekaar,” want de wegen tussenin lopen niet altijd zo logisch. Maar met een beetje moeite is het gelukt en af en toe heeft Elmerie vanaf een grote afstand de naam van het kind geroepen, en dan kwamen ze vanzelf tevoorschijn. Ik ben een klein beetje jaloers op haar stem.

 

 

Kleuteronderwijzers
Met de kleuteronderwijzers zijn we bezig geweest om lessen op te nemen (voice recorder) op onze mobiel, zodat we dit aan de ouders konden sturen. Ook zijn er in de krant werkboekjes verstuurd oa voor kleuters. Dus deze heb ik nog gebracht, zodat de ouders dit weer bij de scholen konden ophalen en met hun kind thuis kunnen doen. Vanaf 22 juni beginnen de kleuterscholen weer.
Dit was ongeveer wat ik gedaan heb afgelopen tijd. De oudste kinderen zijn inmiddels begonnen op de scholen, en zo zullen er langzaam maar zeker steeds meer kinderen terug naar school gaan. We hopen en bidden dat deze lijn zo voort blijft gaan!
Veel liefs!

51. Eerste termijn

Wie had gedacht dat 2020 zó zou beginnen…? Ik niet 😊 Op dit moment zijn in Namibië alle scholen gesloten, ze hebben de schoolvakantie vanwege Corona naar voren gehaald. Bijeenkomsten zijn afgelast. Bij winkels staat iemand om je handen te desinfecteren. Hier en daar zie je mensen met mondkapjes en handschoenen. En Corona is the talk of the town. Maar. Hier een terugblik op afgelopen termijn.

 

Met de jeugdclub zijn de meeste tieners van vorig jaar weer deel van de groep. De eerste weken van dit jaar zijn we bezig geweest met bijbellezen, om hen zo aan te moedigen om dit thuis ook meer te doen. We hebben iedere keer gekeken naar een van de “IK BEN” stellingen van Jezus. Zo hebben ze in groepjes nagedacht over wat het betekent dat Jezus de Goede Herder is en daar een tekening bij gemaakt. Ook hebben ze besproken wat het betekent dat Jezus het Licht van de Wereld is, en dat Hij ergens anders ook zegt dat wij het licht van de wereld zijn. De tieners hebben in korte toneelstukjes situaties gespeeld waarin zij het licht van de wereld kunnen zijn. De totale groep bestaat uit ongeveer 40 jongeren (als ze allemaal komen). Maar omdat het veelal dezelfde jongeren zijn als voorgaande jaren, hebben we besloten om de groep weer open te maken. Het is altijd een klein beetje eng voor mij, omdat ik eigenlijk meer een kleine-groep-mens ben. Mijn “grootste vrees” was dat ook dat er een menigte zou zijn. En die werd (voor mijn gevoel) bewaarheid toen ik bij de kerk aan kwam de eerste keer nadat we de groep open hadden gesteld. 74 tieners… de halve kerk zat vol. Zelfs mijn “oude” groep moest er een beetje van grinniken. Maar zij hebben me supergoed geholpen. Een stond meteen al bij de deur om iedereen te begroeten bij binnenkomst. Een ander hielp met dingen uitdelen. Weer een ander hielp me met de administratie. Kortom, zo bleek mijn grootste vrees eigenlijk best mee te vallen 😊 De week erna waren er al weer beduidend minder, dus we zullen zien hoe het na de schoolvakantie verder gaat.

 

Nog alleen de “oude” groep, bespreking in groepjes

De jongens
Met de jongens zijn we nog steeds bezig met naaldwerk. We werken inmiddels met drie naaimachines. Twee van de machines moeten met de hand aangevoerd worden en sinds kort is een derde machine geintroduceerd die electrisch is. Het is leuk om te zien hoe interessant ze het vinden. Bij de ene machine moet je een klein hendeltje omhoog doen als je terug wilt gaan en hem weer terugzetten als je weer vooruit wilt gaan. Dit doet hen denken aan schakelen in een auto en is dus reuze interessant. De electrische machine met zijn voetpedaal is uiteraard nog beter!
Een van de jongens kan echt al zelf de tassen maken en twee van zijn tassen zijn al verkocht! De anderen hebben nog iets meer begeleiding nodig. Maar aldoende leert men!
Hetzelfde geldt voor het leren lezen. We vorderen gestaag. De een sneller dan de ander, maar toch. Het is zo aandoenlijk om te zien hoe hard ze proberen en dan die glimlach als het lukt 😊 We komen er!

Nieuw groepje
Een paar keer is geprobeerd om nieuwe jongens bij de “oude jongens” te voegen, maar dit heeft toch niet zo lekker gewerkt. Dus is besloten om een nieuw groepje jongens op te starten, waar we weer helemaal vanaf het begin beginnen. Elke dinsdagochtend, na het “oude groepje,” komen ze. Het zijn er inmiddels vijf en het is erg leuk om weer te doen! Ze zijn erg verschillend deze keer, zo is er een nog nooit naar school geweest en is een ander zelfs tot graad 9 gekomen. Maar het is mooi om te zien hoe ze elkaar helpen en daar niet veroordelend in zijn.

Ook hebben we weer verschillende bijeenkomsten achter de rug met de kleuteronderwijzers, hebben de soepkeukens weer gedraaid en ook bij het meisjes hostel hebben we weer bijbelstudie gedaan. Zo was de eerste termijn intensief, maar lekker 😊

Tijden als deze laten ons weereens beseffen hoe mooi het is om te weten dat God dezelfde is; gisteren, vandaag en morgen. Dat Hij onze hoop is, wat er ook gebeurt. Dat we niet bang hoeven te zijn, maar op Hem mogen vertrouwen in en door alles heen. Ik bid dat dit bij elkeen van ons in ons hart zal zijn, deze tijd en altijd.
Liefs!
Lisette

Benefietdiner

De stichting Philadelphia, waarvoor ik werk, organiseert op 13 maart een benefiet diner om geld in te zamelen voor het project. Hier onder de informatie:

Voor slechts €15 kunt u genieten van een heerlijk driegangendiner, bereid met verse producten. Er zullen 2 shifts zijn, om iedereen de mogelijkheid te bieden aan te schuiven bij het diner. Het diner van de eerste shift zal beginnen om 17.00u, met inloop vanaf 16.30u. De tweede shift zal beginnen om 19.30u, met inloop vanaf 19.00u. Het benefietdiner zal plaatsvinden in Hart van Vathorst (Angelinapolder 3 3825 LX Amersfoort).

In 2020 bestaat stichting Philadelphia 15 jaar! Dit willen wij natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. Daarom zal Piet van den Berg tijdens het benefietdiner iets komen vertellen over het werk dat stichting Philadelphia de afgelopen 15 jaar met steun van alle donateurs kon verzetten. Ook zal er een kraam zijn waar handgemaakte Afrikaanse producten te koop zijn.

Via het formulier in onderstaande link kunt u zich tot uiterlijk 01-03-2020 aanmelden voor het diner. Tevens kunt u via dit formulier eventuele allergieën doorgeven.

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSc5srEKe4YwEAV7_fK-Q9UVe5FKhrSyrlkDZnhXEAuNiKiG2A/viewform?usp=pp_url

Praktisch: Er is ruim voldoende parkeergelegenheid op het grote parkeerterrein bij winkelcentrum Vathorst. Ook met het openbaar vervoer is Hart van Vathorst goed te bereiken. U kunt met de trein naar station Amersfoort Vathorst reizen, vanaf het station is Hart van Vathorst ongeveer 5-10 minuten lopen naar Hart van Vathorst.

50. Dankbaar

Give thanks to the Lord, for He is good! His faithful love endures forever.

Psalm 107:1

Na een bezoekje aan Nederland met kerst, ben ik inmiddels weer veilig in Grootfontein. Dankbaar! De terugreis van Windhoek naar Grootfontein was zo mooi. Toen ik weg ging, was alles nog dor en droog en bruinig. Nu is het groen, met op stukken echt lekker dik gras en overal kleine gele bloemetjes. Wat een verschil maakt regen… Dankbaar!

 
Afgelopen jaar is voorbij gevlogen en we hebben het op een mooie manier kunnen afsluiten met de jeugdclub en het kerstfeest. Op drie verschillende plekken in het dorp hebben we het kerstverhaal opgevoerd en het evangelie gedeeld a.d.h.v. armbandjes. Het was zo mooi om te zien hoe de jongeren dit deden en hoe hun zelfvertrouwen en enthousiasme groeide hoe verder we vorderden. We bidden dat de zaadjes die we op deze manier gezaaid hebben, zullen groeien en vrucht dragen. Zo dankbaar voor deze jongeren en voor hoe ze groeien en ontwikkelen!

Met de jongens hebben we de laatste keer van het jaar lekker gegeten en hebben ze (net als de jongeren van de jeugdclub) een pakje gekregen. De eerste tas om verkocht te worden is trouwens klaar. Dit jaar zullen we gaan kijken hoe we hier verder invulling aan gaan geven. Dankbaar voor hoe ver we al gevorderd zijn en vol verwachting over wat nog gaat komen!

Ik ben dankbaar dat ik hier mag zijn, en voor de mensen met wie ik werk. Dankbaar voor mijn vrienden hier en in Nederland en voor mijn familie. Dankbaar voor alle mensen die mij op wat voor manier dan ook ondersteunen. En dankbaar dat ik mag weten dat God bij mij is en bij jullie allemaal. Dankbaar voor het kerstverhaal. Dat Hij naar ons toe gekomen is. Dat Hij het Licht van de wereld is. En dat wij dat licht weer mogen uitdragen naar de mensen rondom ons. Ik zie uit naar wat komend jaar gaat brengen, omdat ik weet dat Hij goed is en dat Zijn liefde voor altijd is. Dankbaar.

 

Liefs!