48. Nieuws uit het gangetje

Soms weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven, omdat alles eigenlijk zijn gangetje gaat. Maar toen ik besloot om dan maar het gangetje te beschrijven, kwam ik erachter dat er eigenlijk ook best wel wat nieuws te vertellen is. Zie hier:
Met de jeugdclub wil ik proberen om meer outreach-achtige activiteiten te doen. Die gedachte is er al langer, maar het is er nooit echt van gekomen om dit met de hele groep te doen. De poging nu is om de jeugdclub de kidsclub te laten aanbieden. Afgelopen maandag hebben we hiervoor voorbereid. Ik had ze in vier groepen ingedeeld: een om het verhaal te vertellen, een om de zang te leiden, een voor het bidden en een om een memory verse aan te leren. Soms gebeurt het dat, zodra ze allemaal in hun groep zitten, iedereen nog naar mij kijkt, omdat ze niet weten wat ze moeten doen. Maar toen ze deze keer met de groepjes bij elkaar zaten, gingen ze meteen aan de slag. Vanuit de verste hoek hoorde ik het zing-groepje al liedjes met elkaar zingen. Ik zag hoe het verhaal-groepje de rollen aan het verdelen was voor wie Jozef en wie de broers zouden zijn. En zo waren alle groepjes als één team bezig met de voorbereidingen. Komende maandag is het zover, dan wordt het uitgevoerd. Ik ben benieuwd!

Met het groepje jongens waar ik mee werk, zijn we bezig met lezen en met naaldwerk. Op donderdag doen we naaldwerk en dan helpt Justine mij. Zij is van dezelfde bevolkingsgroep als deze jongens, dus kan in hun eigen taal met hen praten. Dit helpt erg veel en zij doet het zo leuk! Ze is echt een moederfiguur, dus heeft al tegen ze gezegd dat ze zich moeten wassen 😊, checkt als ze ziet dat ze een wond of iets hebben, en zegt dat ze met haar mee naar de kerk kunnen op zondag (al hebben ze dit nog niet gedaan). Erg leuk om te zien hoe ze meer en meer open worden tegenover haar en de achterdocht minder wordt. We hebben inmiddels een speldenkussen gemaakt, en een kippen-bean-bag (met zand ipv bonen). Zo leuk om de concentratie te zien terwijl ze werken en de trotse gezichten als ze klaar zijn.

Op dinsdag lezen we. We leren elke week 1 klank/letter, dus het gaat niet heel hard. Maar nu kunnen ze de hele week met een klank bezig zijn (ook dmv huiswerk wat ik ze geef) en blijft het beter hangen. En als we een klank geleerd hebben, proberen we al wat woorden te lezen met de klanken die ze geleerd hebben. Na afloop lees ik nog voor uit een prentenboek. Vinden ze leuk! Ook praat ik dinsdag met hen over karakter. Ze hebben niet altijd de beste voorbeelden om hen heen qua karakter, dus praat ik met hen over goede karaktereigenschappen. We hebben het bijvoorbeeld gehad over positieve dingen zeggen. Ze zijn namelijk geneigd om elkaar uit te lachen, of om op een soort aanvallende/ beschuldigende manier met elkaar te praten. Toen hebben we een rondje complimenten geven gedaan. Erg leuk om te zien hoe ze daarop reageren. En zo gaan we maar verder, soms gaat het berg op, soms gaat het weer minder. Dan besluit er bijvoorbeeld een om niet op te dagen, zonder duidelijke reden. Of bedelen ze weer bij de supermarkt. Toch geloof ik dat ik moet doorzetten. Ik bid dat het groepje voor hen een plek is waar ze zich geliefd mogen voelen (want ik hou echt van ze! En God ook 😊) Dat het een plek is waar ze weten waar ze aan toe zijn, consequent en stabiel. Ik bid dat het een plek is waar ze Jezus mogen leren kennen via de verhalen en iets van Hem in ons mogen zien. Dat het een plek is waar ze mogen groeien, en dan dus ook een plek waar ze fouten mogen maken… Zo leren we.

We hebben een nieuwe soepkeuken en wel voor 10 kinderen. Magda, een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, heeft gezien dat er veel kleuters in haar omgeving zijn die niet naar school gaan, omdat de ouders geen geld hebben. Kleuterscholen vragen namelijk een maandelijkse bijdrage, voor salaris en voor materialen enz. Daarom heeft zij besloten om 10 van deze kinderen uit te nodigen om bij haar naar school te komen, gratis. En ze heeft ons benaderd of wij misschien willen helpen met een soepkeuken, dat deze kinderen een maaltijd kunnen eten op school. Samen zijn we toen de wijk in gegaan om de kinderen te gaan uitnodigen. Vooral een staat me nog bij. Een klein jongetje met een heel ernstig gezichtje. Zijn moeder moest van ver worden gehaald om haar te vertellen van het idee. Toen we uiteindelijk aan hem vroegen of hij naar school wilde, keek hij ons eerst heel ernstig aan. En gaf toen één gedecideerde knik met zijn hoofd. Hihi duidelijker kan niet. Vanaf toen is hij elke dag naar Magda’s school gekomen en kan hij volgens Magda niet wachten tot ze gaan eten 🙂

 

Het is alweer een heel verhaal, dus ik laat het hier nu even bij. Volgende keer verder!
Veel liefs!
Lisette

Advertenties

47. Groeten uit Grootfontein

Na een lange digitale stilte van mijn kant af, hier weer een blog.

Ruim twee maanden was ik in Nederland. Nu ik dit type zit ik weer op de bank in mijn warme huisje in Grootfontein, hoor ik de duiven op mijn dak rondscharrelen en de hond van de buren blaffen en voelt het allemaal al weer zo ver weg. Maar het helpt om weer even in gedachten terug te gaan.

Vanwege het feit dat mijn zusje in februari ging trouwen en de zomervakantie hier van december tot halverwege januari duurt, had ik besloten om een keer iets langer naar Nederland te gaan. Zodoende heb ik na lange tijd weer eens een Hollandse kerst (incl gourmetten) gehad. Ik heb veel mensen weer even kunnen zien en spreken. Het was heerlijk om tijd met mijn familie en vrienden door te kunnen brengen. Om zelfs weer even de snijdende kou te voelen. Door de sneeuw te lopen. In het donker alleen buiten te lopen. Met de trein overal naar toe te kunnen. Heerlijk te kunnen wandelen en veel van Nederlands mooie plekjes te kunnen zien. En het was fijn en bijzonder om bij de bruiloft van mijn zusje te kunnen zijn. Ik heb er echt van genoten!

Vorige week maandagavond ben ik in Grootfontein aangekomen. Het was een bijzondere start, om het zo maar te noemen, omdat meteen nadat we wegreden bij de plek waar de bus stopt, de deur van de auto werd opengetrokken en mijn handtas en laptop eruit werden gegrist door iemand die meteen daarna het donker in rende. Nog voor we goed en wel doorhadden wat er gebeurde, was het al voorbij. Toen besefte ik me pas hoeveel ik eigenlijk in mijn handtas overal ronddraag… mijn portemonnee met bankpassen en rijbewijs (net nieuw ontvangen toen ik in NL was…), mijn mobiel, mijn MP3 speler (hij was al ouddd, maar werkte nog goed), mijn lievelings sjaal die ik van Ellen en Leoni uit Israel gehad heb,…en noem maar op. Om over mijn laptop nog maar te zwijgen… Persoonlijke dingen. Ten minste daar ging ik van uit. Tot maandagavond dan. Een heel raar gevoel moet ik zeggen dat ik nu niet weet wie het heeft en wat ermee gedaan wordt.

Mijn eerste dagen hier bestonden dan ook uit blokkeren, opnieuw aanvragen, politieverklaringen afleggen, en noem maar op. Er was niet echt tijd om te “landen.” Maar hoe dan ook, ben ik nog steeds blij dat ik weer hier ben en voel ik me, ondanks dit incident, veilig en op mijn plek; zie ik uit naar de dingen die ik hier de komende tijd mag gaan doen en weet ik dat God altijd bij mij zal zijn.

Inmiddels ben ik met verschillende activiteiten weer begonnen. Toen ik met de jongens bij elkaar kwam donderdagochtend, ons eerste groepje in lange tijd, heb ik ze laten kennismaken met drop. Geheel tegen mijn verwachtingen in was er maar 1 die het echt niet lekker vond, de rest wel en zelfs zo dat ze er nog wel een paar wilden. Lang leve drop! 🙂 We hadden het groepje deze keer buiten bij de kerk waar ik ook altijd youthclub heb. In de schaduw van de bomen en met af en toe een nieuwsgierige voorbijganger. We hebben lekker geverfd, zo leuk om te zien hoe ze daarvan genieten. En om te zien hoe ze invulling geven aan hun creativiteit… Een van de jongens houdt altijd erg van zichzelf “versieren” met allerlei hangertjes enz. Nu had hij, toen er nog een beetje verf over was, met zijn vinger wat stippen op zijn arm gezet. Heerlijk die creativiteit 😉

Tot de volgende keer!

Groetjes uit Grootfontein!

46. Kerst al

Kerst.

Een klein woordje met een grote betekenis. Jezus naar de wereld gekomen om ons te redden. De bijbel zegt: Zijn naam is Immanuel, God met ons. The Message-vertaling stelt: “The Word (Jezus) became flesh and blood, and moved into the neighbourhood.” (John 1:14) Wat een heerlijke boodschap. Goed Nieuws, want Hij kwam voor ons allemaal.

Voor de straatkinderen waarvan er een paar sinds kort ook naar de kerk komen. Die “Here I am to worship” neuriën, terwijl we sleutelhangers maken. Maar met wie we ook regelmatig weer een stap terug moeten zetten en weer proberen..

Voor de jongeren van de jeugdclub. Met wie we bij de afsluiting het kerstverhaal uitgebeeld hebben met marionet poppen. Voor het meisje dat op die avond het Goede Nieuws gedeeld heeft met alle 120 genodigden. Ze was altijd best stil geweest. Toen ik in de groep voorstelde dat het misschien een goed idee was om het evangelie te delen op onze kerstafsluiting, keek ze me aan. Toen ik vervolgens vragend mijn wenkbrauwen optrok, zei ze dat zij dat wel wilde doen.
Voor een ander meisje wat ook altijd stil en zacht was, maar nu een hoofdrol gespeeld heeft als oma en bijna alle tekst uit haar hoofd kende. Voor een jongen die ook nooit iets zei en liever wegkroop als we naar hem keken, maar nu de pop van een van de herders bestuurd heeft en zijn tekst al bij de eerste oefening uit zijn hoofd kende.

Voor de meisjes van het kosthuis die zo blij zijn als we komen. Die zo’n honger hebben naar meer van God. Die hun bijbel steeds vaker zelf lezen en niet meer altijd verbaasd zijn als we iets vertellen over bijvoorbeeld David, maar dat dan ook al gelezen hebben. Toen we het hadden over David die niet zijn schapen zomaar achter liet, maar iemand anders had geregeld, zei er een: dat is hetzelfde met Jezus die de Goede Herder is en ons niet alleen heeft achter gelaten, maar de Heilige Geest gestuurd heeft…

Voor de kleintjes van de kidsclub, van wie Jezus zegt ‘laat de kinderen tot Mij komen.’ Als ik daar ben en rondkijk naar al die gezichtjes, zie ik bijna hoe Jezus glimlacht en hoe lief Hij voor ze is.

Voor de jongen die ik onlangs ontmoet heb voor de supermarkt. Die vertelde dat zijn ouders zijn overleden, maar dat hij wil dat zijn broertjes naar school moeten gaan. Voor zijn opa die nu voor hen zorgt, terwijl ze in een hutje wonen gemaakt van stokken en plastic zakken.

Voor mijzelf. Die ondanks al mijn fouten en dat ik Hem soms niet genoeg vertrouw maar dingen wil overnemen, toch mag weten dat Hij me kent en van me houdt.

Voor jou/u. (vul maar in..)

Op de stoelen van de genodigden bij onze kerstafsluiting hadden we kaartjes gelegd met deze (bekende) tekst:

“For God so loved the world that He gave his one and only Son, that whoever believes in him shall not perish but have eternal life.” (John 3:16)

En dat is de boodschap van kerst:

God houdt van de wereld. En dus van ons, van jou.

Daarom gaf Hij Jezus (kerst) om de straf voor onze zonden op Hem te nemen.

Zodat als wij dat geloven, we vergeven zijn, heel-gemaakt, vrij. Zijn kind.

En daarom Leven in al zijn volheid mogen ervaren. Hier op aarde. En later, voor altijd in Zijn tegenwoordigheid, in de hemel.

Goed nieuws. Voor iedereen.

Fijne kerst alvast.

Hier onder nog wat foto’s..

Heel veel liefs,

Lisette

Kerst opvoering voor de kinderen van de kidsclub

De herders bezoeken Jezus

Het koor

De poppen en hun spelers

 

45. Vijf jaar, bijna

September komt dichterbij en dit betekent dat ik al bijna vijf jaar in Namibië ben. Toen ik vijf jaar geleden het besluit nam om te gaan (of komen?) had ik nog geen idee voor hoe lang het zou zijn. “In ieder geval een jaar,” was altijd mijn antwoord geweest. En nu zijn dat er dus al vijf. Vijf jaar waarin ik ben gaan houden van dit land, de weidsheid, de mooie kleuren in de natuur, de dieren (de meeste dan..), en natuurlijk de mensen.
Namibië is een bijzonder land, waar veel bevolkingsgroepen naast en met elkaar leven. Afgelopen week was er weer een training met de kleuteronderwijzers uit Bushmanland. Het was tannie Rosa’s laatste training voor zij terug gaat naar Zuid-Afrika en het was goed geweest om deze nog samen te doen. Een van de thema’s die ik met de onderwijzers behandeld heb, was Namibië. Daarin moeten zij onder andere met de kinderen praten over de verschillende bevolkingsgroepen die in Namibië wonen. Naar aanleiding van die les praatten wij met elkaar over de verschillen binnen onze eigen groep, twee Damara’s, een Kavango, een Nederlandse, een Zuid-Afrikaanse en de rest San, maar die konden ook weer onderverdeeld worden in twee verschillende groepen met ieder hun eigen taal. Fransiena vertelde over hoe de San dieren kunnen vinden door hun sporen te zoeken en volgen. Ze weten bijvoorbeeld of een spoor van een dier in het zand “vers” is, of al een paar dagen oud, door te kijken naar de diepte. Johannes vertelde van Mangetti pitten/noten en was vastbesloten om er de volgende keer van mee te nemen om er voor ons soep van te maken en te laten zien dat je er ook olie uit kunt halen. Cwi, die normaal heel verlegen is, danste tijdens een traditionele San dans in het midden van de kring. Maria leerde ons getallen in hun taal, wat ik inmiddels jammergenoeg alweer vergeten ben. En zo praatten we en lachten we en leerden we.

Met de straatkinderen proberen we af en toe een echte maaltijd met hen te eten, om een tafel. Een gezamenlijke broodmaaltijd geeft heerlijk gelegenheid om hen te leren over tafelmanieren. Een andere keer had Iris macaroni gemaakt en toen we begonnen te eten met ons bord op tafel, merkte een van de jongens op dat dit niet hun manier van eten is. Hij ging met zijn rug tegen de rugleuning zitten en pakte zijn bord, hield het ter hoogte van zijn borst en begon zo te eten. Dit was volgens hem de Damara manier om te eten. Toen we de volgende keer bij de afsluiting voor de vakantie met hen pizza gingen eten in het dorp, ging ik ook terug zitten met mijn bordje en at mijn pizza Damara-style. Hij stak met een grote glimlach zijn duim op 🙂

 
En zo leren we elke dag, van elkaar. Ik hou ervan.
Vijf jaar zijn voorbij gevlogen. Vijf jaar van leren, van groeien en genieten. Maar ook van soms machteloos voelen of gefrustreerd, want het is niet altijd rozengeur en manenschijn. Soms zijn er dingen die (nog) niet veranderen en dan lijkt het allemaal zo hopeloos. Als ik langs alle bars (en dat zijn er een hoop) rijd en zie hoe kleine peutertjes daar al rondhobbelen, met het voorbeeld van drinkende en dronken mensen rondom hen… Of als ik hoor van een meisje wat op haar 14e van school gegaan is en nu maar wat rondhangt… Of…

 
Maar toen ik een tijdje terug botten rondbracht, hoorde ik opeens “hello miss!” met een onbekende, zware stem. Toen ik omkeek en even focuste herkende ik hem ineens! Een jongen die bij ons altijd naar de kids- en youthclub kwam, maar doordat hij verhuisd was niet meer kwam. Samen met een andere jongen was hij altijd de ontdeugendste en leek het alsof hij niet echt iets oppikte van wat we deden. Nu is hij minstens een kop groter en lijkt rustig en zelfverzekerd. Hij vertelt dat hij nou in Rehoboth woont en nog steeds naar school gaat. Hij is nu hier voor de vakantie. Enthousiast vraagt hij hoe het gaat, met mij, met miss Ellen, en miss Leoni. Of we nog steeds youthclub hebben. Dat hij het mist.

 

Zulke ontmoetingen geven dan weer hoop 🙂

 

Veel liefs!
Lisette

44. Making melodies

De tweede termijn van het schooljaar is inmiddels begonnen. In mei was het vakantie en zijn mijn ouders gekomen. De eerste week hebben ze bij mij thuis in Grootfontein doorgebracht. Zodoende konden ze meehelpen met onze jaarlijkse dekenactie. Dit jaar waren de kinderen uit grade 6 en 7 van de Omulunga Primary school aan de beurt. Dit betekende dat 230 kinderen een deken ontvangen hebben en dus warm kunnen slapen in de koude Namibische winternachten (ja echt koud: het weerbericht zegt dat het komende woensdagnacht 2 graden wordt…) We hadden na afloop nog dekens over en deze hebben we toen bij de kleuterschool van Elmery uitgedeeld. Dus daar waren nog eens 50 kinderen die een deken kregen.

Na de week in Grootfontein zijn we samen in ongeveer 2 weken tijd tot aan Kaapstad gereden en hebben onderweg genoten van het mooiste mooi, en heerlijke wandelingen gemaakt. Fijn om samen tijd door te kunnen brengen! Vanaf Kaapstad ben ik weer teruggevlogen naar Windhoek en mijn ouders naar Amsterdam.

Terug in Grootfontein begon meteen het werk weer. We hebben een trainingsweek voor de kleuteronderwijzers van Bushmanland gedaan, waarvan ik twee dagen de training heb aangeboden. En deze week begonnen alle normale werkzaamheden weer. Toen ik begin deze week drie van onze straatkinderen zag, zei een dat het al vier maanden geleden was dat we groep hadden gehad (in werkelijkheid was het een maand, waarin ze nog wel eten gekregen hebben van Willanie). Voor hem voelde het blijkbaar lang. Toen we gisteren bij elkaar kwamen en samen in het gras in de zon zaten (het is winter, dan zitten we in de zon), zeiden ze ook dat de vakantie saai en lang was geweest en dat ze onze bijeenkomsten dan missen. Lief zijn ze. Het kleine broertje (4 jaar oud) was ook weer daar, hij is al bijna deel van de groep. Als ik aan hem vraag “hoe gaan dit?” dan antwoordt hij met “ja.”

 
De kids- en jeugdclubs zijn weer begonnen. Heerlijk om te doen. Bij de kidsclub vraag ik meestal wat ze willen zingen. “Who is the king of the jungle” is een van de favorieten op dit moment. Maar dinsdag zei een meisje heel enthousiast “Making melodies!” Dit is een liedje wat door een man gezongen wordt, en op de een of andere manier kan mijn stem er niet bijkomen als ik wil meezingen: ik moet of heel laag of hoog. Dus ik ben altijd een beetje huiverig voor dit lied. Maar de kinderen genieten ervan, omdat je eerst je duimen moet opsteken, dan je duimen opsteken en je ellebogen naar achter, dan dit plus je benen wijd, plus knieën in, plus borst vooruit, plus hoofd naar achteren en de laatste, als je dan in die verkrampte houding staat, is tong uit. Hihi, dan “zingen” we (voor zover dat gaat met je tong uit) het liedje nog een keer en dan is het klaar. Ik vraag me wel eens af wat de mensen denken die langslopen en ons zo bezig zien. Maar goed. Alles voor de kinderen 🙂

 
Gisterenmiddag heb ik botten rondgebracht. Het was lang geleden dat we gehad hadden, dus de mensen zaten er echt op te wachten. Toen ik bij de eerste plek kwam, kon ik niet eens normaal mijn auto openmaken, of ze waren al bezig met uitladen… De andere helft heb ik bij Elmery gebracht. Zij verdeelt dan vanaf daar weer met de mensen die met hun bakken en schalen komen. Dit keer waren het echter grote botten dus die passen niet in een schaal. Er stonden 4 kleine kleutertjes bij het hek en Elmery gaf hun 1 poot. Toen ik wegreed zag ik ze samen worstelen om dat grote bot thuis te brengen. Schattig gezicht (en natuurlijk een beetje luguber).

 
Vanochtend, tussen het rondbrengen van eten voor de soepkeukens door, heb ik een overleg gehad met twee bijzondere vrouwen. Een ken ik van onze kerk, Eva. De ander is een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, Magda. Zij zijn vriendinnen, hebben alletwee een geweldig gevoel voor humor, en een groot hart voor mensen en God. Ze willen een naaldwerkcursus beginnen in Magda’s kleuterschool. De kleuters zijn daar alleen in de ochtend, dus in de middag is het leeg en kunnen ze de ruimte daarvoor gebruiken. Eva stelde voor om de straatkinderen ook te leren, dus ik ben benieuwd! Ik zal jullie op de hoogte houden.

 

Het was een beetje vanalles wat dit keer 🙂

 

Liefs!

43. 2018

Het nieuwe jaar is inmiddels in volle gang. De jeugdclub komt weer bij elkaar om nog de laatste lessen van vorig jaar af te maken. Heerlijk om hen te zien, ze komen zo trouw elke week. De eerste keer na de vakantie had ik nog getwijfeld of ik het wel duidelijk genoeg had aangekondigd dat we weer zouden beginnen. Ik had het maar aan 2 kinderen laten weten. Maar de eerste keer werd maar liefst door 45 kinderen bijgewoond. Allemaal tieners, en een klein zusje van een jaar of 2 met grote ogen die door haar zus meegenomen was, omdat ze op haar moest passen. Een groter kind wat zorgt voor een kleiner kind…

De kidsclub met de kleintjes is ook weer begonnen. Zodra ik daar uit mijn auto stap, staat er meteen eén kind in afwachting van mijn stoel, nog eén om de CD-speler te dragen en nog eén om de platen met het verhaal te dragen (soms wordt er zelfs een beetje getrokken en geduwd over wie nu aan de beurt is om iets te dragen). Dan lopen we in optocht naar het afdak, waar het kindje met de stoel worstelt om hem open te klappen en ik daar een handje moet helpen. Dan zetten we de CD speler daarop en zingen we de eerste liedjes. Een tijdje terug was er regen en onweer op komst, dus moest ik mijn verhaal een beetje inkorten om op tijd klaar te zijn. Maar ik was nog steeds net iets te laat, want de wind begon al keihard te waaien. De kinderen zaten samengepakt voor mij op een mat gemaakt van maizemealzakken. Kleine kindjes, met nog kleinere kindjes op schoot. Toen de wind echt hard te keer ging en we gezandstraald werden, hielden de kleine kindjes hun handen voor de ogen van de nog kleinere kindjes. Zo aandoenlijk om te zien. Een groter kind wat zorgt voor een kleiner kind…

Het groepje met de straatkinderen is ook weer van start. Heerlijk om hen weer te zien en te zien dat de relatie die we inmiddels hebben opgebouwd niet verloren is gegaan tijdens de vakantie. Bij de eerste keer was er een niet aanwezig, en we hoorden van de anderen dat zijn opa begin januari “gegaan het,” overleden is (hij woont bij zijn opa en oma). Zijn opa was al langere tijd ziek. De volgende keer kwam hij weer niet, maar toen zeiden de anderen dat hij bij het witte huis (beter gezegd: vuil grijze “huis” zonder dak en ramen) is. We zijn hem toen gaan halen. Op zijn wang een schaafwond, want hij was gevallen. Hij wilde wel meekomen, maar hij moest oppassen op zijn vijfjarige broertje. Daarom hebben we zijn broertje ook mee laten komen en hij is nu een trouw nieuw lid van ons groepje, totdat we hem naar een kleuterschool kunnen laten gaan. Weer: een groter kind, wat zorgt voor een kleiner kind…

Overig
Twee weken geleden waren de kleuteronderwijzers van Bushmanland weer in Grootfontein voor hun drie-jaarlijkse training. Omdat er een mevrouw uit Zuid-Afrika speciaal hiervoor naar Namibie is gekomen, hoef ik niet meer de gehele training zelf te doen. En omdat hij nu verschoven was naar januari, kon ik ook niet de hele training aanwezig zijn. Maar de dagdelen dat ik er was en training gegeven heb, waren toch lekker. En altijd goed om de bekende gezichten weer te zien.

Vorig jaar ben ik met Willanie begonnen om in het meisjes kosthuis van de middelbare school in Grootfontein elke woensdagmiddag bijbelstudie aan te bieden. Daar zijn we dit jaar ook weer mee verder gegaan. Het is weer heel iets anders dan mijn andere activiteiten, omdat deze meisjes al weer wat groter zijn en ze zijn meer kritisch op wat je zegt en over wat ze zelf in de bijbel lezen. Is leuk om te doen en met hun het gesprek aan te gaan over God en geloven. We hebben een groep van 30-40 meisjes en proberen hard om hun namen te onthouden. Daarom hebben we de eerste keer na de vakantie een namenspel gedaan, waarin je een dier/actie met de eerste letter van je naam moest uitbeelden, bijvoorbeeld: laughing Lisette, walking Willanie, coughing Claudia, cat Charlotte, jumping Judith, etc. En dan elke keer, zoals in ik-ga-op-reis-en-neem-mee, het hele kringetje weer langs gaan en uitbeelden voor je je eigen naam moet zeggen. Wanneer Willanie en ik nu over een bepaald meisje met elkaar praten, dan zeggen we bijvoorbeeld “ah je bedoelt eating Esther!” dan weten we meteen weer wie het was 🙂 handig dus.

Tot slot heb ik ook al weer botten afgeleverd (weer of geen weer, want het is regenseizoen), zijn de soepkeukens weer begonnen en hebben de kleuterscholen hun werkboeken en materialen weer ontvangen en is de eerste meeting met hen ook weer achter de rug.

Kortom: 2018 is van start!

Nog wat foto’s:

Eerste youthclub van 2018, blij met hun schoolspullen

Straatkinderen werken samen aan een schilderij

De kleuterscholen zijn weer begonnen

Training kleuteronderwijzers Bushmanland, waarschijnlijk net na een pauze wachten tot de afwassers ook klaar zijn 🙂

 

Liefs uit Namibië!

42. Kerst

Vorige week was ik samen met Michael*, een van de straatkinderen waar we mee werken, op zoek naar zijn moeder. Hij had gezegd dat ze ziek was, niks at en thuis op bed lag. Dus toen bood ik aan om haar naar het ziekenhuis te brengen, nadat ik de botten zou gehaald hebben die middag. Hij verduidelijkte me waar hun huis was en die middag reed ik er heen. Eerst verkeerd gereden uiteraard, maar niet veel later zag ik Michael staan. Het erf zag er redelijk opgeruimd uit. Er stond een bord bij het hek waarop staat dat er iemand in het erf doodskisten maakt, dus het lijkt of er inkomsten zijn nu en dan. Toen ik uitstapte om voor hun de botten te geven, liet Michael me weten dat zijn moeder er niet was. Ze was toch op pad gegaan. We vroegen aan de andere mensen op het erf of zij misschien wisten waar zijn moeder was. Er werden verschillende opties gegeven, dus samen met Michael ben ik naar zijn moeder op zoek gegaan. Hij gaf de richting aan: “kom ons gaan hier links,” “daar voor regs,” en zo manouvreerden we ons een weg door Blikkiesdorp. Elke keer als hij mij ergens liet stoppen, was het bij een bar. Dronken mensen vroegen mij om geld, Michael vroeg hen of zijn moeder daar was…
Uiteindelijk kwamen we bij het huis van zijn zus en vonden we daar zijn moeder. Ze zei dat ze zich goed voelde en wilde niet naar het ziekenhuis. Met haar maag was niks fout. Michael leek bezorgd, dus probeerden we het nog een keer, maar moeder weigerde. Misschien morgenochtend, dan konden we weer proberen, zei ze…
Ik bracht Michael terug naar zijn huis. Hij zei tegen me dat hij gaat proberen om zijn moeder niet meer te laten drinken. Het maakt haar ziek. En zelf wil hij ook niet meer drinken.
Voor ons kersttoneelstuk hadden we met de straatjongens een kribbe gemaakt. Michael had laten zien dat hij al kon zagen. Toen ik hem daaraan herinnerde en zei dat hij dit zeker van die persoon die doodskisten maakt had geleerd, glunderde hij trots.
Michael kan niet lezen of schrijven, is nooit naar school gegaan. Hij heeft moeite om een potlood vast te houden. Moeite om aan tijdsafspraken te houden. Maar hij heeft een zacht karakter. Hij is fysiek erg sterk en heeft een zorgzame kant. Liefde voor zijn moeder, die veel drinkt en waarschijnlijk ook gedronken heeft toen ze van hem in verwachting was. Hoewel zijn vrienden hem soms plagen, is hij toch degene die helpt. Die helpt als we de stapel stoelen niet van elkaar krijgen. Die helpt om drinken in te schenken. Die voor ons een steen zoekt om op te zitten als we ergens buiten zijn. Ik heb hem aangemoedigd om voor zijn moeder te bidden. Dat Jezus haar zal vrij maken van haar verslaving. En ik bid dat Hij ook Michael zal helpen om de juiste keuzes te maken in zijn leven. Een leven met grote uitdagingen…
Petrus*. Johannes. Johannes Petrus. Het is altijd wat met namen hier. Net als je denkt dat je iemands naam kent, hoor je iemand anders weer een andere naam tegen die persoon zeggen. Zo ook met Petrus. Ten minste, ik dacht dat hij Petrus heette, maar later bleek dat hij Johannes heet. Johannes Petrus is het. Maar Johannes is zijn voornaam. Johannes is bij onze jeugdclub. En we hadden een kersttoneelstuk ingestudeerd. Johannes was een van de koeien. Hij is een bijzondere jongen, die niet zo makkelijk communiceert. Hij ontwijkt, lacht alles weg, en zal niet snel iets zeggen. Maar hij was koe. Hij had zijn eigen masker gebracht en deed echt goed zijn best om een goeie koe te zijn. Eentje die er niet alleen staat, maar die ook wat beweegt en loeit 🙂 De laatste keer jeugdclub voor onze uitvoering had ik voor alle kinderen een toegangskaartje gegeven. En voor iedereen nog twee in een andere kleur, die mochten ze aan mensen geven die ze wilden uitnodigen. Een gejuich steeg op. Ik hoopte op veel ouders, zodat we hen ook konden ontmoeten.
Die week ging ik botten brengen bij een erf waar een paar van “mijn” kinderen dichtbij wonen. Een vrouw die ook botten kwam halen was dronken. Niet een beetje, maar erg. Het was 14.30u. Ze bleef maar raar gedrag vertonen. Ik kende haar gezicht wel, maar toen zei Lani: it’s Petrus’ mom. (ja nou toch weer Petrus..) En dat raakte me zo… Het leven van kinderen is hier zo anders dan ik gewend ben. Ik ben zo gezegend om opgegroeid te zijn in een huis waar mijn ouders mij ondersteunden. Waar, als ik kaartjes zou krijgen voor onze kerstfeestopvoering, ik niet zou hoeven te twijfelen of ik mijn moeder kon vragen om te komen…
Petrus, Johannes, heeft geschitterd in zijn rol. Hij heeft genoten. Zijn moeder? Ik heb haar niet gezien…
Zomaar twee verhalen van tieners waar we mee werken. Tieners die opgroeien in moeilijke omstandigheden. Het kerstverhaal mag hen hoop geven, want Jezus kwam niet naar de wereld om ver van hun te zijn. Een stukje uit ons toneelstuk ging zo:
“He could have chosen anywhere to be his home. He could have built a palace for himself that would be far more beautiful than any palace ever built. But he didn’t. God chose to send his Son to be born among the forgotten, the overlooked and the poorest. This is the story of how God came to live with us.”
Jezus kwam, juist ook voor deze kinderen. En dat geeft hoop. Dat geeft mij hoop.

De kribbe wordt gemaakt. Echt teamwork!

 

Ze hebben het zo goed gedaan!

 

 

 

Een deel van ons koor.

 

Ik wens iedereen een gezegende kerst!

 

Veel liefs.
*niet hun echte namen.