
Het is groen hier in Grootfontein. We hebben dit jaar een heel goed regenjaar in grote delen van het land. Grootfontein doet zijn naam eer aan, want er zijn verschillende fonteinen (ondergronds water) die opengegaan zijn. Dus dan stroomt er gewoon water uit de aarde naar boven. Best bijzonder. Ook onder de weg ergens in het dorp is er een open gegaan, dus daar is het nu afgesloten, omdat het asfalt kapot is. Ook door de regen zelf zijn de wegen slecht geworden. Zo zigzaggen we met zijn allen van de ene kant van de weg naar de andere om alle (soms echt diepe) kuilen te ontwijken.

De afgelopen tijd is best intensief geweest. Niet zozeer door mijn “normale” activiteiten, maar omdat er wat extra dingen bij kwamen. De normale activiteiten zijn over het algemeen allemaal weer aan de gang. Met de jeugdclub doe ik nou twee groepen, achter elkaar. Eerst de relatief nieuwe tieners die er vorig jaar bijgekomen zijn. Met hen doe ik een soort aangepaste vorm van jeugd alpha, waar we praten over vragen als “Wie is Jezus” en “Waarom is Jezus voor mij aan het kruis gestorven?” Met de tweede groep, die al een tijd deel zijn van de jeugdclub, ben ik begonnen met het programma Lead Today. Dit is van de organisatie OneHope en is een leiderschaps training. Dit klinkt misschien heel groots, maar het gaat ervan uit dat iedereen een leider kan zijn, wanneer je leiderschap gelijkstelt aan invloed. We hebben allemaal invloed op de mensen die op ons pad komen. En het programma leert hoe je een leider kunt zijn die een positieve invloed heeft op mensen. Ze doen dit aan de hand van verschillende mensen uit de bijbel. Bijvoorbeeld, een eigenschap van een goede leider is dat hij integriteit heeft, en dit bespreken ze dan door middel van het verhaal van Joseph. Leuk om te doen!

Met de jongens ben ik ook weer begonnen. Na de zomervakantie was ik even bang dat ze alle letters die we al hadden geleerd weer vergeten zouden zijn, maar dat viel reuze mee gelukkig. En langzaam maar zeker maken we vorderingen. Maar, geduld is nodig. We hadden nog gelachen afgelopen donderdag. Ik geef ze elke keer als we bij elkaar komen, huiswerk. Een jongen kan al redelijk lezen, maar hij wil nog oefenen met Afrikaans. Dus ik geef hem altijd als huiswerk om een verhaaltje te lezen met wat vragen die hij moet beantwoorden. Zo ook deze keer. Toen we buiten stonden na afloop van het groepje, en we bezig waren om de tafel en stoelen weer in de auto te laden, zei hij opeens: “ons gaan almal plaas toe (we gaan allemaal naar de boerderij).” Het klonk als een soort mededeling. Dus ik schrok en zei “wat?!” Want dat zou betekenen dat ze niet meer naar het groepje zouden komen. Maar wat bleek…. “ons gaan almal plaas toe” was de eerste zin van zijn verhaaltje 😊 We hebben lekker gelachen. Ook met naaldwerk hebben we de draad weer opgepakt 😊 Een jongen is inmiddels al begonnen op de naaimachine. De anderen doen er iets langer over. Elk op zijn eigen tempo. Eentje heeft moeite met fijne motoriek en dan is naaldwerk natuurlijk best heel moeilijk. Dus heeft hij eerst een pompoen gemaakt en had ik hem daarna aan het weven gezet, wat iets makkelijker is dan naaldwerk. Maar na een tijdje gaf hij aan dat hij toch graag ook een etui wil proberen te maken. Dus daar is hij nu mee bezig. Ik ben trots!


De extra dingen waar ik het over had, deden me op een gegeven moment bijna denken dat ik het verkeerde beroep had gekozen. Vier verschillende jongens hadden allemaal na elkaar een wond die niet “normaal” was. De oorzaken: spijker, ijzerdraad, gevochten en de vierde had wondjes op zijn tong. Ik zal jullie de details verder besparen. Maar. Als je me een beetje kent, weet je dat ik en bloed niet echt goed samen gaan. Maar ik heb me er moedig doorheen geslagen al zeg ik het zelf. Met twee heb ik in het ziekenhuis gezeten voor een tetanus prik, bij een duurde het uren en leek het of we nooit aan de beurt kwamen. En toen het 13.00u was, werd er doodleuk gezegd dat we om 14.00u weer terug moesten komen. Toen kon ik helaas niet meer mee, en moest hij zelf weer gaan. Hij heeft me beloofd dat hij de prik is wezen halen, dus daar vertrouw ik maar op… En bij eveneens twee jongens heb ik ze elke dag een keer moeten zoeken om de wond schoon te maken of om antibiotica pilletjes te geven. Maar, ze zijn nu bijna allemaal weer beter, gelukkig.
Een ander extra ding was twee jongens die niet meer naar school gingen en die toch wel wilden gaan. Een kwam naar de jeugdclub met mededeling dat er een groot probleem was. Zijn oom had hem uit huis gezet en hij ging niet meer naar school. Ik heb toen, sinds lange tijd, weer eens een ouder-kind gesprek gedaan om te kijken wat er mogelijk was. Bleek dat er eigenlijk een soort communicatie probleem is tussen de jongen en zijn oom. De een praat weinig, de ander gebruikt heel veel woorden, waardoor de eerste verward raakt en de tweede daar weer verkeerde conclusies uit trekt. Ze wilden eigenlijk allebei hetzelfde, dus uiteindelijk zijn we eruit gekomen en woont de jongen weer thuis en is terug op school.
De andere jongen was al regelmatig te vinden bij de winkels om te helpen met karretjes duwen. Maar hij was ook altijd nog op school. Tot begin dit jaar. Hij liet me weten dat hij eigenlijk nog wel naar school wil gaan. Dus toen hebben we dat hele proces in gang gezet van school zoeken (want hij was klaar op de basisschool, dus moest naar een nieuwe), alles was vol, naar de inspecteur, die had uiteindelijk wel een plek gevonden, uniform aangeschaft, gesprek met de principal en nu is ook hij weer op school. Nu bid ik dat ze het allebei volhouden!
Ook extra was dat we weer de schoolmaterialen gegeven hebben voor de 40 tieners van de jeugdclubs. Ze mochten weer een lijstje maken van dingen die ze nog nodig hebben voor school, zoals schriften, een tas, woordenboek, pennen, enz. En per kind geven we dan voor een bepaald bedrag dingen van hun lijstje. Is leuker dan om voor allemaal hetzelfde te geven, omdat het zo meer aansluit bij elkeens (is dit een woord?) behoefte. Maar, wel meer werk. Dus daar ben ik ook wel een tijdje mee bezig geweest en heeft me soms op het punt gebracht om in huilen uit te barsten haha. Op vrijdagmiddag in PEP, waar de rij tot het einde van de winkel is en mensen heel de tijd voordringen en zeggen “ik stond hier al.” Of om erachter te komen dat je lijstjes niet meer kloppen, omdat ze iets niet meer hebben waar je wel op gerekend had. Maar het is gedaan en uiteindelijk de moeite waard. 😊

Tot slot had ik ook nog geholpen bij een training voor de bushmanland onderwijzers. Een beetje anders dit jaar, omdat ze per regio een “leider” hadden gekozen die dan naar de training komt, en dan al het geleerde gaat overdragen aan de anderen in die regio. De training ging dus ook over leiderschap en ik hoefde alleen de kleuterschoolgerelateerde (is dat een woord? 😊) onderwerpen aan te bieden.

Dat is tot nu toe zo ongeveer het begin van 2021. Ik ben dankbaar voor alles wat ik kon doen en dat ik hier nog steeds mag werken en leven. Ook ben ik dankbaar voor alle ondersteuning die ik van jullie krijg op wat voor manier dan ook. Baie dankie!
Veel liefs uit Namibië!