Sommigen van jullie vroegen je misschien al vertwijfeld af of ik nog besta… Ja dus 😊 Hier een update vanuit Namibië.
Het jaar begon druk met een weeklange training voor de kleuteronderwijzers uit Bushmanland. Ik zeg wel uit Bushmanland, omdat dit altijd zo was. Maar al een tijdje komen er ook uit andere gebieden van Namibië onderwijzers bij, zoals de Zambezi en Kavango regio. Het was een grote groep dit keer met wat nieuwe gezichten. Het was leuk om hen te leren kennen en om de anderen weer te zien. We hebben een goede tijd samen gehad. Tussen de middag is er altijd pauze met lunch. Een dag zat ik met mes en vork te eten, de rest eet over het algemeen met een lepel. Het kleine meisje wat altijd samen met haar moeder komt en mij dus al een beetje kent, zat naast haar moeder te eten met haar lepel. Ze keek naar mij, met een beetje van een frons, en vroeg toen aan haar moeder, waarom ik met twee lepels at? Hihi.

Toen deze week voorbij was ben ik begonnen met mijn andere activiteiten. Met de kleuteronderwijzers uit Grootfontein met wie ik werk heb ik een bijeenkomst gehad. Het was goed hen na de vakantie weer te zien en om het jaar samen te beginnen. Goed en moeilijk, want een van de onderwijzers die al vanaf het begin bij onze groep hoort, is tijdens de decembervakantie overleden. Het is onwerkelijk dat ze er nu niet meer is. Nog zo jong ook. Ze was iemand die altijd echt aanwezig was en sfeer bracht met haar grapjes en haar vrolijke lach. We missen haar…

De jeugd clubs zijn weer opgestart. Met beide groepen heb ik inmiddels de laatste lessen van vorig jaar afgerond. Na een van de lessen kwam een meisje naar me toe (die ene die altijd zoveel vragen heeft en journalist wil worden). Ze zei heel ernstig “miss, I have a suggestion.” Dus ik dacht, okay, misschien moet ik dingen anders doen, of heeft ze een idee voor een les. Maar toen vervolgde ze met “the pencils….” Haha die moesten volgens haar geslepen worden. Goed punt. Ze mogen altijd aantekeningen maken in een schriftje met potloden die ik week in week uit meeneem, maar blijkbaar nooit slijp. Hihi dus die avond, zat ik punten te slijpen. Vanaf deze week ga ik de twee youth clubs weer bij elkaar zetten en mogen ze nieuwe jongeren uitnodigen. Ik ben benieuwd!
In het begin van het schooljaar heb ik weer aan ze gevraagd welke school materialen ze nog nodig hebben, zoals schriften, pennen, rugtas of een rekenmachine. Ze hebben allemaal hun lijstjes gemaakt en ik ben het gaan kopen, voor een bepaald bedrag per kind. Altijd leuk om te doen!

Met de jongens was het een beetje “deurmekaar.” Via iemand die hier als zendeling werkt, ben ik bij pastor Gert en zijn vrouw uitgekomen. Hij heeft hier een kerk en houdt er ook van om met jongeren zoals de straatkinderen te werken. Al een tijdje had ik namelijk het gevoel dat het goed zou zijn om een man bij het project te betrekken. Dus we hebben kennis gemaakt en hij was erg enthousiast om betrokken te raken. (Zijn vrouw moest een tijd in een ander dorp gaan werken). We konden het groepje bij hem doen (de kerk staat in zijn erf), dinsdag en donderdag. Een paar jongens van mijn oude groepje waren niet meer in het dorp en de rest leek, toen ik ze erover vertelde, niet heel enthousiast dat er veranderingen waren. Toen ze niet kwamen de eerste keren dat we groepje hadden, besloten pastor Gert en ik naar hen toe te gaan en met ze te praten bij de winkel waar ze altijd staan. Dat ging op zich goed en toen leek het of ze zouden komen. Maar uiteindelijk viel dat toch tegen. Daarom hebben we besloten om ook andere kinderen uit te nodigen, die ook niet naar school gaan. De straatkinderen zijn ook nog altijd welkom, maar op dit moment komen er maar 2 van die groep. Ik bid en vertrouw dat de anderen uiteindelijk ook zullen komen!
Maar. Ondertussen genieten we van de kinderen die wel komen. De eerste dag kwamen er vijf en ze waren er al twee uur te vroeg. Na een paar keer kwamen er vier kinderen bij. Ik had toen een tafel bij de kerk gebracht die daar kan blijven staan, omdat degene die ik altijd meeneem, te klein werd. Ik nam mijne nog wel altijd mee, zodat we de groep konden splitsen naar leeftijd als het nodig was. Maar uiteindelijk deden we dat nooit. Toen een dag kwam ik daar aan en pastor Gert stond al buiten. Hij zei dat we mijn tafel ook nodig hadden, want er waren er 20…(tussen 4 en 17 jaar). Daar houden we het voor nu even bij. Maar het is speciaal om te zien hoe snel het gegroeid is. En geen van allen gaat naar school… Ik heb nu bij de Omulunga school een lijst met namen en geboortedatums ingegeven van hen die naar school zouden moeten gaan om te kijken wat er toch nog mogelijk is wat dat betreft. Dat wachten we nog even af. Het is fijn om met pastor Gert te kunnen samenwerken. En ook leuk om te zien hoe hij dingen aanpakt en met de kinderen omgaat. Hij doet altijd het bijbelverhaal en ik dan de activiteiten (spellen, creatief, en (voorbereidende) leesactiviteiten). Hij vertelt de verhalen met veel drama en betrekt de kinderen er ook op een leuke manier bij. Een keer een tijd terug zei hij opeens dat hij een lied met ze wilde zingen (die dag waren alleen de twee straatkinderen er, want het regende). Hij begon, en zowaar, de twee jongens zongen mee. Best hard ook nog. Nu zingen we elke keer als we bij elkaar komen en hebben we al een nieuw lied ook geleerd. Het gaat er soms redelijk hysterisch aan toe. De meesten waren nog nooit in een school en moeten nog een beetje wennen aan regels 🙂 maar komt goed.
We zijn inmiddels ook een soepkeuken bij pastor Gert begonnen, zodat ze ook op de dagen dat ik er niet ben, toch daar kunnen komen eten. Pas ging ik redelijk vroeg even naar zijn kerk om wat kinderkleren te brengen die we hadden gekregen. Toen was bijna de hele groep al weer daar, terwijl pastor Gert in zijn achtertuin bezig was om het eten te koken. Mooi om te zien hoe trouw ze komen.

De overige soepkeukens zijn ook aan de gang, bij drie kleuterscholen, waarvan 1 nieuwe. In totaal kunnen nu dan meer dan 100 kinderen elke dag een maaltijd krijgen. En dat wordt al hoe meer nodig, want de voedselprijzen gaan heel de tijd omhoog. En vooral ook van basisdingen als suiker, olie, meel, enz. Dus veel mensen zullen het zwaarder gaan krijgen dan voorheen…

Hier laat ik het nu even bij. Ik bid voor jullie. Ik bid voor de mensen hier. Ik bid dat in deze tijden van onrust we onze hoop en onze vrede en onze troost in God mogen vinden. En dat we meer dan ooit Zijn Licht mogen zijn, daar waar het donker is.
Veel liefs!
Lisette