49. Update

Vorige keer schreef ik over het plan om met de jeugdclub de kidsclub te gaan doen. Dit is inmiddels een paar keer gebeurd. De ene maandag bereidden we dan voor en de volgende maandag voerden we het uit. De eerste keer was nog wat onwennig en voor velen een beetje eng, maar daarna ging het al snel beter. We hebben de kinderen met harde stemmen geselecteerd om het praatwerk te doen. Aangezien het buiten is, er een groep van ruim 50 kinderen is en we omgeven zijn door muziek van bars en andere geluiden, moet er redelijk hard gepraat kunnen worden. De tieners hebben het verhaal van Josef nu behandeld met de kleintjes. Superleuk gedaan, zonder veel input van mijn kant af. Toen Josef bijvoorbeeld uit de gevangenis kwam en Farao hem als leider aanstelde, werd er in het toneelstuk zelfs een soort kroon (wat eigenlijk een hoedje was) bij Josef opgezet. De kinderen hebben genoten. Nu is het schoolvakantie, dus staat het even stil. Na de vakantie kijken we hoe verder, aangezien kerst (kerst?! Ja, kerst) er ook al aan komt en daar ook voor voorbereid moet worden.

Het verhaal wordt verteld

Josef en Farao

Met het groepje jongens vorderen we gestaag met ons naaldwerk. Na een gevoerde etui komt nu de naaimachine in beeld. De eerste les, voor de jongen die het eerste klaar was met al de opdrachten, is inmiddels achter de rug. Maar het was een beetje hectisch, omdat Justine er die dag niet bij kon zijn. En om dan alleen 6 jongens aan de gang te houden, waarvan 1 voor het eerst op de naaimachine is niet zo eenvoudig.
Hoewel het niet altijd makkelijk is om met ze te werken, is het toch ook heerlijk om te doen en zijn ze in mijn hart gekropen. Het is zo leuk om hun glimlach te zien wanneer ze een woord zelf gelezen hebben. En om te zien hoe hard ze proberen, ook al lukt het soms nog niet.
Er is een nieuwe jongen bijgekomen en het is mooi om te zien hoe ze hem helpen bij de dingen die voor de “oude garde” al normaal is. Zo corrigeren zij hem wanneer hij tijdens het bijbelverhaal ineens opstaat om water te gaan drinken. Of wanneer hij een woord gebruikt wat niet netjes is wanneer hij zegt dat hij moet plassen (terwijl ze dat zelf ook in het begin deden). Of toen we gingen bidden, wist hij nog niet hoe dit moest. De anderen legden het hem toen uit in hun eigen taal.

Het is leuk om ook samen te lachen. Eentje vergeet regelmatig zijn huiswerk en potlood. Maar hij houdt er ook van om eerst net te doen alsof hij het vergeten is, om het dan later met een grote glimlach uit zijn broekzak te toveren. Ik heb een speldenkussen gemaakt van vilt in de vorm van een cactus. Toen Justine ook een speldenkussen wilde maken, liet ik hem zien. Ze waren allemaal onder de indruk en eentje zei hoofdschuddend: “ai daai mense van Holland.” 🙂

Het is mooi om te weten dat God veel van ze houdt en met hen bezig is, een plan voor hen heeft. Ik bid dat zij dat zelf ook meer en meer zullen beseffen, want ze hebben nog zoveel negatieve gedachten over zichzelf en over de toekomst. Een tijdje terug heb ik het boek over de sterren en de stippen van Max Lucado aan ze voorgelezen. Erg herkenbaar, omdat er zoveel mensen zijn die zogenaamde stippen op hen geplakt hebben en nog steeds plakken. Als ik bijvoorbeeld met hen praat bij de supermarkt komt er soms iemand even checken of alles ok is, dat ik niet in de problemen kom. Ze worden nog zo vaak herkend als “troublemakers.” In het boek is er een meisje zónder stickers. Zij gaat elke dag naar haar maker, om te horen wat hij over haar denkt. Dat zorgt ervoor dat de stickers die de anderen op haar willen plakken, er onmiddellijk afvallen, omdat ze ziet dat het belangrijker is wat haar maker over haar denkt, dan wat de anderen over haar denken. Ik bid dat ook de jongens elke dag naar hun Maker gaan, om te luisteren naar hoe Hij over hen denkt en hoeveel Hij van hen houdt. Zodat een voor een de stickers van hen zullen afvallen en ze zullen gaan leven in het plan wat God voor hen heeft.

De bewuste hectische les 🙂

De gevoerde etui

 

Volgende week is de schoolvakantie voorbij en dan beginnen ook de andere activiteiten weer. Die week ben ik ook alweer 6 jaar hier. Ik kan het bijna niet geloven! Maar ben dankbaar voor al de jaren dat ik hier mocht leven en werken en zie uit naar de tijd die nog komen gaat. Ik wil ook baie dankie zeggen aan al de mensen die mij tot zover ondersteund hebben, financieel of op wat voor manier dan ook. Dat voelt zo speciaal en ik ben er zo dankbaar voor. Baie, baie dankie!!!

Tot zover.
Liefs!

Advertenties

48. Nieuws uit het gangetje

Soms weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven, omdat alles eigenlijk zijn gangetje gaat. Maar toen ik besloot om dan maar het gangetje te beschrijven, kwam ik erachter dat er eigenlijk ook best wel wat nieuws te vertellen is. Zie hier:
Met de jeugdclub wil ik proberen om meer outreach-achtige activiteiten te doen. Die gedachte is er al langer, maar het is er nooit echt van gekomen om dit met de hele groep te doen. De poging nu is om de jeugdclub de kidsclub te laten aanbieden. Afgelopen maandag hebben we hiervoor voorbereid. Ik had ze in vier groepen ingedeeld: een om het verhaal te vertellen, een om de zang te leiden, een voor het bidden en een om een memory verse aan te leren. Soms gebeurt het dat, zodra ze allemaal in hun groep zitten, iedereen nog naar mij kijkt, omdat ze niet weten wat ze moeten doen. Maar toen ze deze keer met de groepjes bij elkaar zaten, gingen ze meteen aan de slag. Vanuit de verste hoek hoorde ik het zing-groepje al liedjes met elkaar zingen. Ik zag hoe het verhaal-groepje de rollen aan het verdelen was voor wie Jozef en wie de broers zouden zijn. En zo waren alle groepjes als één team bezig met de voorbereidingen. Komende maandag is het zover, dan wordt het uitgevoerd. Ik ben benieuwd!

Met het groepje jongens waar ik mee werk, zijn we bezig met lezen en met naaldwerk. Op donderdag doen we naaldwerk en dan helpt Justine mij. Zij is van dezelfde bevolkingsgroep als deze jongens, dus kan in hun eigen taal met hen praten. Dit helpt erg veel en zij doet het zo leuk! Ze is echt een moederfiguur, dus heeft al tegen ze gezegd dat ze zich moeten wassen 😊, checkt als ze ziet dat ze een wond of iets hebben, en zegt dat ze met haar mee naar de kerk kunnen op zondag (al hebben ze dit nog niet gedaan). Erg leuk om te zien hoe ze meer en meer open worden tegenover haar en de achterdocht minder wordt. We hebben inmiddels een speldenkussen gemaakt, en een kippen-bean-bag (met zand ipv bonen). Zo leuk om de concentratie te zien terwijl ze werken en de trotse gezichten als ze klaar zijn.

Op dinsdag lezen we. We leren elke week 1 klank/letter, dus het gaat niet heel hard. Maar nu kunnen ze de hele week met een klank bezig zijn (ook dmv huiswerk wat ik ze geef) en blijft het beter hangen. En als we een klank geleerd hebben, proberen we al wat woorden te lezen met de klanken die ze geleerd hebben. Na afloop lees ik nog voor uit een prentenboek. Vinden ze leuk! Ook praat ik dinsdag met hen over karakter. Ze hebben niet altijd de beste voorbeelden om hen heen qua karakter, dus praat ik met hen over goede karaktereigenschappen. We hebben het bijvoorbeeld gehad over positieve dingen zeggen. Ze zijn namelijk geneigd om elkaar uit te lachen, of om op een soort aanvallende/ beschuldigende manier met elkaar te praten. Toen hebben we een rondje complimenten geven gedaan. Erg leuk om te zien hoe ze daarop reageren. En zo gaan we maar verder, soms gaat het berg op, soms gaat het weer minder. Dan besluit er bijvoorbeeld een om niet op te dagen, zonder duidelijke reden. Of bedelen ze weer bij de supermarkt. Toch geloof ik dat ik moet doorzetten. Ik bid dat het groepje voor hen een plek is waar ze zich geliefd mogen voelen (want ik hou echt van ze! En God ook 😊) Dat het een plek is waar ze weten waar ze aan toe zijn, consequent en stabiel. Ik bid dat het een plek is waar ze Jezus mogen leren kennen via de verhalen en iets van Hem in ons mogen zien. Dat het een plek is waar ze mogen groeien, en dan dus ook een plek waar ze fouten mogen maken… Zo leren we.

We hebben een nieuwe soepkeuken en wel voor 10 kinderen. Magda, een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, heeft gezien dat er veel kleuters in haar omgeving zijn die niet naar school gaan, omdat de ouders geen geld hebben. Kleuterscholen vragen namelijk een maandelijkse bijdrage, voor salaris en voor materialen enz. Daarom heeft zij besloten om 10 van deze kinderen uit te nodigen om bij haar naar school te komen, gratis. En ze heeft ons benaderd of wij misschien willen helpen met een soepkeuken, dat deze kinderen een maaltijd kunnen eten op school. Samen zijn we toen de wijk in gegaan om de kinderen te gaan uitnodigen. Vooral een staat me nog bij. Een klein jongetje met een heel ernstig gezichtje. Zijn moeder moest van ver worden gehaald om haar te vertellen van het idee. Toen we uiteindelijk aan hem vroegen of hij naar school wilde, keek hij ons eerst heel ernstig aan. En gaf toen één gedecideerde knik met zijn hoofd. Hihi duidelijker kan niet. Vanaf toen is hij elke dag naar Magda’s school gekomen en kan hij volgens Magda niet wachten tot ze gaan eten 🙂

 

Het is alweer een heel verhaal, dus ik laat het hier nu even bij. Volgende keer verder!
Veel liefs!
Lisette

47. Groeten uit Grootfontein

Na een lange digitale stilte van mijn kant af, hier weer een blog.

Ruim twee maanden was ik in Nederland. Nu ik dit type zit ik weer op de bank in mijn warme huisje in Grootfontein, hoor ik de duiven op mijn dak rondscharrelen en de hond van de buren blaffen en voelt het allemaal al weer zo ver weg. Maar het helpt om weer even in gedachten terug te gaan.

Vanwege het feit dat mijn zusje in februari ging trouwen en de zomervakantie hier van december tot halverwege januari duurt, had ik besloten om een keer iets langer naar Nederland te gaan. Zodoende heb ik na lange tijd weer eens een Hollandse kerst (incl gourmetten) gehad. Ik heb veel mensen weer even kunnen zien en spreken. Het was heerlijk om tijd met mijn familie en vrienden door te kunnen brengen. Om zelfs weer even de snijdende kou te voelen. Door de sneeuw te lopen. In het donker alleen buiten te lopen. Met de trein overal naar toe te kunnen. Heerlijk te kunnen wandelen en veel van Nederlands mooie plekjes te kunnen zien. En het was fijn en bijzonder om bij de bruiloft van mijn zusje te kunnen zijn. Ik heb er echt van genoten!

Vorige week maandagavond ben ik in Grootfontein aangekomen. Het was een bijzondere start, om het zo maar te noemen, omdat meteen nadat we wegreden bij de plek waar de bus stopt, de deur van de auto werd opengetrokken en mijn handtas en laptop eruit werden gegrist door iemand die meteen daarna het donker in rende. Nog voor we goed en wel doorhadden wat er gebeurde, was het al voorbij. Toen besefte ik me pas hoeveel ik eigenlijk in mijn handtas overal ronddraag… mijn portemonnee met bankpassen en rijbewijs (net nieuw ontvangen toen ik in NL was…), mijn mobiel, mijn MP3 speler (hij was al ouddd, maar werkte nog goed), mijn lievelings sjaal die ik van Ellen en Leoni uit Israel gehad heb,…en noem maar op. Om over mijn laptop nog maar te zwijgen… Persoonlijke dingen. Ten minste daar ging ik van uit. Tot maandagavond dan. Een heel raar gevoel moet ik zeggen dat ik nu niet weet wie het heeft en wat ermee gedaan wordt.

Mijn eerste dagen hier bestonden dan ook uit blokkeren, opnieuw aanvragen, politieverklaringen afleggen, en noem maar op. Er was niet echt tijd om te “landen.” Maar hoe dan ook, ben ik nog steeds blij dat ik weer hier ben en voel ik me, ondanks dit incident, veilig en op mijn plek; zie ik uit naar de dingen die ik hier de komende tijd mag gaan doen en weet ik dat God altijd bij mij zal zijn.

Inmiddels ben ik met verschillende activiteiten weer begonnen. Toen ik met de jongens bij elkaar kwam donderdagochtend, ons eerste groepje in lange tijd, heb ik ze laten kennismaken met drop. Geheel tegen mijn verwachtingen in was er maar 1 die het echt niet lekker vond, de rest wel en zelfs zo dat ze er nog wel een paar wilden. Lang leve drop! 🙂 We hadden het groepje deze keer buiten bij de kerk waar ik ook altijd youthclub heb. In de schaduw van de bomen en met af en toe een nieuwsgierige voorbijganger. We hebben lekker geverfd, zo leuk om te zien hoe ze daarvan genieten. En om te zien hoe ze invulling geven aan hun creativiteit… Een van de jongens houdt altijd erg van zichzelf “versieren” met allerlei hangertjes enz. Nu had hij, toen er nog een beetje verf over was, met zijn vinger wat stippen op zijn arm gezet. Heerlijk die creativiteit 😉

Tot de volgende keer!

Groetjes uit Grootfontein!

46. Kerst al

Kerst.

Een klein woordje met een grote betekenis. Jezus naar de wereld gekomen om ons te redden. De bijbel zegt: Zijn naam is Immanuel, God met ons. The Message-vertaling stelt: “The Word (Jezus) became flesh and blood, and moved into the neighbourhood.” (John 1:14) Wat een heerlijke boodschap. Goed Nieuws, want Hij kwam voor ons allemaal.

Voor de straatkinderen waarvan er een paar sinds kort ook naar de kerk komen. Die “Here I am to worship” neuriën, terwijl we sleutelhangers maken. Maar met wie we ook regelmatig weer een stap terug moeten zetten en weer proberen..

Voor de jongeren van de jeugdclub. Met wie we bij de afsluiting het kerstverhaal uitgebeeld hebben met marionet poppen. Voor het meisje dat op die avond het Goede Nieuws gedeeld heeft met alle 120 genodigden. Ze was altijd best stil geweest. Toen ik in de groep voorstelde dat het misschien een goed idee was om het evangelie te delen op onze kerstafsluiting, keek ze me aan. Toen ik vervolgens vragend mijn wenkbrauwen optrok, zei ze dat zij dat wel wilde doen.
Voor een ander meisje wat ook altijd stil en zacht was, maar nu een hoofdrol gespeeld heeft als oma en bijna alle tekst uit haar hoofd kende. Voor een jongen die ook nooit iets zei en liever wegkroop als we naar hem keken, maar nu de pop van een van de herders bestuurd heeft en zijn tekst al bij de eerste oefening uit zijn hoofd kende.

Voor de meisjes van het kosthuis die zo blij zijn als we komen. Die zo’n honger hebben naar meer van God. Die hun bijbel steeds vaker zelf lezen en niet meer altijd verbaasd zijn als we iets vertellen over bijvoorbeeld David, maar dat dan ook al gelezen hebben. Toen we het hadden over David die niet zijn schapen zomaar achter liet, maar iemand anders had geregeld, zei er een: dat is hetzelfde met Jezus die de Goede Herder is en ons niet alleen heeft achter gelaten, maar de Heilige Geest gestuurd heeft…

Voor de kleintjes van de kidsclub, van wie Jezus zegt ‘laat de kinderen tot Mij komen.’ Als ik daar ben en rondkijk naar al die gezichtjes, zie ik bijna hoe Jezus glimlacht en hoe lief Hij voor ze is.

Voor de jongen die ik onlangs ontmoet heb voor de supermarkt. Die vertelde dat zijn ouders zijn overleden, maar dat hij wil dat zijn broertjes naar school moeten gaan. Voor zijn opa die nu voor hen zorgt, terwijl ze in een hutje wonen gemaakt van stokken en plastic zakken.

Voor mijzelf. Die ondanks al mijn fouten en dat ik Hem soms niet genoeg vertrouw maar dingen wil overnemen, toch mag weten dat Hij me kent en van me houdt.

Voor jou/u. (vul maar in..)

Op de stoelen van de genodigden bij onze kerstafsluiting hadden we kaartjes gelegd met deze (bekende) tekst:

“For God so loved the world that He gave his one and only Son, that whoever believes in him shall not perish but have eternal life.” (John 3:16)

En dat is de boodschap van kerst:

God houdt van de wereld. En dus van ons, van jou.

Daarom gaf Hij Jezus (kerst) om de straf voor onze zonden op Hem te nemen.

Zodat als wij dat geloven, we vergeven zijn, heel-gemaakt, vrij. Zijn kind.

En daarom Leven in al zijn volheid mogen ervaren. Hier op aarde. En later, voor altijd in Zijn tegenwoordigheid, in de hemel.

Goed nieuws. Voor iedereen.

Fijne kerst alvast.

Hier onder nog wat foto’s..

Heel veel liefs,

Lisette

Kerst opvoering voor de kinderen van de kidsclub

De herders bezoeken Jezus

Het koor

De poppen en hun spelers

 

45. Vijf jaar, bijna

September komt dichterbij en dit betekent dat ik al bijna vijf jaar in Namibië ben. Toen ik vijf jaar geleden het besluit nam om te gaan (of komen?) had ik nog geen idee voor hoe lang het zou zijn. “In ieder geval een jaar,” was altijd mijn antwoord geweest. En nu zijn dat er dus al vijf. Vijf jaar waarin ik ben gaan houden van dit land, de weidsheid, de mooie kleuren in de natuur, de dieren (de meeste dan..), en natuurlijk de mensen.
Namibië is een bijzonder land, waar veel bevolkingsgroepen naast en met elkaar leven. Afgelopen week was er weer een training met de kleuteronderwijzers uit Bushmanland. Het was tannie Rosa’s laatste training voor zij terug gaat naar Zuid-Afrika en het was goed geweest om deze nog samen te doen. Een van de thema’s die ik met de onderwijzers behandeld heb, was Namibië. Daarin moeten zij onder andere met de kinderen praten over de verschillende bevolkingsgroepen die in Namibië wonen. Naar aanleiding van die les praatten wij met elkaar over de verschillen binnen onze eigen groep, twee Damara’s, een Kavango, een Nederlandse, een Zuid-Afrikaanse en de rest San, maar die konden ook weer onderverdeeld worden in twee verschillende groepen met ieder hun eigen taal. Fransiena vertelde over hoe de San dieren kunnen vinden door hun sporen te zoeken en volgen. Ze weten bijvoorbeeld of een spoor van een dier in het zand “vers” is, of al een paar dagen oud, door te kijken naar de diepte. Johannes vertelde van Mangetti pitten/noten en was vastbesloten om er de volgende keer van mee te nemen om er voor ons soep van te maken en te laten zien dat je er ook olie uit kunt halen. Cwi, die normaal heel verlegen is, danste tijdens een traditionele San dans in het midden van de kring. Maria leerde ons getallen in hun taal, wat ik inmiddels jammergenoeg alweer vergeten ben. En zo praatten we en lachten we en leerden we.

Met de straatkinderen proberen we af en toe een echte maaltijd met hen te eten, om een tafel. Een gezamenlijke broodmaaltijd geeft heerlijk gelegenheid om hen te leren over tafelmanieren. Een andere keer had Iris macaroni gemaakt en toen we begonnen te eten met ons bord op tafel, merkte een van de jongens op dat dit niet hun manier van eten is. Hij ging met zijn rug tegen de rugleuning zitten en pakte zijn bord, hield het ter hoogte van zijn borst en begon zo te eten. Dit was volgens hem de Damara manier om te eten. Toen we de volgende keer bij de afsluiting voor de vakantie met hen pizza gingen eten in het dorp, ging ik ook terug zitten met mijn bordje en at mijn pizza Damara-style. Hij stak met een grote glimlach zijn duim op 🙂

 
En zo leren we elke dag, van elkaar. Ik hou ervan.
Vijf jaar zijn voorbij gevlogen. Vijf jaar van leren, van groeien en genieten. Maar ook van soms machteloos voelen of gefrustreerd, want het is niet altijd rozengeur en manenschijn. Soms zijn er dingen die (nog) niet veranderen en dan lijkt het allemaal zo hopeloos. Als ik langs alle bars (en dat zijn er een hoop) rijd en zie hoe kleine peutertjes daar al rondhobbelen, met het voorbeeld van drinkende en dronken mensen rondom hen… Of als ik hoor van een meisje wat op haar 14e van school gegaan is en nu maar wat rondhangt… Of…

 
Maar toen ik een tijdje terug botten rondbracht, hoorde ik opeens “hello miss!” met een onbekende, zware stem. Toen ik omkeek en even focuste herkende ik hem ineens! Een jongen die bij ons altijd naar de kids- en youthclub kwam, maar doordat hij verhuisd was niet meer kwam. Samen met een andere jongen was hij altijd de ontdeugendste en leek het alsof hij niet echt iets oppikte van wat we deden. Nu is hij minstens een kop groter en lijkt rustig en zelfverzekerd. Hij vertelt dat hij nou in Rehoboth woont en nog steeds naar school gaat. Hij is nu hier voor de vakantie. Enthousiast vraagt hij hoe het gaat, met mij, met miss Ellen, en miss Leoni. Of we nog steeds youthclub hebben. Dat hij het mist.

 

Zulke ontmoetingen geven dan weer hoop 🙂

 

Veel liefs!
Lisette

44. Making melodies

De tweede termijn van het schooljaar is inmiddels begonnen. In mei was het vakantie en zijn mijn ouders gekomen. De eerste week hebben ze bij mij thuis in Grootfontein doorgebracht. Zodoende konden ze meehelpen met onze jaarlijkse dekenactie. Dit jaar waren de kinderen uit grade 6 en 7 van de Omulunga Primary school aan de beurt. Dit betekende dat 230 kinderen een deken ontvangen hebben en dus warm kunnen slapen in de koude Namibische winternachten (ja echt koud: het weerbericht zegt dat het komende woensdagnacht 2 graden wordt…) We hadden na afloop nog dekens over en deze hebben we toen bij de kleuterschool van Elmery uitgedeeld. Dus daar waren nog eens 50 kinderen die een deken kregen.

Na de week in Grootfontein zijn we samen in ongeveer 2 weken tijd tot aan Kaapstad gereden en hebben onderweg genoten van het mooiste mooi, en heerlijke wandelingen gemaakt. Fijn om samen tijd door te kunnen brengen! Vanaf Kaapstad ben ik weer teruggevlogen naar Windhoek en mijn ouders naar Amsterdam.

Terug in Grootfontein begon meteen het werk weer. We hebben een trainingsweek voor de kleuteronderwijzers van Bushmanland gedaan, waarvan ik twee dagen de training heb aangeboden. En deze week begonnen alle normale werkzaamheden weer. Toen ik begin deze week drie van onze straatkinderen zag, zei een dat het al vier maanden geleden was dat we groep hadden gehad (in werkelijkheid was het een maand, waarin ze nog wel eten gekregen hebben van Willanie). Voor hem voelde het blijkbaar lang. Toen we gisteren bij elkaar kwamen en samen in het gras in de zon zaten (het is winter, dan zitten we in de zon), zeiden ze ook dat de vakantie saai en lang was geweest en dat ze onze bijeenkomsten dan missen. Lief zijn ze. Het kleine broertje (4 jaar oud) was ook weer daar, hij is al bijna deel van de groep. Als ik aan hem vraag “hoe gaan dit?” dan antwoordt hij met “ja.”

 
De kids- en jeugdclubs zijn weer begonnen. Heerlijk om te doen. Bij de kidsclub vraag ik meestal wat ze willen zingen. “Who is the king of the jungle” is een van de favorieten op dit moment. Maar dinsdag zei een meisje heel enthousiast “Making melodies!” Dit is een liedje wat door een man gezongen wordt, en op de een of andere manier kan mijn stem er niet bijkomen als ik wil meezingen: ik moet of heel laag of hoog. Dus ik ben altijd een beetje huiverig voor dit lied. Maar de kinderen genieten ervan, omdat je eerst je duimen moet opsteken, dan je duimen opsteken en je ellebogen naar achter, dan dit plus je benen wijd, plus knieën in, plus borst vooruit, plus hoofd naar achteren en de laatste, als je dan in die verkrampte houding staat, is tong uit. Hihi, dan “zingen” we (voor zover dat gaat met je tong uit) het liedje nog een keer en dan is het klaar. Ik vraag me wel eens af wat de mensen denken die langslopen en ons zo bezig zien. Maar goed. Alles voor de kinderen 🙂

 
Gisterenmiddag heb ik botten rondgebracht. Het was lang geleden dat we gehad hadden, dus de mensen zaten er echt op te wachten. Toen ik bij de eerste plek kwam, kon ik niet eens normaal mijn auto openmaken, of ze waren al bezig met uitladen… De andere helft heb ik bij Elmery gebracht. Zij verdeelt dan vanaf daar weer met de mensen die met hun bakken en schalen komen. Dit keer waren het echter grote botten dus die passen niet in een schaal. Er stonden 4 kleine kleutertjes bij het hek en Elmery gaf hun 1 poot. Toen ik wegreed zag ik ze samen worstelen om dat grote bot thuis te brengen. Schattig gezicht (en natuurlijk een beetje luguber).

 
Vanochtend, tussen het rondbrengen van eten voor de soepkeukens door, heb ik een overleg gehad met twee bijzondere vrouwen. Een ken ik van onze kerk, Eva. De ander is een van de kleuteronderwijzers waar ik mee werk, Magda. Zij zijn vriendinnen, hebben alletwee een geweldig gevoel voor humor, en een groot hart voor mensen en God. Ze willen een naaldwerkcursus beginnen in Magda’s kleuterschool. De kleuters zijn daar alleen in de ochtend, dus in de middag is het leeg en kunnen ze de ruimte daarvoor gebruiken. Eva stelde voor om de straatkinderen ook te leren, dus ik ben benieuwd! Ik zal jullie op de hoogte houden.

 

Het was een beetje vanalles wat dit keer 🙂

 

Liefs!

43. 2018

Het nieuwe jaar is inmiddels in volle gang. De jeugdclub komt weer bij elkaar om nog de laatste lessen van vorig jaar af te maken. Heerlijk om hen te zien, ze komen zo trouw elke week. De eerste keer na de vakantie had ik nog getwijfeld of ik het wel duidelijk genoeg had aangekondigd dat we weer zouden beginnen. Ik had het maar aan 2 kinderen laten weten. Maar de eerste keer werd maar liefst door 45 kinderen bijgewoond. Allemaal tieners, en een klein zusje van een jaar of 2 met grote ogen die door haar zus meegenomen was, omdat ze op haar moest passen. Een groter kind wat zorgt voor een kleiner kind…

De kidsclub met de kleintjes is ook weer begonnen. Zodra ik daar uit mijn auto stap, staat er meteen eén kind in afwachting van mijn stoel, nog eén om de CD-speler te dragen en nog eén om de platen met het verhaal te dragen (soms wordt er zelfs een beetje getrokken en geduwd over wie nu aan de beurt is om iets te dragen). Dan lopen we in optocht naar het afdak, waar het kindje met de stoel worstelt om hem open te klappen en ik daar een handje moet helpen. Dan zetten we de CD speler daarop en zingen we de eerste liedjes. Een tijdje terug was er regen en onweer op komst, dus moest ik mijn verhaal een beetje inkorten om op tijd klaar te zijn. Maar ik was nog steeds net iets te laat, want de wind begon al keihard te waaien. De kinderen zaten samengepakt voor mij op een mat gemaakt van maizemealzakken. Kleine kindjes, met nog kleinere kindjes op schoot. Toen de wind echt hard te keer ging en we gezandstraald werden, hielden de kleine kindjes hun handen voor de ogen van de nog kleinere kindjes. Zo aandoenlijk om te zien. Een groter kind wat zorgt voor een kleiner kind…

Het groepje met de straatkinderen is ook weer van start. Heerlijk om hen weer te zien en te zien dat de relatie die we inmiddels hebben opgebouwd niet verloren is gegaan tijdens de vakantie. Bij de eerste keer was er een niet aanwezig, en we hoorden van de anderen dat zijn opa begin januari “gegaan het,” overleden is (hij woont bij zijn opa en oma). Zijn opa was al langere tijd ziek. De volgende keer kwam hij weer niet, maar toen zeiden de anderen dat hij bij het witte huis (beter gezegd: vuil grijze “huis” zonder dak en ramen) is. We zijn hem toen gaan halen. Op zijn wang een schaafwond, want hij was gevallen. Hij wilde wel meekomen, maar hij moest oppassen op zijn vijfjarige broertje. Daarom hebben we zijn broertje ook mee laten komen en hij is nu een trouw nieuw lid van ons groepje, totdat we hem naar een kleuterschool kunnen laten gaan. Weer: een groter kind, wat zorgt voor een kleiner kind…

Overig
Twee weken geleden waren de kleuteronderwijzers van Bushmanland weer in Grootfontein voor hun drie-jaarlijkse training. Omdat er een mevrouw uit Zuid-Afrika speciaal hiervoor naar Namibie is gekomen, hoef ik niet meer de gehele training zelf te doen. En omdat hij nu verschoven was naar januari, kon ik ook niet de hele training aanwezig zijn. Maar de dagdelen dat ik er was en training gegeven heb, waren toch lekker. En altijd goed om de bekende gezichten weer te zien.

Vorig jaar ben ik met Willanie begonnen om in het meisjes kosthuis van de middelbare school in Grootfontein elke woensdagmiddag bijbelstudie aan te bieden. Daar zijn we dit jaar ook weer mee verder gegaan. Het is weer heel iets anders dan mijn andere activiteiten, omdat deze meisjes al weer wat groter zijn en ze zijn meer kritisch op wat je zegt en over wat ze zelf in de bijbel lezen. Is leuk om te doen en met hun het gesprek aan te gaan over God en geloven. We hebben een groep van 30-40 meisjes en proberen hard om hun namen te onthouden. Daarom hebben we de eerste keer na de vakantie een namenspel gedaan, waarin je een dier/actie met de eerste letter van je naam moest uitbeelden, bijvoorbeeld: laughing Lisette, walking Willanie, coughing Claudia, cat Charlotte, jumping Judith, etc. En dan elke keer, zoals in ik-ga-op-reis-en-neem-mee, het hele kringetje weer langs gaan en uitbeelden voor je je eigen naam moet zeggen. Wanneer Willanie en ik nu over een bepaald meisje met elkaar praten, dan zeggen we bijvoorbeeld “ah je bedoelt eating Esther!” dan weten we meteen weer wie het was 🙂 handig dus.

Tot slot heb ik ook al weer botten afgeleverd (weer of geen weer, want het is regenseizoen), zijn de soepkeukens weer begonnen en hebben de kleuterscholen hun werkboeken en materialen weer ontvangen en is de eerste meeting met hen ook weer achter de rug.

Kortom: 2018 is van start!

Nog wat foto’s:

Eerste youthclub van 2018, blij met hun schoolspullen

Straatkinderen werken samen aan een schilderij

De kleuterscholen zijn weer begonnen

Training kleuteronderwijzers Bushmanland, waarschijnlijk net na een pauze wachten tot de afwassers ook klaar zijn 🙂

 

Liefs uit Namibië!